Pannepot Reserva 2007. Ακόμη ένα ταξίδι με τη βαρκούλα.

Πάει ένας χρόνος που πρωτοταξιδέψαμε με τις βαρκούλες των De Struise. Ένα ταξίδι που ξεκίνησε με την κλασσική Pannepot του 2007, για να μεταφερθούμε μετά στη Vintage έκδοση του 2006 και τέλος στην δανέζικη version, την Pannepeut. Σήμερα ήρθε η στιγμή να ξαναμπούμε σε μια ακόμη βαρκούλα των Struise, την Pannepot Reserva 2007. Πριν επιβιβαστούμε όμως, ας θυμηθούμε το αρχικό μας ταξίδι…





De Struise Pannepot 2007. Αρχική δημοσίευση (all4beer) 08.10.2009
«Βγαίν’ η βαρκούλα, βγαίν’ η βαρκούλα του ψαρά από το περιγιάλι, βαρκούλα, βαρκούλα
από το περιγιάλι, βαρκούλα του ψαρά…»


Αφού χθες άκουσα για πολλοστή φορά το τραγουδάκι αυτό, στο μουσικό παιχνίδι της μικρής μου κόρης, έπιασα τον εαυτό μου να το σιγοτραγουδάω ακόμα και μόνος μου, μπροστά στο ανοικτό ψυγείο, κοιτάζοντας τις μπύρες και σκεπτόμενος τι να πιω απόψε… Η βαρκούλα που είχε κολλήσει στο μυαλό μου, έδωσε τη λύση. Κλείνω την πόρτα του ψυγείου, ανοίγω την εξώπορτα και κατεβαίνω ευθύς στην υπόγα. Σε λίγο άνοιγα τη «βαρκούλα» της De Struise Brouwers, την εξαιρετική Pannepot.


Στην παρουσίαση της Black Albert, το Μάρτιο του 2009, έγραφα:
"H Βέλγικη ζυθοποιία De Struise Brouwers, μια από τις πιο ριζοσπαστικές ζυθοποιίες της νέας εποχής, δεν φοβάται να πειραματιστεί σε νέες συνταγές και μας έχει προσφέρει πολλές ποιοτικές δημιουργίες τα τελευταία χρόνια. Ετικέτες όπως Earthmonk, Earthnun, Pannepot, Tsjeeses και αρκετές άλλες χτύπησαν κορφή στα μπυρο-charts! Το κακό με τις μπύρες της Sruise είναι πως συνεχώς αλλάζουν, οπότε πολλές φορές κάποια παραγωγή που αποδεικνύεται καλή εξαντλείται και συνήθως δεν ξανακυκλοφορεί, μια και έχουν μπει σε σειρά νέα projects.
Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Struise είναι η Pannepot που κυκλοφόρησε το 2006 και το 2007 (για την οποία θα έχω σύντομα μια παρουσίαση)"
Έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου…


Pannepot – Old Fisherman’s Ale.
Στην ετικέτα της που μοιάζει με ζωγραφικό πίνακα, βλέπουμε μια ψαρόβαρκα. Όπως διαβάζουμε και στο πίσω μέρος, στις αρχές της δεκαετίας του 1900, το χωριό De Panne φημιζόταν για δυο πράγματα. Τις "pannepotes", τις ψαρόβαρκες δηλαδή που έβλεπες κατά μήκος της ακτής και την μοναδική σκούρα ale που απολάμβαναν οι ντόπιοι ψαράδες. Αυτούς τους σκληροτράχηλους ψαράδες θέλησαν να τιμήσουν μ’ αυτή την μπύρα οι επίσης "σκληροί" ζυθοποιοί (κάπως έτσι μεταφράζεται το struis) De Struise Brouwers

 Οι De Struise (Urbain Couteau και Carlo Grootaert) επί τω έργω

Ξεκινώντας σαν καλλιεργητές στρειδιών (το struis στα φλαμανδικά σημαίνει και στρείδι) σε μια φάρμα, κοντά στο De Panne, ο Urbain Coutteau και ο Philippe Driessens, αποφάσισαν να φτιάξουν μια ιδιαίτερη παραδοσιακή μπύρα για τους φιλοξενούμενους στη φάρμα. Συνεργάστηκαν έτσι το 2001 με τον Carlo Grootaert και τον Peter Braem και σχημάτισαν τους De Struise Browers, τους «σκληρούς» ζυθοποιούς δηλαδή. Στην αρχή έφτιαχναν τις μπύρες τους στο ζυθοποιίο της Caulier και αργότερα στη Deca. Μέχρι τώρα, παρά την επιτυχία τους και την αναγνώρισή τους σε όλο τον κόσμο, δεν έχουν ακόμη το δικό τους ζυθοποιίο, κάτι που όμως είναι σε εξέλιξη. Σ' ένα παλιό σχολείο, στην Kasteelstraat 50 στο Oostvleteren, όπου ήδη λειτουργούν το κατάστημα πώλησης και η αίθουσα σεμιναρίων, θα φιλοξενούνται πλέον τα ολοκαίνουργια ανοξείδωτα βαρέλια και τη γραμμή παραγωγής. Στο site της Struise δημοσιεύθηκαν δυο πρωτότυπα βιντεάκια από τη μεταφορά και εγκατάσταση του νέου εξοπλισμού.


