Oerbier απ’ τους De Dolle. Τρελοί ή απλώς Φλαμανδοί;

De Dolle Brouwers θα πει "Οι Τρελοί Ζυθοποιοί" και αυτοί δεν είναι άλλοι απ' τους Βέλγους αδελφούς Herteleer. 'Οταν το 1980 αποφάσισαν να αναλάβουν το μικρό ζυθοποιείο του Costenoble, όλοι στη μικρή πόλη Esen νόμιζαν πως ήταν τρελοί. Κι όμως, η απόφασή τους ν' αναστήσουν το ιστορικό ζυθοποιείο που ιδρύθηκε το 1835, αφού ο άρρωστος πια ιδιοκτήτης του το εγκατέλειπε, τους έδωσε την ευκαιρία να φτιάξουν μερικές ξεχωριστές μπύρες.

Επάνω το παλιό ζυθοποιίο και κάτω, το εσωτερικό που, παραμένει “παραδοσιακό” ακόμα και τώρα.

Η πρώτη μπύρα που έφτιαξαν σ’ ένα πενταγάλονο σύστημα οι αδελφοί Herteleer, ήταν μια παραδοσιακή flemish sour ale (oud bruin)την οποία ονομάσανε Oerbier (που σημαίνει "αυθεντική μπύρα – μπύρα απ’ τη πηγή") και φτιαχνόταν με τη φημισμένη μαγιά της Rodenbach που δημιουργεί αυτή την ξινή γεύση από σαπισμένα φρούτα. Απ' το 1998 όμως που η Rodenbach εξαγοράστηκε από την Palm και δεν ήταν πια διαθέσιμη προς πώληση, ο Kris Herteleer άρχισε να καλλιεργεί τη δικιά του μαγιά, βασισμένη στη Rodenbach. Η νέα Oerbier, με τη μεταλλαγμένη πλέον μαγιά, έχασε μεγάλο μέρος της αρχικής της γλυκόξινης γεύσης και έγινε πιο αλκοολούχα με τους βαθμούς ABV να φτάνουν τους 10 και πολλά μπουκάλια να εκρήγνυνται απ' την "τρελλή" ποσότητα ανθρακικού που δημιουργούταν στην επαναζύμωση...! 

Πολλοί είπαν πως και η νέα μπύρα ήταν εξαίρετη, αλλά για τον τρελό ζυθοποιό, ο στόχος ήταν να ξαναπετύχει την αυθεντική συνταγή του 1980. Οι τελευταίοι πειραματισμοί με τη μαγιά το 2004, πέτυχαν να ξαναφέρουν μέρος της παλιάς γλυκόξινης γεύσης, με μια περιεκτικότητα αλκοόλ στο 9%. Σημαντικό είναι να σημειώσουμε εδώ πως καμία παραγωγή της Oerbier δεν είναι ίδια με την προηγούμενη και αυτό είναι επιλογή του ζυθοποιού, κάνοντάς την έτσι το σήμα κατατεθέν της “Τρελής Ζυθοποιίας”

Η πρώτη φορά που δοκίμασα την Oerbier ήταν το Δεκέμβριο του 2008 – απ’ τις νέες σοδιές δηλαδή – παρόλα αυτά, την “έκρηξη” δεν την απέφυγα… Με το που ανοίγω το μπουκάλι ο καφετής αφρός εκτοξεύεται και τα κάνω όλα λίμπα στον πάγκο. Που 'ναι το wettex
Την σερβίρω στο ειδικό sniffer ποτήρι της και αφήνομαι να θαυμάζω το βαθύ καστανό, σχεδόν μαύρο χρώμα της, με τον αχνοκαφετή αφρό να προσπαθεί να καθίσει. Σε λίγο έχει μείνει ένα στρώμα μισό δάκτυλο που θα στολίζει το σώμα της μπύρας μας μέχρι το τέλος.
Τ' αρώματα που κυριαρχούν είναι αυτά των malts (φτιάχνεται από χαρμάνι πολλών ειδών malts) αλλά διακρίνω επίσης σοκολάτα γάλακτος και καραμέλα. Η γεύση της γλυκόξινη, σάπια φρούτα ίσως κεράσια και βύσσινα (λόγω της μαγιάς), αλλά ποτέ δε σ' ενοχλεί, αντίθετα σε ιντριγγάρει να προχωρήσεις την εξερεύνηση με την επόμενη γουλιά. Η υφή της είναι κρεμώδης και μεταξένια. Όσο περνά η ώρα σου αφήνει μια ξηρότητα και επίγευση ξηρού κρασιού. 


