Hel & Verdoemenis. Καταδικασμένος στη Κόλαση και… πόσο μ’ αρέσει!

De Molen στα Ολλανδικά θα πει ο Μύλος και απ’ τις χιλιάδες μύλους της Ολλανδίας, έμελλε στο μύλο της μικρής κωμόπολης του Bodegraven να γίνει γνωστός, όχι τόσο λόγω της ιστορίας του όσο λόγω της μικροζυθοποιίας που στήθηκε στο χώρο του, απ’ τον Menno Olivier. Μια μικρή ζυθοποιία με μόλις 5 εκατόλιτρα παραγωγή το χρόνο (όσο ένας δραστήριος homebrewer δηλαδή ) που όμως μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια κατάφερε να αναγνωρισθεί όχι μόνο ως μακράν η καλύτερη ζυθοποιία της Ολλανδίας αλλά και ως μια απ’ τις καλύτερες στον κόσμο, σύμφωνα με το Ratebeer.




Ο Menno Olivier ξεκίνησε ως homebrewer, φτιάχνοντας μπύρες στη κουζίνα του σπιτιού του για να μαθητεύσει στη συνέχεια δίπλα σ’ ένα ζυθοποιό απ’ το Westmaas που έφτιαχνε τις μπύρες του στο Βέλγιο. Κατόπιν ασχολήθηκε επαγγελματικά πλέον, σε σχετικά μικρές ολλανδικές ζυθοποιίες, αρχικά στην De Texelse και τέλος την De Prael, έως ότου αποφάσισε να πραγματοποιήσει το δικό του όνειρο. Παράλληλα με τη δουλειά του σε μια ακόμη ολλανδική ζυθοποιία, την de Pelgrim, οργάνωσε το γκαράζ του σπιτιού του ένα χώρο μικροζυθοποίησης όπου πειραματιζόταν σε δικές του συνταγές, έδινε επαγγελματικές συμβουλές σε homebrewers αλλά και έκανε σεμινάρια ζυθοποίησης.

Το 2004 αποφάσισε να στήσει μια μικρή μεν αλλά ολοκληρωμένη μονάδα και εγκαταστάθηκε στον παλιό μύλο του Bodegraven – ονόματι “De Arkduif” η κιβωτός του Νόε – σαλπάροντας προς το μέλλον. Δεν ξέρω αν αντί για ζώα και πουλιά, ο Μenno διάλεξε να φορτώσει στην κιβωτό βύνες και λυκίσκους, αλλά στα λίγα χρόνια που περιπλανάται στην θάλασσα της ολλανδικής ζυθοποιίας, έχει καταφέρει να επιπλεύσει και να ξεχωρίσει απ’ τη καθιερωμένη μετριότητα.


O Menno ονόμασε  τη δική του μικρή ζυθοποιία De Molen και άνοιξε πανιά για “μεγάλες” μπύρες, αναβιώνοντας κλασσικά ευρωπαϊκά στυλ αλλά και ακολουθώντας την “επανάσταση” της αμερικανικής craft σκηνής, της οποίας η φήμη είχε ήδη αρχίσει να βρίσκει μιμητές και στη γηραιά ήπειρο.

Ο μικροσκοπικός χώρος ζυθοποίησης της De Molen

Παρά τη μικρή δυναμικότητα της De Molen, οι πρώτες δημιουργίες του Menno κέρδισαν τους μπυρολάτρες. Η Borefts Stout κέρδισε τον τίτλο ‘Favourite Belgian/Dutch Beer’ στο μεγάλο βρετανικό φεστιβάλ μπύρας του 2005, ενώ το 2008, η De Molen ψηφίστηκε απ’ τους Ratebeerers μέσα στις 100 καλύτερες ζυθοποιία στο κόσμο, ενώ δυο χρόνια αργότερα, μπήκε στη πρώτη δεκάδα - μόνη ευρωπαϊκή και μπροστά απ’ τους De Struise, Westvleteren, Mikkeller και Narke!



H τελευταία σύγκριση έχει το δικό της ειδικό βάρος, μια και όλες οι παραπάνω έχουν αρκετές μπύρες τους στο ανάλογο top 50, (με τις Westvleteren και Narke στις 2 πρώτες θέσεις) ενώ η De Molen έχει μόλις μία μπύρα στο Νο 92 – την Hel & Verdoemenis!


“Hell & Damnation” στ’ αγγλικά, “Κόλαση και Καταδίκη” στη γλώσσα μας, o Menno αρέσκεται να ονομάζει τις μπύρες του με δίλεξα λογοπαίγνια. Αυτή του τη Κόλαση είμαι καταδικασμένος να σας παρουσιάσω σήμερα. Μια Καταδίκη που το πρόσωπό της γνωρίσαμε σε μια άλλη κορυφαία συμπαραγωγή με τους De Struise, την Black Damnation (μίξη του Black Albert των Struise και της Hell & Damnation). Περισσότερα για το συνοικέσιο και τους απογόνους αυτού, εδώ

De Molen Hel & Verdoemenis

“Brewed with brown malts, an English traditional specialty malt, we created an Imperial Russian Stout that has won prizes at festivals across Europe from Sweden to Italy. It’s big (10% ABV), black, roasted and complex. We are convinced that not trying this ale will be a mortal sin to your taste buds and beer experience”
Style: Imperial Stout - ABV: 10.2% - EBC: 308,9 - EBU: 99,9 – O.G. 1105 – F.G. 1021 – Brewed: 06 Sep 2010 – Bottled: 21 Oct 2010 – No 0328/869.


