Οι καλύτερες μπύρες που δοκίμασα το 2010

Ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά το 2010. Στη μετά μνημονίου εποχή, πολλά άλλαξαν στη ζωή μας, επηρεάζοντας λιγότερο ή περισσότερο την καθημερινότητά μας, τον προγραμματισμό μας, τα μικρά ή μεγαλύτερα σχέδιά μας για το μέλλον. Λίγο πολύ όλοι βάλαμε κάποιο φρένο σε κάποια σχέδιά μας, κάποια θέλω μας, κάποιες απολαύσεις μας.



Επειδή όμως δε μπορεί η ζωή να είναι μόνο αγωνία, άγχος και στερήσεις, υπό το φόβο του πιθανόν ζοφερού μέλλοντος, όλο και κάποιες μικροαπολαύσεις οφείλουμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Για κάποιους μπορεί να είναι ένα ωραίο ρούχο ή ένα καλό εστιατόριο, για άλλους μια συναυλία ή ένα ταξίδι. Για κάποιους, το ψάξιμο, η αγορά και τέλος η απόλαυση μια καινούργιας και πραγματικά καλής μπύρας. Είπα τέλος; Όχι για όλους… μια και για κάποιους μας αρέσει να τελειώνουμε, αξιολογώντας τη μπύρα που δοκιμάσαμε, εκφράζοντας αυτά που μας άγγιξαν περισσότερο σ’ αυτό το φλέρτ

Μέσα στο 2010, είχα τη τύχη να δοκιμάσω πολλές νέες μπύρες, στη μεγάλη τους πλειοψηφία μπύρες που δυστυχώς δεν κυκλοφορούν στην Ελλάδα, μπύρες που έφτασαν στο ποτήρι μου μετά από αρκετό ψάξιμο και παραγγελίες απ’ το εξωτερικό… εδώ που τα λέμε, κάποιες φορές και το ποτήρι της μπύρας ακολούθησε την ίδια διαδρομή μέχρι να φτάσει στα χέρια μου
Από τις 100+ νέες ετικέτες που δοκίμασα φέτος, αρκετές ήταν πολύ καλές! Θέλοντας να διαλέξω τις καλύτερες απ’ αυτές, ανέτρεξα στις σημειώσεις μου και επέλεξα 10 μπύρες τις οποίες βαθμολόγησα με 9 και πάνω. Μπορεί οι βαθμολογίες αυτού του είδους να είναι υποκειμενικές – μια και ισχύει πάντα το γνωστό “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”, αλλά… αυτές είναι οι μπύρες που προσωπικά με κέρδισαν αυτή τη χρονιά.  

Ξεκινώντας λοιπόν απ’ τον Ιανουάριο και φθάνοντας ως τον Δεκέμβριο, τα δέκα καλύτερα απ’ τα πολυάριθμα πολύ καλά μπυρα-τετ-α-τετ… ήταν: 

• Thomas Hardy’s Ale 2008

Το χρώμα της κοκκινωπό, προς κερασί, σχετικά διάφανο. Δε ξέρω αν αυτό είναι το «πιο όμορφο χρώμα που θα επιθυμούσε το μάτι ενός καλλιτέχνη της μπύρας» όπως έγραφε ο ποιητής, αλλά είναι πραγματικά υπέροχο!



Ο αφρός της, μέτριου όγκου και μπεζ-καραμελέ χρώματος, αφήνει καλλίγραμα ίχνη όπως πέφτει και μικρά νησάκια που όμως θεριεύουν κάθε φορά που στριφογυρίζω τη μπύρα στο ποτήρι μου. Το άρωμά της βαθύ, γεμάτο, αισθησιακό. Μάλτυ, με κεράσια και τροπικά φρούτα στην παλέτα του αλλά και ξύλο και … σκόνη; Χώμα; Αυτή η ιδιαίτερη μυρωδιά που έχουν κάποιες φορές τα χέρια μας αν τα’ ακουμπήσουμε στη γη. Περισσότερα

• Flying Dog Wild Dog – Barrel Aged Gonzo

Αν και δεν θα με χάλαγε να κάθομαι να την μυρίζω για κάμποσο ακόμα, πλησιάζω το ποτήρι στα χείλη μου και τη γεύομαι, έχοντας στο μυαλό μου ως πρότυπο, την ανάμνηση της εξαίσιας Gonzo.



