Black Albert. Είναι ακόμα ο βασιλιάς των stout?

Πριν ενάμιση χρόνο είχα πρωτοαναφερθεί στην εξαιρετική royal stout των De Struise, τον διάσημο πλέον “Μαύρο Αλβέρτο”. Ενδιαφέρον έχει πόσο γνώριμα φαντάζουν σήμερα αυτά που γράφαμε τότε για την πρωτοποριακή αυτή ζυθοποιία…


De Struise - Black Albert Royal Stout 26.03.09
Η Black Albert μπορεί να θεωρηθεί μια απ’ τις καλύτερες Russian Imperial Stouts αν και στη Struise θεωρούν πως είναι μια Belgian Royal Stout, μια Imperial Stout με Βέλγικο χαρακτήρα.
H Βέλγικη ζυθοποιία De Struise Brouwers, μια από τις πιο ριζοσπαστικές ζυθοποιίες της νέας εποχής, δεν φοβάται να πειραματιστεί σε νέες συνταγές και μας έχει προσφέρει πολλές ποιοτικές δημιουργίες τα τελευταία χρόνια. Ετικέτες όπως Earthmonk, Earthnun, Pannepot, Tsjeeses και αρκετές άλλες χτύπησαν κορφή στα μπυρο-charts! Το κακό με τις μπύρες της Sruise είναι πως συνεχώς αλλάζουν, οπότε πολλές φορές κάποια παραγωγή που αποδεικνύεται καλή εξαντλείται και συνήθως δεν ξανακυκλοφορεί, μια και έχουν μπει σε σειρά νέα projects.

Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Struise είναι η Pannepot που κυκλοφόρησε το 2006 και το 2007 (για την οποία μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα εδώ), ενώ έχουν γίνει και καλές συνεργασίες με την άλλη μοντέρνα και επιρρεπή στους πειραματισμούς ευρωπαϊκή ζυθοποιία, τη Δανέζικη Mikkeller. Από τις τελευταίες δημιουργίες της Struise είναι και η Black Albert, μια μπύρα που πήρε διθυραμβικές κριτικές, τόσο από τα sites μπυροκριτικής (Νο 4 για το 2008 στο RateBeer, No 1 BeerAdvocate Magazine) όσο και από τους ανά τον κόσμο μπυρόφιλους.





Η μαύρη-γκρίζα ετικέτα με το αφρικανικής τεχνοτροπίας (σαν μάσκα φύλαρχου) σκίτσο της, διακόπτεται από μεγάλα κόκκινα γράμματα που αναγράφουν τ’ όνομα Black Albert και την κατηγοριοποίηση Royal Stout. Μας πληροφορεί επίσης πως αυτό το καινούργιο στυλ μπύρας - η Belgian Royal Stout δηλαδή – φτιάχτηκε για ν’ αντιπροσωπεύσει την Struise στο 3ο φεστιβάλ βελγικής μπύρας που διοργάνωσε το Ebenezer’s pub στο Maine των ΗΠΑ, τον Απρίλιο του 2007.





Ανοίγω και – ω τι έκπληξη – τρώω πάλι τον αφρό στη μάπα. Όχι βρε γμτ… Όλο στις καλές μπύρες μου συμβαίνει τελευταία. Μια καφέ-κόκκινη λιμνούλα που δημιουργείται μας δίνει τουλάχιστον επιπλέον πληροφορίες για το χρώμα των φαινομενικά κατάμαυρων stouts…





O κρεμώδης καφετής αφρός που καταφέρνω να διασώσω, υποχωρεί γρήγορα, αφήνοντας έντονα ίχνη στο ποτήρι κι ένα μικρό αλλά παχύ «καπάκι»
Αναφορικά με το άρωμά της, δεν ξέρω τι να πω… Δεν ξέρω αν θα μυρίσω ποτέ κάτι καλύτερο. Ελπίζω πως ναι... αλλά έτσι κι αλλιώς είναι απίστευτα ωραίο! Η ψημένη βύνη, ο καφές, η σοκολάτα και τα μπαχάρια δημιουργούν μια μοναδική αίσθηση.
Η γεύση της γλυκιά όσο χρειάζεται, με τα malts να επικρατούν κι εδώ, ενώ ο λυκίσκος μόλις διακρίνεται καθώς καταπίνω. Η επίγευση μακριά και επίσης γλυκιά με το αλκοόλ (13% ) να ζεσταίνει γλυκά το στομάχι.
Η αίσθηση στο στόμα βελούδινη. Παχιά και κρεμώδης, κυλά ανεμπόδιστα στο στόμα, αφήνοντάς το ελάχιστα κολλώδες. Ένα ένα, όλα ανεξαιρέτως τα αισθητήρια κύτταρα της ξυπνούν και προσπαθούν να συνέλθουν απ’ το ευχάριστο σοκ! Απ’ τα παχύτερα και πλουσιότερα σώματα που έχω συναντήσει


Απ’ τις ωραιότερες μπύρες που έχω πιεί ποτέ! Δεν θ’ άλλαζα τίποτα πάνω της. Από τους Βέλγους όλα τα περίμενα, αλλά να φτιάξουν και καλύτερη imperial stout απ‘ τους Αμερικάνους; Ας μην μιλήσω γιατί μπορεί να πέσει στα χέρια μου κανένας Dark Lord Παραγγέλνω επιτόπου κι άλλες πριν εξαντληθούν.






