Founders Porter

Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στις πολύ καλές μπύρες της Founders, θα γράψω σήμερα μερικά πράγματα για την Porter της αμερικανικής ζυθοποιίας.
Στους 45 βαθμούς IBU και στο 6.5% αλκοόλ, η Founders Porter είναι μια εξαιρετική εκπρόσωπος του είδους American Porter. Δεν το ξέρατε πως υπάρχει αυτό το είδος; Κι όμως… σε ότι στυλ έχουν καταπιαστεί οι Αμερικάνοι ζυθοποιοί (μιλάμε πάντα για τη νέα γενιά της έκρηξης της μικροζυθοποιίας), έχουν διαμορφώσει τη δική τους παραλλαγή, που ανεξάρτητα αν είναι προτιμότερη ή όχι απ’ το αρχικό Βρεττανικό στυλ, σίγουρα έχει ένα δικό του χαρακτήρα, βασισμένο στην ευρύτερη χρήση malts και λυκίσκου, για πιο γεμάτες μπύρες.
Μιλώντας για αρχικά στυλ, θα ‘ταν ενδιαφέρον να πούμε δυο λόγια για το πως προέκυψε το όνομα porter, αλλά και αυτό του συγγενoύς είδους, stout…
Σύμφωνα με τη πιο δημοφιλή εκδοχή (μια και πολλές έχουν δει το φως της δημοσιότητας) τον 18ο αιώνα, στις pub του Λονδίνου, οι μαγαζάτορες συνήθιζαν να αναμιγνύουν φρέσκες ανοιχτόχρωμες ales, με πιο παλιές, σκουρόχρωμες, καταλήγοντας σε μια σκουρόχρωμη μπύρα με πιο γεμάτη γεύση, η οποία και έχαιρε της προτίμησης των porters, των αχθοφόρων δηλ. της αγοράς.


Όταν αργότερα αυτή η μπύρα ξεκίνησε να παράγεται βιομηχανικά, απ’ τις ζυθοποιίες της εποχής, υπήρχαν διάφορες παραλλαγές της, με τις δυνατότερες να λέγονται stout porter. Με το καιρό, το εννοούμενο porter εξέλειψε και η δυνατή σκουρόχρωμη μπύρα ονομάστηκε απλά stout.

Σήμερα, τα δυο στυλ θεωρούνται ξεχωριστά και μάλιστα έχουν τις δικές τους υποκατηγορίες και διαβαθμίσεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως αυτές δεν αλληλεπικαλύπτονται σε αρκετά σημεία. Η πιο σημαντική διαφορά τους είναι πως οι περισσότερες stouts φτιάχνονται με roasted unmalted barley - κριθάρι που έχει ψηθεί και μαυρίσει πριν γίνει βύνη, δίνοντας στη μπύρα πιο μαύρα χρώματα και πιο roasty αρώματα και γεύσεις (καφές, μαύρη σοκολάτα). Οι porters σπάνια χρησιμοποιούν ψημένο κριθάρι και είναι γενικότερα πιο ήπιες και γλυκιές από τις stout. Βέβαια οι stout, με τις διάφορες υποκατηγορίες που έχουν προκύψει στο μεταξύ (dry stout, sweet stout, oatmeal stout, chocolate stout, coffee stout, export stout, imperial stout, κλπ) χαίρουν πολύ μεγαλύτερης ποικιλίας, ενώ οι porter παραμένουν πιο ξεκάθαρες, προς το παρόν βέβαια γιατί ήδη βλέπουμε υποκατηγορίες και εδώ (smoked porter, coffee porter, imperial porter, oak aged porter, κλπ).



Επιστρέφω στην Founders Porter, την οποία σερβίρω στους 10 βαθμούς. Το χρώμα της σχεδόν μαύρο με κάποιες βαθυκάστανες πινελιές. Ο πληθωρικός αφρός της σκούρος καφετής, κολλώδης, στολίζει το ποτήρι μου με μια αριστοτεχνική δαντέλα που και η καλύτερη βελγική δαντέλα ωχριά μπροστά της.



Στο άρωμα υπερισχύει ο καφές, η σοκολάτα, αλλά αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ένα αιθέριο άρωμα ροδόνερου.Το σώμα της μέτριο, φυσιολογικό για μια porter στο 6.5%. Στη γεύση κυριαρχούν πάλι ο καφές κι η σοκολάτα, αλλά αυτό που κάνει εντύπωση είναι η τέλεια ισορροπία στη γεύση. Επίγευση μέτρια σε διάρκεια αλλά ευχάριστη.



Βαθμολογώ με 8 την εμφάνιση, 8 το άρωμα, 8.5 τη γεύση και 8 την γενικότερη αίσθηση.
Συνολική βαθμολογία: 8.0 στα 10. Μια ευκολόπιοτη, απολαυστική porter, από αυτές που διαφημίζουν το στυλ.

Υ.Σ. Περί Βαθμολογίας... Ορμώμενος απ’ τη βαθμολογία του Monk εδώ αλλά και τη διαφορετική άποψη του Μίχου, θα ήθελα να πω δυο πράγματα για το πως σκέφτομαι το θέμα της βαθμολογίας. Το θέμα βέβαια είναι τεράστιο και ίσως χρειάζεται να καταθέσουμε κάποια στιγμή όλοι τις απόψεις μας, αλλά η προσωπική μου θεώρηση είναι η εξής… Όταν παρουσιάζω μια μπύρα, έχω βέβαια το στυλ στο μυαλό μου και τις διάφορες άλλες μπύρες του ίδιου στυλ που έχω ξαναδοκιμάσει, αλλά η βαθμολογία που βάζω, αντικατοπτρίζει το πόσο πραγματικά μου αρέσει η μπύρα. Αυτό μπορεί να σημαίνει πως αναπόφευκτα θα βαθμολογήσω μια μέση μπύρα που ανήκει στο αγαπημένο μου στυλ, καλύτερα από μια μέση μπύρα που ανήκει σ’ ένα στυλ που δεν προτιμώ ιδιαίτερα και επίσης σημαίνει πως δύσκολα θα βαθμολογούσα μια lager ή μια pilsner με βαθμούς πάνω από 8.5 που είναι βαθμοί που θα δώσω ευκολότερα σε μια belgian strong ale ή μια imperial stout.