Kalamazoo and the Zoo goes on… Expedition

Μια και αναφερθήκαμε στην Bell’s Brewing Co. στο προηγούμενο post, θυμήθηκα πως φέτος η ζυθοποιία στο Grand Rapids Michigan κλείνει 25 χρόνια απ’ την ίδρυσή της από τον Larry Bell. Όπως μπορείτε να δείτε σε αυτό το βιντεάκι, ή να διαβάσετε στην ιστοσελίδα της, η Bell’s μεγάλωσε πολύ αυτά τα 25 χρόνια, αυξάνοντας 1000 φορές τη παραγωγή της (και πολύ περισσότερες τη φήμη της)αλλά δε σκοπεύει να επαναπαυθεί. Αντίθετα προγραμματίζει μια πολύ μεγάλη επένδυση, μεγαλώνοντας τις εγκαταστάσεις της και σχεδιάζοντας μια επίσης πολύ μεγάλη αύξηση της παραγωγής της.

Συμμετέχοντας κι εμείς στο εορταστικό κλίμα, θα ‘θελα να θυμηθούμε μια παλιότερη παρουσίαση… αλλά και μια ακόμη που σας τη χρώσταγα  

Kalamazoo and the Zoo

Ένα από τα συνηθισμένα ακούσματα στην "ανόγα" του Chalice το τελευταίο διάστημα (ναι… ακόμα… αν και πλέον σε DVD ) είναι οι Mazoo and the Zoo, με τα "hype" παιδικά τραγούδια τους και "hits" όπως "Ο παπαγάλος", "Η αρκούδα", "Ο πιγκουίνος" (my favourite) και άλλα...

Ένα απόγευμα λοιπόν την εβδομάδα που μας πέρασε, μετά από μια αυξημένη δόση Μazoo and the Zoo, κατέβηκα στην "υπόγα" και το χέρι μου πήγε κατευθείαν πάνω σε μια... Kalamazoo

Μμμμμ.... ότι πρέπει για σήμερα το βράδυ, μια ελαφριά αλλά γεμάτη stout, από την Bell's Brewing, μια από τις καλύτερες Αμερικάνικες μικροζυθοποιίες που εμφανίζονται που και που στα ενημερωμένα ευρωπαϊκά μπυρομάγαζα

Ήταν γύρω στο 1980 όταν ο εικοσιδυάχρονος τότε Larry Bell είχε τις πρώτες επαφές του με το home brewing, κάνοντας δοκιμές με εκχυλίσματα λυκίσκου για λογαριασμό κάποιας εταιρείας.
Το 1983, με τα 200 δολάρια που του έστειλε δώρο γενεθλείων η μάνα του, σκέφτηκε να ξεκινήσει το δικό του μαγαζί με είδη home brewing. Αγόρασε μια κατσαρόλα των 15 γαλονιών και έπεισε ένα δικηγόρο να τον βοηθήσει να ξεκινήσει την εταιρεία, αμείβοντάς τον με μερίσματα απ’ τις μετοχές της μελλοντικής του εταιρείας.
Με τον ίδιο τρόπο, ο Larry έπεισε και τον ιδιοκτήτη μιας αποθήκης να του τη νοικιάσει χωρίς να τον πληρώνει για μερικούς μήνες με την ελπίδα να ξεκινήσει να πουλάει στο διάστημα αυτό.
Μετά από λίγο κατάφερε να πάρει ένα μικρό δάνειο και να ξεκινήσει πλέον να φτιάχνει μπύρα. Το 1985 πήρε άδεια πώλησης και άρχισε να προμηθεύει τα μαγαζιά με τις μπύρες του, χύμα σε χάρτινα κουτιά.

Επάνω ο Larry με την παλιά τη κατσαρόλα…

Σύντομα συγκέντρωσε μπουκάλια και ξεκίνησε να εμφιαλώνει. Στην αρχή και για τα πρώτα 4 χρόνια, όλα γινόντουσαν χειρωνακτικά. Απ’ το φτιάξιμο της μπύρας (στην 15γάλονη κατσαρόλα - φωτό επάνω) και την εμφιάλωση (χρησιμοποιώντας μπουκάλια άλλων εταιριών, που έπλενε και αποστείρωνε στο χέρι), την ετικέτα και το καπάκι που επίσης έμπαιναν με το χέρι, μέχρι και τη διανομή, την οποία την έκανε ο ίδιος, μέχρι η μπύρα του να κερδίσει το κοινό.