Βαθμολογώντας τώρα, δίνω 9 στην εμφάνιση (εκτιμώντας πως ο αφρός θα ήταν πλουσιότερος αν δεν είχε συμβεί το ατύχημα), στο άρωμα δίνω 10, στη γεύση δίνω 9.5 και στη γενικότερη αίσθηση στο στόμα δίνω πάλι 10.
Η συνολική βαθμολογία που βάζω είναι 9.75 στα 10.

---

Από εκείνη την αποκαλυπτική βραδιά του πρώτου Μαύρου Αλβέρτου, αρκετές ακόμη εξαιρετικές δημιουργίες, τόσο απ’ την Ευρώπη όσο κι απ’ την Αμερική, πλούτισαν την εκτίμησή μου για τις imperial stout. Ετικέτες που μένουν στο μυαλό είναι η Yeti της Great Divide, η Expedition Stout της Bell’s, Hemel & Aarde (Bruichladdich Barrel) και η Rasputin της De Molen, η Mikkeller Black Hole, η Peche Mortel της Dieu du Ciel, αλλά και η Black Damnation, των De Struise-De Molen είναι μόλις μερικές απ’ αυτές
Τις προάλλες που συζητάγαμε τα “πορτεροσταουτακικά μας” με τον MONK, μου είπε πως κατά τη γνώμη του η νέα φουρνιά των Black Albert δεν ήταν τόσο καλή όσο η πρώτη. Είπα λοιπόν να δω “τι έχει παιχτεί”…



Σερβίρω τον Αλβέρτο σε snifter για ν’ αποδώσει τα μέγιστα σε άρωμα (λες και χρειάζεται βοήθεια…) Ο καφετής αφρός του, πλούσιος και κρεμώδης φτιάχνει ένα καλό στρώμα στο ποτήρι, το οποίο θα υποχωρήσει σε λίγο αφήνοντας βέβαια για οπισθοφυλακή ένα λεπτό τούλι που σε κάθε στριφογύρισμα ξαναζωντανεύει και φουντώνει.
Στο άρωμά του ανακατεύονται η σοκολάτα, με τα αλκοολικά αρώματα της ψημένης βύνης. Ξύλο και καπνός επίσης. Πράγματι… αν και το άρωμά του παραμένει εξαιρετικό δεν με καθηλώνει όπως αυτό του πρώτου Αλβέρτου…



Η αίσθηση στο στόμα γεμάτη και απαλή. Η γεύση γλυκιά, με την ψημένη βύνη, το καφέ και τη σοκολάτα να δημιουργούν αλληλεπικαλυπτόμενα στρώματα γεύσεων. Ιντριγκαδόρικη ισορροπία! Επίγευση μακρόσυρτη και σχετικά πιο πικρή, με το λυκίσκο να εγκαταλείπει τελευταίος.
Βαθμολογώντας εκ νέου θα δώσω 9 στην εμφάνιση, 9.5 στο άρωμα, 9 στη γεύση και 9.5 στην αίσθηση. Συνολική βαθμολογία 9.25 στα 10.




Αναρωτιέμαι φυσικά που οφείλεται αυτή η διαφορά βαθμολογίας, από το 9.75 της προηγούμενης φοράς. Να ναι όπως λέει ο Σπύρος μια υποδεέστερη φουρνιά αυτή που δοκιμάσαμε σήμερα ή μήπως έχοντας πια “εκτεθεί” σε πολλές κορυφαίες imperial stouts, το τελευταίο διάστημα, είμαστε κάπως φειδωλοί στο άριστα; Παραμένει ακόμα ο Αλβέρτος, βασιλιάς των stout όπως υποδηλώνει ο χαρακτηρισμός του; Άγνωστο… Αυτό που δεν αλλάζει πάντως είναι πως η Black Albert παραμένει μια εξαιρετική μπύρα, από τις κορυφαίες του είδους, που δεν θα φαντάζομαι να λείπει ποτέ απ’ τη “καβάντζα” μου

Αλλά αν νομίζετε πως τελειώσαμε με τον Αλβέρτο είστε γελασμένοι. Όπως διαβάσαμε στο σχετικό άρθρο του Μίχου, ο μαύρος φίλος έχει συνευρεθεί πολλές φορές (και σε διάφορα βαρέλια) με την Hel & Verdoemenis της De Molen, χαρίζοντάς μας αρκετά “χαριτωμένα” τέκνα. Να σας ζήσουν… αλλά θα ήθελα προσωπικά ν’ αναφερθώ σε μια μοναχική αλλά εξίσου ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Αλβέρτου, αυτή που προέκυψε απ’ την περίοδο που ο φίλος μας “μόναζε” σε βαθειά περισυλλογή, σ’ ένα βαρέλι bourbon…

Προσεχώς λοιπόν….





Black Albert – Cuvee Delphine