Σερβίρω την Pannepot στους 12 περίπου βαθμούς σε τύπου snifter ποτήρι (της Straffe Hendrik, να τιμήσω και το φιλαράκι μου το Μίχο που μου το έστειλε πεσκέσι από Σαλόνικα)



Χρώμα σκουροκάστανο με λίγες κοκκινωπές ανταύγειες στην επιφάνεια. Ο αφρός του σοκολατής, πέφτει πληθωρικός, αλλά σπεύδει γρήγορα να χαθεί στο μαύρο σώμα της. Με το που αναδεύω όμως το ποτήρι, να σου που ξαναζωντανεύει και χτίζει γρήγορα ένα στρώμα κάπου στο ένα δάκτυλο πάχος. Αυτή του την ιδιότητα θα την κρατήσει προς μεγάλη μου ευχαρίστηση για πολύ ώρα.


Το άρωμα φτάνει στη μύτη μου απ’ τη στιγμή που θ’ ανοίξω το καπάκι. Με έμφαση στη ψημένη βύνη, το καφέ και τα αποξηραμένα φρούτα (σταφίδες μάλλον) αλλά και κάποια μπαχάρια που δεν μπορώ να προσδιορίσω... Που σαι Θείε Μilton; Το σώμα της γεμάτο και η αίσθηση στο στόμα μεταξένια. Μοναδική η υφή της όσο κυλά στη γλώσσα και τον ουρανίσκο, αφήνει το στόμα ελάχιστα κολλώδες.


Στη γεύση, επιμένει η ψημένη βύνη και ο καφές, αλλά και ο λυκίσκος της δίνει μια χαρακτηριστική πικράδα, που δένει πολύ όμορφα με τα παραπάνω. Το αλκοόλ, αν και αρκετό (10%) δεν της φαίνεται καθόλου.
Ευκολόπιοτη - υπερβολικά ευκολόπιοτη δυστυχώς, εκτός αν έχεις μπόλικες στην άκρη… Ανάλαφρη και απολαυστική.


 
Bαθμολογώ την εμφάνισή της με 9, για το πανέμορφο σώμα και τον βιρτουόζο σοκολατή αφρό της. Δίνω επίσης 9 στο πληθωρικό αλλά και πολύπλοκό της άρωμα. 9.5 δίνω στη γεύση, που είναι απίστευτα δεμένη και 9.5 στην γενικότερη αίσθηση.
Συνολική βαθμολογία: 9.25 στα 10. Μια φανταστική Belgian Dark Ale
Συνεχίζοντας την αναπόληση του ταξιδιού μας με τη βάρκα, ας θυμηθούμε κάποια πράγματα που είχε γράψει ο Μίχος, αναφορικά με το “στολίσκο” της De Struise…


“Η Pannepot έχει πλέον καθιερωθεί παγκοσμίως σαν μια από τις καλύτερες ετικέτες.
Υπάρχουν όμως 3 διαφορετικές Pannepot … ή για να είμαστε ακόμη πιο ακριβείς υπάρχουν 4 … (Υ.Σ. πλέον 5 και έχει ο Urbain…)
Πρώτη από όλες αυτή που μας παρουσίασε ο φίλος μας ο Chalice …
Δηλαδή η απλή και κλασσική εκδοχή της Pannepot, η Pannepot Old Fisherman’s Ale, που κυκλοφορεί στις εκδόσεις του 2006 και του 2007.
Στο τέλος του 2005 ενενήντα (90) εκατόλιτρα μετά την παρασκευή και παραγωγή της μπύρας αποφασίστηκε να αποτελέσουν αντικείμενο πειραματισμού. Τα 30 εκατόλιτρα από αυτά λοιπόν αφέθηκαν για 14 μήνες να ωριμάσουν σε Γαλλικά δρύινα βαρέλια και εμφιαλώθηκαν την άνοιξη του 2007. Έτσι προέκυψε η δεύτερη Pannepot η λεγόμενη Pannepot Reserva.