Το 1989 μπόρεσε να περάσει σε ένα μεγαλύτερο σύστημα και ν’ ανεβάσει την παραγωγή του από 135 βαρέλια, σε 500 βαρέλια το χρόνο (1 βαρέλι είναι 31 γαλόνια) και την επόμενη χρονιά να τη διπλασιάσει, περνώντας σε ακόμα μεγαλύτερο σύστημα παραγωγής. Το 2003 μετακόμισε σε μεγαλύτερες εγκαταστάσεις τις οποίες επεκτείνει συνεχώς, ανεβάζοντας τη παραγωγή του 20 με 25% κάθε χρόνο, πλησιάζοντας πλέον τις 300 χιλιάδες βαρέλια το χρόνο.
Αν θέλετε να σας ξεναγήσει ο ίδιος ο Larry στην τεράστια πλέον ζυθοποιία του, δείτε το επόμενο video απ' τη σελίδα της KalamaBrew

Ο Larry Bell θεωρείται σημαίνουσα μορφή στο χώρο των Αμερικανικών μικροζυθοποιών και όχι μόνο γιατί η Bell’s βγάζει καλές μπύρες και εκλέγεται τελευταία μεταξύ των καλύτερων ζυθοποιϊών (το 2010 κατατάχθηκε 5η στη λίστα του RateBeer) αλλά και επειδή ο ίδιος ο Larry έχει επιδείξει πνεύμα επαναστατικό, κοντράροντας επαλειμμένα το σύστημα. Σε μια μάλιστα περίπτωση, το 2006, όταν δεν συμφώνησε με τον διανομέα του στη πολιτεία του Illinois, ο οποίος «πούλησε» τα δικαιώματα της Bell’s σε ανταγωνιστική εταιρεία, χωρίς η Bell’s να μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό, ο Larry αποφάσισε ν’ αποσύρει όλα του τα προϊόντα απ’ το Illinois, χάνοντας έσοδα της τάξης του 1.6 εκ. $
Αν και η νομοθεσία του απαγόρευε να ξαναδουλέψει στην πολιτεία (με άλλον διανομέα) ο Larry προκάλεσε το κατεστημένο, λανσάροντας στο Chicago δύο νέες μπύρες κάτω απ’ το όνομα Kalamazoo. Aν και τον προειδοποίησαν και ήταν βέβαιος πως θα τραβιέται δικαστικά, τελικά δεν δέχτηκε κάποια μήνυση. Ο συγκεκριμένος διανομέας μάλιστα εγκατέλειψε τη πολιτεία, οπότε απ’ το 2008, η Bell’s επέστρεψε και νόμιμα πλέον.

Αυτή η εκκεντρικότητα του Larry Βell, εκφράζεται στο μικρό brew pub που έφτιαξε το 1993, δίπλα στις εγκαταστάσεις της Kalamazoo, το Eccentric Café.και νόμιμα πλέον.

Στο μικρό αυτό pub, σερβίρονται οι μπύρες της Bell’s Brewery, τόσο οι στάνταρτ ετικέτες όσο και οι εποχιακές αλλά και οι περιορισμένες και πειραματικές «φουρνιές». Ελαφρά γεύματα, ζωντανή μουσική αλλά κι ένα μαγαζάκι με μπυρο-αντικείμενα της Bell’s συμπληρώνει το ιδιαίτερο αυτό μαγαζί. Ο εκκεντρικός μάλιστα τίτλος του, πραγματώνεται μια φορά το χρόνο, την Eccentric Day, όπου οι επισκέπτες πρέπει να ντυθούν «ταιριαστά με τη βραδιά». Στη φωτό ο Larry δίνει το εκκεντρικό παράδειγμα

Όπως είπαμε η Βell's φτιάχνει μια πληθώρα από ετικέτες. Κάποιες βγαίνουν όλο το χρόνο, ενώ κάποιες είναι εποχιακές ή και πειραματικές.

 

Μια από τις κλασσικές ετικέτες της Bell’s είναι και η Kalamazoo Stout.
Στην μπλε ετικέτα της με το beer-goggle τύπο, είναι γραμμένο το batch No8874, απ’ το οποίο και μέσω του site της Bell’s μαθαίνω πως εμφιαλώθηκε στις 4 Δεκ 2008.
Από την ετικέτα επίσης μαθαίνω πως η συγκεκριμένη stout έχει 6% αλκοόλ και πως έχει φτιαχτεί με brewer’s licorice, με σκόνη γλυκόριζας δηλαδή.