Η ίδια γεμάτη γεύση, αλλά πιο ιδιάιτερη, πιο πολύπλοκη. Η παλαίωση της έχει χαρίσει μια οξύτητα στην άκρη της γλώσας, που επικάθεται σιγά σιγά κι απλώνεται σ’ όλη τη στοματική κοιλότητα, τελειώνοντας με μια πολύ ευχάριστη «ξινίζουσα» θα έλεγα επίγευση. Περισσότερα

• De Molen Hemel & Aarde - Bruichladdich Barrel

Τέλειο πάντρεμα των malts με το ξύλο και τον καπνό, κληρονομιά των 9 μηνών στο βαρέλι. Θα μπορούσα να τη μυρίζω για ώρες…



Ισορροπημένη, εκλεπτυσμένη, ιδιαίτερη γεύση. Ευκολόπιοτη, απολαυστική απ’ την πρώτη ως την τελευταία γουλιά. Κρίμα που ‘ταν μικρό το μπουκάλι…

• De Struise Pannepot Wild 2008

Η τελευταία “πειραματική” βάρκα που έβγαλε το “ναυπηγείο” των Struise ήταν η Pannepot Wild, στην οποία ο Urbain χρησιμοποίησε άγρια μαγιά και την παλαίωσε σε βαρέλια γαλλικού κόκκινου κρασιού. Ένα απ’ τα λίγα μπουκάλια που κυκλοφόρησαν μόνο στο webshop της De Struise, είχαμε την ευκαιρία ν’ απολαύσουμε παρέα με τον Monk (ο ευγενής χορηγός) και τον Nightfall.



Υπέροχη, ντελικάτη γεύση. Μέσα στα malts ξεπετάγονται βατόμουρα, κεράσια, φράουλα… Απαραίτητο να τη δοκιμάσετε σε θερμοκρασίες άνω των 12 βαθμών...!

• De Struise Pannepot Reserva 2007

Σερβίρω τη βαρκούλα μας σε snifter και σε θερμοκρασία γύρω στους 12 βαθμούς. Το χρώμα της αριστοκρατικό. Σκούρο καστανό με πάμπολλες κοκκινωπές ανταύγειες κοντά στην επιφάνεια. Ο αφρός της ζωντανός, πληθωρικός, στολίζει το ποτήρι μας μ’ ένα μπεζ-καφέ καπάκι, που σε λίγα λεπτά θα υποχωρήσει, αφήνοντας μόνο ένα λεπτό πέπλο.



Το άρωμα που ξεχύνεται απ’ το ποτήρι μου είναι θεσπέσιο. Με κυρίαρχη τη σοκολάτα στην αρχή, έρχονται σε λίγο να συμπληρώσουν την παλέτα τα malty αρώματα (σταφίδες, δαμάσκηνα και άλλα μαύρα φρούτα) αλλά και μπισκότο, ενώ ένα ανεπαίσθητο αλλά καίριο πέρασμα θα κάνει και το ξύλο κι ο καπνός. Όσο η θερμοκρασία ανεβαίνει, τ’ αρώματα εκτοξεύονται για ν΄αρχίσουν να χάνονται μετά από κανένα τέταρτο. Περισσότερα

• Great Divide Yeti

To Yeti έχει αποκτήσει νέο look, όπως άλλωστε και όλη η σειρά της Great Divide. Νέες ετικέτες, νέο καπάκι… δεν ενθουσιάζομαι… αλλά αυτό που θα μετρήσει τελικά είναι αν έχει αλλάξει κι η συνταγή! Για να δούμε…

Η εμφάνιση παραμένει εντυπωσιακή, με τον αφρό αυτή τη φορά να απλώνεται πιο άνετα στο μεγάλο snifter, να πέφτει και να ξαναζωηρεύει, γεμίζοντας με καφετιές ζωηρές πινελιές  τη μαύρη παλέτα, σε κάθε στριφογύρισμα του ποτηριού. Όλες οι αισθήσεις ξανάρχονται στο νου. Τ’ άρωμα της ψημένης βύνης, η σοκολάτα, ο καφές, η ελιά. Το γεμάτο σώμα και η βελούδινη αίσθηση στο στόμα, ισορροπεί όσο ζεσταίνεται το ζωηρό τσίμπημα του λυκίσκου. Περισσότερα

• De Struise Black Albert

Σερβίρω τον Αλβέρτο σε snifter για ν’ αποδώσει τα μέγιστα σε άρωμα (λες και χρειάζεται βοήθεια…) Ο καφετής αφρός του, πλούσιος και κρεμώδης φτιάχνει ένα καλό στρώμα στο ποτήρι, το οποίο θα υποχωρήσει σε λίγο αφήνοντας βέβαια για οπισθοφυλακή ένα λεπτό τούλι που σε κάθε στριφογύρισμα ξαναζωντανεύει και φουντώνει.



