Δοκιμάζοντας την Infinium… κόντρα σ’ όλες τις κακές κριτικές.

Πολλά είχαν γραφτεί για την συνεργασία της Samuel Adams με την Weihenstephaner… Τόσα πολλά που διαβάζοντας τις πρώτες κριτικές που “έκραζαν” την Infinium – αυτό είναι το όνομα της νέας μπύρας – αλλά και τις όχι καλές βαθμολογίες στο RateBeer και το BeerAdvocate, πραγματικά εξεπλάγην. Μα είναι δυνατόν, μια συνεργασία δύο μεγάλων ζυθοποιών που ετοιμαζόταν  περίπου δυο χρόνια να είναι για πέταμα– όπως διάβασα από αρκετούς σχολιαστές;  Μπορεί οι ζυθοποιοί της παλαιότερης εν ενεργεία ζυθοποιίας (η Weihenstephaner έχει 970 χρόνια ανελλιπούς λειτουργίας και οι μπύρες της χαίρουν μεγάλης εκτίμησης παγκοσμίως) και της μεγαλύτερης αμερικανικής ζυθοποιίας (μετά την εξαγορά της Anheuser-Busch απ’ την InBev), απ’ τους πρωταγωνιστές της “επανάστασης της αμερικανικής μικροζυθοποιίας” να ρίσκαραν τη φήμη τους συνεργαζόμενοι σ’ ένα κακό προϊόν;


Φωτο: O Dr. Josef Schradler της Weihenstephaner και ο JimKoch της Samuel Adams

Η Infinium κυκλοφόρησε λίγο πριν τις γιορτές και μάλιστα έφτασε και στην Ελλάδα. Όταν κάποιος δει το 750άρι μπουκάλι της, με το φελό με τα ανάγλυφα χρυσά γράμματα και το φελό, πραγματικά εντυπωσιάζεται. Ακόμα και οι καλύτερες σαμπάνιες ωχριούν στη θέα της. Μπορεί για τη συνταγή να συνεργάστηκαν Γερμανοί και Αμερικάνοι, αλλά στο σχεδιασμό του μπουκαλιού διακρίνω ιταλικό ή γαλλικό γούστο. Η τιμή της, αν και ορίστηκε στα 20$ στην Αμερική και 20 ευρώ στην Ευρώπη, στην Ελλάδα μας τη βρίσκουμε με μόλις 25% καπέλο, από 24.5 ευρώ και πάνω. Υπερβολική τιμή για μπύρα; Ίσως. Μην ξεχνάμε πως μια ανάλογη μπύρα – σαμπάνια που επίσης κυκλοφορεί στην Ελλάδα, η Deus – κοστίζει ακόμα ακριβότερα…


Οι συζητήσεις της Samuel Adams με την Weihenstephaner γι αυτή τη συνεργασία (ακούγεται πως θα υπάρχει και συνέχεια με άλλα δυο είδη μπύρας) ξεκίνησε πριν δυο χρόνια περίπου. Στην αρχή οι δυο εταιρείες ήθελαν να φτιάξουν ένα νέο είδος μπύρας, κάτι που δεν είχε ξαναγίνει. Στη συνέχεια το πλαίσιο έγινε πιο ασφυχτικό, μια και αποφασίστηκε να κρατήσουν τις γερμανικές προδιαγραφές και μάλιστα το νόμο περί καθαρότητας του ζύθου, του 1516 (Reinheitsgebot), σύμφωνα με τον οποίο τα μόνα συστατικά που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην παραγωγή μπύρας είναι νερό, βύνη, λυκίσκος και μαγιά. Όταν μάλιστα στο τραπέζι έπεσε η ιδέα να φτιάξουν μια μπύρα τύπου σαμπάνιας, με αλκοόλ γύρω στο 10%, χρησιμοποιώντας μόνο τα βασικά υλικά, έγινε απ’ όλους αντιληπτό πως αν και το εγχείρημα θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, άξιζε την προσπάθεια μια και θα ήταν πράγματι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει.