Ανοίγω το standard για τις Αμερικανικές μπύρες μπουκάλι των 355ml και σερβίρω σε θερμοκρασία 12 βαθμών Κελσίου σε ποτήρι pint.
Τo χρώμα της μαύρο και ο αφρός της καφετής, ξεκινά με πλούσιο όγκο για να υποχωρήσει σ’ ένα λεπτό στρώμα με λοφάκια, αφού πρώτα αφήσει πλούσια ίχνη στο ποτήρι μας.

Το άρωμά της πλούσιο, με ωραία malty ισορροπία. Σοκολάτα, πάστα ελιάς, μούστος και καφές, ανακατεύονται σε μια ελκυστική περιπλοκότητα.
Η γεύση της, όπου διακρίνονται τα δημητριακά, ξινίζει λίγο στην αρχή για να πικρίσει στη συνέχεια. Η αίσθηση στη γλώσσα βελούδινη, θα μας τσιμπήσει σε λίγο. Μακρά επίγευση γεμάτη ψημένη βύνη.
Μια γεμάτη και καλοφτιαγμένη stout, από τους μάστορες του είδους Αμερικανούς. Απ’ τις καλύτερες του είδους που έχω δοκιμάσει.

Βαθμολογώ με 8 την εμφάνιση, με 8.5 άρωμα και γεύση και δίνω επίσης 8.5 στη γενικότερη αίσθηση.
Συνολική βαθμολογία: 8.5 στα 10.

Bell’s Expedition Stout

H Expedition Stout σίγουρα δεν είναι μια μπύρα για αποστολές, μια και το υψηλό αλκοόλ δεν ενδείκνυται ως υποστηρικτικό σε υψηλής δυσκολίας “αθλοπαιδίες”… Βέβαια θα μπορούσε να υποστηρίξει άψογα τον εορτασμό μιας επιτυχημένης αποστολής… Στην περίπτωσή μου μάλλον έχει να κάνει με την αποστολή του δέματος από την Ολλανδία μέχρι την Ελλάδα και τα χίλια μύρια κύματα που πέρασε μέχρι να έλθει, μια και πριν φτάσει Αθήνα πρέπει πρώτα να πήγε στην Αθήνα της Georgia των Ηνωμένων Πολιτειών

Πράγματι εκείνο το πακέτο απ’ το Cracked Kettle - η πρώτη θυμάμαι ομαδική παραγγελία που είχαμε κάνει (Μάρτιος του 2009) με το Μίχο και το Nightfall - μας είχε ψιλοταλαιπωρήσει μέχρι να έρθει, αν και τελικά το περιεχόμενο μας αντάμειψε

4η απ’ τ’ αριστερά, μεταξύ πολλών διαμαντιών και η Expedition

Κάποιους μήνες μετά (16.10.2009) έφτασε κι η ώρα ν’ αφήσει το σκοτάδι της υπόγας και να πάρει τη θέση της κάτω απ’ το ανακριτικό φως, στο τραπέζι του “μαρτυρίου”  

Το χρώμα της σκούρο καστανό προς μαύρο. Ο αφρός καφετής, κρεμώδης και πληθωρικός, φτιάχνει ένα καλό “κεφάλι” μέχρι ν’ αρχίσει να σπάει εκ των έσω, δημιουργώντας λοφάκια. Το άρωμα της ψημένης βύνης πλούσιο. Σοκολάτα, καραμέλα, μαύρη ζάχαρη. Λίγο πιο πίσω μου βγάζει λίγο κέικ, ξηρά φρούτα, μια πρέζα κανέλα… Εντυπωσιακό!

Η αίσθηση στο στόμα σαν παχύ milk shake, απαλή στη γλώσσα, πιο “ψυχρή” απ’ ότι περίμενα. Ελάχιστα πικρή, ο λυκίσκος διακρίνεται μονάχα στο κατέβασμα.

Η γεύση κυριαρχείται από ξηρούς καρπούς, ξηρά φρούτα, καφέ και λιωμένη σοκολάτα γάλακτος! Γιάμμμι

Στο τελείωμα η αίσθηση κολλώδης, γλυκιά και πικρή την ίδια στιγμή, να σου τσιμπάει τα μάγουλα. Τέλεια ισορροπία αλλά και έντονη αντίθεση. Ένα γλύκισμα!!! Ίσως λίγο πιο γλυκιά απ’ το τέλειο να πω την αλήθεια…

Μια δυνατή μπύρα (10.5%) που αξίζει να την απολαμβάνεις σιγά σιγά, χωμένος σε μια πολυθρόνα, ακούγοντας καλή μουσική…

Μια φανταστική imperial stout που θα βαθμολογήσω με 9.5 στα 10 (Εμφάνιση 10, Άρωμα 9, Γεύση 9, Αίσθηση 10)