Αυτή είναι η περιγραφή και κάποια απ’ τα στοιχεία που δίνει για το προϊόν του ο ζυθοποιός, αλλά ας δούμε πως αυτά τα νούμερα μεταφράζονται σε αισθήσεις…




Σερβίρω κοντά στους 15 βαθμούς Κελσίου - όπως συνιστάται για το είδος, αλλά και μας τονίζει κι ο ζυθοποιός στην ετικέτα - και ωωωω... τι ευχάριστη έκπληξη... ο αφρός φουσκώνει και στολίζει πλούσιος και καμαρωτός το snifter μου. Τις προηγούμενες φορές που την είχα δοκιμάσει, ο αφρός δε μου κανε το χατήρι και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια...  




Σήμερα μ' αφήνει να τον θαυμάσω, έτσι πυκνό και κρεμώδη, στο μπεζ καφέ κουστουμάκι του και με μικρές και μεγάλες φυσαλίδες να στολίζουν την επιφάνειά του.

Το χρώμα της μαύρο. Δεν θα πω μαύρο σαν τη κόλαση, μια και εκεί κάτω έχουν κάτι καλές φωτιές να τους φωτίζουν... 


Το άρωμά της δυνατό, αλλά πειθαρχημένο (στην αρχή τουλάχιστον, μέχρι να ξαναγνωριστούμε). Ψημένη βύνη, σοκολάτα (ιδιαίτερα στην αρχή), καφές. Το αλκοόλ μεταμφιεσμένο σε μπουκέτο λουλουδιών, μπισκότο σαβαγιάρ βουτηγμένο στο μπράντυ.




Η αίσθηση στο στόμα γεμάτη, παχιά, βελούδινη. Ένα τσίμπημα στη γλώσσα απλώνεται σ' όλο το στόμα, σαν μυρμήγκιασμα. Σε δεύτερο χρόνο, μόλις τα malts ποτίσουν τη στοματική μας κοιλότητα, μπαίνει στο παιχνίδι κι ο λυκίσκος, ανεβάζοντας τη πίκρα και ισορροπώντας με επιτυχία το δυνατό malty χαρακτήρα.


Γεύση καφέ, μόκκα, φουντούκι. Γλυκιά, υπέροχα απολαυστική και ισορροπημένη, με το λυκίσκο να ζωγραφίζει πάνω στον καμβά των malts



Απολαυστική και ευκολόπιοτη... Παρά το 10.2% του αλκοόλ δε βαράει... 
Αν μου έλεγαν πως δεν θα ξαναδοκίμαζα άλλη καινούργια μπύρα δεν θα με πείραζε ιδιαίτερα... Πόσο καλύτερα να γίνει;


Βαθμολογώ με 9.5 την εμφάνιση, με 9.5 το άρωμα, 10 στη γεύση και 10 στην αίσθηση. Συνολική βαθμολογία 9.75 στα 10

Hel & Verdoemenis Misto B.A.

Μια ενδιαφέρουσα έκδοση της H&V, για την οποία μας μίλησε κι ο Μonk εδώ, είναι η Misto. Παλαιωμένη σε τριών ειδών βαρέλια bourbon και αναμιγνύοντας το περιεχόμενο των βαρελιών και μαζί τις διαφορετικές επιδράσεις του ξύλου στη μπύρα, έχουμε μια πιο δυνατή - στα 12% αλκοόλ - και πιο επιθετική "καταδίκη"

Με την αίσθηση του ξύλου και του καπνού να της δίνει μια ιδιαίτερη ταυτότητα στο άρωμα, αλλά και την καραμέλα να βγαίνει πίσω απ' τη ψημένη βύνη και τη σοκολάτα, η Misto μου αφήνει μια πιο ελαφριά αίσθηση στο στόμα, ενώ στην υφή διακρίνω κάποια λεπτόκοκκα σωματίδια. 

Ελάχιστο συγκριτικά με την αυθεντική H&V το τσίμπημα στη γλώσσα, ενώ στη γεύση, ο χαρακτήρας είναι σαφώς πιο αλκοολικός, χωρίς ποτέ να προβληματίζει, ίσα ίσα που της χαρίζει μια πολυτέλεια. Στη γεύση, μαζί με τη ψημένη βύνη και τον καφέ, διακρίνω και φουντούκι, ενώ ο λυκίσκος ανεβάζει αισθητά την παρουσία του στο τελείωμα.

Εμφάνιση 8.5 - Άρωμα 9.0 - Γεύση 9.5 - Αίσθηση 9.0. 

Συνολική βαθμολογία που θα δώσω: 9 στα 10

Μια πολύ καλή imperial stout που όμως (όπως και η Eiken Hel & Verdoemenis - η πρώτη παλαιωμένη H&V) δεν φτάνουν για το δικό μου γούστο την πρωτότυπη συνταγή.