Η Pannepot Grand Reserva Vintage 2006 στο “δοκιμαστήριο” του Μίχου

Τα υπόλοιπα 60 εκατόλιτρα όμως είχαν και συνέχεια … έτσι αποφασίστηκε να τα αφήσουν για άλλους 8 μήνες να ωριμάσουν σε Δρύινα βαρέλια όμοια με αυτά που φτιάχνεται το παγκοσμίως γνωστό Brandy Calvados. Μετά το πέρας των 8 μηνών ήρθε η εμφιάλωση στις 27 Δεκέμβρη του 2007 … και τότε προέκυψε η 3η Pannepot …γνωστή και ως Pannepot Grand Reserva … με την ένδειξη Vintage στο μπουκάλι ...
Η 4η εκδοχή της Pannepot είναι η Pannepøt Οld Monk’s Ale,  μια έκδοση για το κοινό της Δανίας που όμως είναι διαφορετική μπύρα από την Old Fisherman’s Ale παρόλο τις πολύ μεγάλες ομοιότητές τους τόσο στο μπουκάλι όσο και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά”.






Υ.Σ. Γράφεται και Pannepeut για να διακρίνεται η διαφορετικότητα στην προφορά. Παρουσίαση της Pannepeut μπορείτε να διαβάσετε εδώ, από το ΜΟΝΚ. Παρά τις διαφορετικές ετικέτες και τον χαρακτηρισμό Old Fisherman’s Ale στη Pannepøt και Old Monk’s Ale στην Pannepeut, οι δυο μπύρες είναι ίδιες. Μάλιστα, όπως μπορείτε να δείτε και στην επόμενη φωτό, η Pannepeut κυκλοφορεί και ως Old Fisherman’s Ale στην κλασσική ετικέτα με τον πίνακα.





Η τελευταία “πειραματική” βάρκα που έβγαλε το “ναυπηγείο” των Struise ήταν η Pannepot Wild, στην οποία ο Urbain χρησιμοποίησε άγρια μαγιά και την παλαίωσε σε βαρέλια γαλλικού κόκκινου κρασιού. Ένα απ’ τα λίγα μπουκάλια που κυκλοφόρησαν μόνο στο webshop της De Struise, είχαμε την ευκαιρία ν’ απολαύσουμε παρέα με τον Monk (ο ευγενής χορηγός) και τον Nightfall.


 
Πολύ περιπλάνηση όμως αυτό το ταξίδι… μια οδύσσεια μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, την…

Pannepot Reserva 2007.  Old Fisherman’s Ale Aged on Oak.

 


Σερβίρω τη βαρκούλα μας σε snifter και σε θερμοκρασία γύρω στους 12 βαθμούς. Το χρώμα της αριστοκρατικό. Σκούρο καστανό με πάμπολλες κοκκινωπές ανταύγειες κοντά στην επιφάνεια. 
Ο αφρός της ζωντανός, πληθωρικός, στολίζει το ποτήρι μας μ’ ένα μπεζ-καφέ καπάκι, που σε λίγα λεπτά θα υποχωρήσει, αφήνοντας μόνο ένα λεπτό πέπλο.


Το άρωμα που ξεχύνεται απ’ το ποτήρι μου είναι θεσπέσιο. Με κυρίαρχη τη σοκολάτα στην αρχή, έρχονται σε λίγο να συμπληρώσουν την παλέτα τα malty αρώματα (σταφίδες, δαμάσκηνα και άλλα μαύρα φρούτα) αλλά και μπισκότο, ενώ ένα ανεπαίσθητο αλλά καίριο πέρασμα θα κάνει και το ξύλο κι ο καπνός. Όσο η θερμοκρασία ανεβαίνει, τ’ αρώματα εκτοξεύονται για ν΄αρχίσουν να χάνονται μετά από κανένα τέταρτο.
 


Να χάνονται; Όχι ακριβώς… Απλά τώρα είναι που οι γεύσεις αρχίζουν να δένουν μεταξύ τους. Γενικότερα η γεύση είναι γλυκιά αλλά όχι σε σημείο που να ξεφεύγει. Ο λυκίσκος και η παλαίωση δημιουργούν μια ιδανική ισορροπία. Ελάχιστα πικράδα ίσα ίσα για να συγκρατήσει τα malts και η αίσθηση στο στόμα… μια αποθέωση. Το μυρμήγκιασμα του αλκοόλ (10%) είναι διακριτικό, κάνοντας τη Reserva τόσο ευκολόπιοτη όσο και εντυπωσιακή. 
Το να στριφογυρίζεις αυτό το λεπτόρρευστο αλλά υψηλής πυκνότητας σώμα στο στόμα μου προκαλεί ένα εξαιρετικά πολυτελές συναίσθημα. Σα ν’ αρμενίζω σούρουπο στη θάλασσα, απολαμβάνοντας τη φύση σε όλο της το μεγαλείο.





Η Reserva πιστεύω πως είναι η πιο απαλή, πιο δεμένη, πιο εξευγενισμένη απ’ τις υπόλοιπες – έτσι κι αλλιώς υπέροχες – αδελφές της. Βαθμολογώ την εμφάνιση με 9.0, το άρωμα με 9.5, τη γεύση με 9.0 και τη γενικότερη αίσθηση με 10!


Συνολική βαθμολογία 9.5 στα 10. Καιρό είχα να δώσω τέτοιους βαθμούς… την κατευχαριστήθηκα όμως!