Μια καλή και αρκετά περίπλοκη μπύρα, με όλα τα χαρακτηριστικά της Φλαμανδικής ιδιαιτερότητας στη μπύρα.




Την πρώτη φορά που τη βαθμολόγησα, ο ανεκπαίδευτος τότε στις φλαμανδικές sour ales ουρανίσκος μου δεν μ' είχε αφήσει να εκτιμήσω σε βάθος τις χάρες της, οι οποίες όμως μου αποκαλύφθηκαν στις επόμενες γνωριμίες μας πιο οικίες… και ιδιαίτερα το άρωμά της!



Μετά από τρεις δοκιμές τη βαθμολογώ με 8.0 στα 10. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή sour ale που σε κερδίζει σε κάθε γνωριμία όλο και πιο πολύ.


Oerbier Reserva


Η παλαιωμένη έκδοση της Oerbier λέγεται Reserva. Αφήνεται να ωριμάσει για 18 μήνες σε δρύινα βαρέλια από κρασί Μπορντώ πριν μετακομίσει στα μπουκάλια με τη μεταλλική γκρι ετικέτα.
Στα χέρια μου κρατώ μια Reserva του 2009. Στην ετικέτα γράφει πως ζυθοποιήθηκε το 2009 και παλαιώθηκε σε δρύινα βαρέλια. Στο μπουκάλι μπήκε για επαναζύμωση το 2010, όπως χαρακτηριστικά σημειώνεται και στο καπάκι. Αλκοόλ στο “μαγικό” 13%.

Σερβίρω σε θερμοκρασία κοντά στους 10 βαθμούς, στο πανέμορφο τούλιπ ποτήρι με το ανθρωπάκι…





Το χρώμα της καστανωπό - βυσινί, φωτεινό κόντρα στο φως. Ο μπεζ χρώματος αφρός της είναι πληθωρικός κι αφού βιάστηκε να πεταχτεί απ’ το μπουκάλι (ευτυχώς το περίμενα αυτή τη φορά και τον πρόλαβα) έφτιαξε ένα πλούσιο “κεφάλι” που υποχώρησε όμως σε λίγο, για ν’ αφήσει πίσω του μια υπέροχη δαντέλα στο ποτήρι κι ένα λεπτό αλλά κραταιό “καπάκι” που θα μας συνοδεύει μέχρι τη τελευταία γουλιά… κυριολεκτικά!



Στο άρωμα μπερδεύονται μοναδικά το σάπιο κεράσι,το ξύλο, λίγο καπνός και μόλις ζεσταθεί περισσότερο, αναδύονται αρώματα μήλου και πορτοκαλιού, που ολοκληρώνουν το αισθησιακό μπουκέτο.
Το σώμα της μέτριο και το αλκοόλ άφαντο, καθ’ όλη τη διάρκεια, αν και στο τέλος καταλαβαίνεις πως απλά ήταν παρόν απλά… καλά κρυμμένο.
Η γεύση της σχετικά ξινή, χωρίς όμως ποτέ να υπερβάλει. Φλερτάρει θα έλεγα στα όρια της sour ale, πολύπλοκη και ισορροπημένη.



Βαθμολογώ με 8.5 την εμφάνιση, με 9 το άρωμα, 8.5 τη γεύση και 9.0 την αίσθηση. Συνολική βαθμολογία που δίνω: 8.75 στα 10.