Στο άρωμά του ανακατεύονται η σοκολάτα, με τα αλκοολικά αρώματα της ψημένης βύνης. Ξύλο και καπνός επίσης. Πράγματι… αν και το άρωμά του παραμένει εξαιρετικό δεν με καθηλώνει όπως αυτό του πρώτου Αλβέρτου… Περισσότερα

• De Struise Cuvee Delphine

Το όνομα της ετικέτας αυτής έχει τη δική του μικρή ιστορία. Η αρχική σκέψη ήταν να ονομαστεί “Four Black Roses” μια μαύρη δηλαδή παραλλαγή του χαρακτηριστικού κόκκινου χρώματος των τριαντάφυλλων της μάρκας Four Roses. Από το Kentucky βέβαια ούτε θέλανε ν’ ακούσουν γι αυτή τη “βεβήλωση” του ονόματος της εταιρείας τους από κάτι “νεοφώτιστους” ζυθοποιούς κι έτσι η ετικέτα ονοματίστηκε όχι απ’ το μέσο παλαίωσης, αλλά απ’ το μέσο προβολής, την ίδια την ετικέτα δηλαδή, ή μάλλον το καλλιτέχνημα πάνω της.



Στο άρωμα, μαζί με τις αναμενόμενες μυρωδιές ψημένης βύνης, σοκολάτας και καφέ, είναι εμφανείς κι οι αλκοολικές νότες που συναντήσαμε και στον πατέρα της, ελάχιστα πιο ευδιάκριτες, πιθανόν λόγω της έκθεσης στο βαρέλι του bourbon, όπως και το πιο σαφές αποτύπωμα του ξύλου. Περισσότερα

• Dark Horse Plead the 5th

Κάθε γουλιά της με κάνει να θυμηθώ τ’ όνομά της. Plead the 5th. “Σιγά μην μαρτυρήσω”, σκέφτομαι. “Κουβέντα δεν θα μου πάρετε” γι αυτή την εξαιρετική imperial stout που αν και δυσεύρετη, κατάφερε να φτάσει στα χέρια μου και στο ποτήρι μου. “Σιγά μην και σας πω” πως είναι μια απ’ τις καλύτερα τετ-α-τετ μου με imperial stout… με μπύρα γενικότερα! 




Κάθε γουλιά μ’ εντυπωσιάζει. Όχι μόνο με το βαρύ και εξαίσιο άρωμά της, όχι μόνο με την πλούσια και απολαυστική γεύση της, αλλά και με την εμφάνισή της. Με τα σχήματα που παίρνουν τα νησάκια στην επιφάνεια - ένας κύκλος, ένα περιστέρι, μια νεκροκεφαλή… (φαντασία να έχεις να κοιτάς) – με το σκούρο χρώμα που κοκκινίζει στην περίμετρο, κάτω απ’ το χρυσοκαφετί δακτυλίδι… Σε κάθε εισπνοή, το σοκολατένιο (bitter) άρωμα μεταφέρει ως άλλο λαθρεπιβάτη το ζεστό φύσημα του αλκοόλ μέχρι τα πνευμόνια μου. Μια τόσο ντελικάτη αίσθηση! Περισσότερα
 

• Mikkeller Black Tie

Το άρωμά της βαθύ και απολαυστικό. Μυρίζω σοκολάτα, καφέ, αλκοόλ και αρκετά έντονα το ξύλο απ’ τα βαρέλια που έμεινε η μπύρα να παλαιωθεί.



Το τσίμπημα στη γλώσσα σχετικά ελαφρύ. Η υφή της απαλή, παχύρευστη. Η σοκολάτα κι τα roasted malts παρόντα κι εδώ, αν και στη γεύση βγαίνει δυνατά κι ο λυκίσκος, αλλά παρόν δίνει και το αλκοόλ. Εντυπωσιακή ισορροπία… των άκρων! Μια απολαυστική, ισορροπημένη, ιδιαίτερη imperial stout, περισσότερο σπιρτόζα παρά σοκολατένια, με έντονη την επίδραση της παλαίωσης στα ξύλινα βαρέλια. Περισσότερα

Με την ευχή για ακόμα περισσότερα τέτοια μπυρα-τετ-α-τετ το 2011