Πράγματι, το να φτιάξεις μια μπύρα υψηλού αλκοολικού βαθμού, χωρίς ένζυμα ή άλλα πρόσθετα, αλλά μόνο με διαχείριση των βασικών συστατικών, απαιτούσε όχι μόνο ειδικές γνώσεις - κάτι που διέθετε και σε περίσσεια μάλιστα η γερμανική ζυθοποιία - αλλά και ΄μεγάλη φαντασία και άνεση στο να ζυθοποιείς στα όρια του δυνατού – κάτι που ταίριαζε στη φιλοσοφία των αμερικανών και που έχουν αποδείξει στο παρελθόν με τις πρωτοτυπίες τους στην Samuel Adams (βλέπε Utopias το 1992)


Δείτε όλα τα video εδώ

Αυτές τις γιορτινές μέρες, αφού δοκίμασα δύο καλές γνωστές σαμπάνιες, είπα να τιμήσω τις δυο μεγάλες ζυθοποιούς και αδιαφορώντας για τις κακές κριτικές να δοκιμάσω ο ίδιος την Infinium.



To ποπ του φελλού με αιφνιδίασε. Τα δυο ποτήρια του κρασιού που επέλεξα να γεμίσω (αντί τα ποτήρια σαμπάνιας που ναι μεν θα υποστήριζαν και θα διατηρούσαν λίγο περισσότερο τον αφρό, αλλά θα περιόριζαν κάπως την ανάπτυξη του αρώματος) γέμισαν με τον χρυσόξανθο ζύθο και τον λεπτεπίλεπτο κατάλευκο αφρό του, που κράτησε περισσότερο απ’ όσο περίμενα, για να περιοριστεί σ’ ένα λεπτό πέπλο, απ’ το οποίο ανάβλυζαν συνεχώς οι χιλιάδες λεπτές φυσαλίδες που δημιουργούσε η ζωηρή και συνεχής δράση του ανθρακικού.
 

Εξαιρετική εμφάνιση, ή οποία μάλιστα υποστηρίζεται και απ’ το ομορφότερο μπουκάλι που έχω πιάσει ποτέ στα χέρια μου!


Το άρωμά της σχετικά γλυκό. Διακρίνω πορτοκάλι και ροδάκινο. Στο στόμα η αίσθηση σπιρτόζικη, παιχνιδιάρικη, τιμά αν μη τι άλλο τον σαμπανιζέ χαρακτήρα της, με τις φυσαλίδες να τσιτσιρίζουν γύρω απ’ τη γλώσσα.


Η γεύση επίσης γλυκιά, η γλύκα όμως χάνει γρήγορα την πρωτοκαθεδρία της μέσα στη σπιρτάδα του ανθρακικού. αλλά και του αλκοόλ, που με 10.5% δηλώνει διακριτικά την παρουσία του. Ο λυκίσκος – γευστικά τουλάχιστον - είναι μάλλον ντροπαλός.



Εν κατακλείδι… η Infinium είναι μια πολύ καλή belgian style strong golden ale! Με εξαιρετική εμφάνιση, ωραία γεύση, ιδιαίτερο, αριστοκρατικό χαρακτήρα που την κατατάσσει κατευθείαν σε μια ιδιαίτερη, εορταστική θα έλεγα κατηγορία. Συγκριτικά με την Deus που παίζει στην ανάλογη κατηγορία και μάλιστα σε πολύ ακριβότερη τιμή, η Infinium με ικανοποίησε περισσότερο. Δεν είναι η κλασσική tripel style μπύρα, αλλά κανείς ποτέ δεν είπε πως είναι. Μπορεί τα χρήματα που ζητάει να είναι πολλά και πιθανόν να μην τ’ αξίζει – δεν αντιλέγω – αλλά τουλάχιστον είναι μια αξιοπεπής μπύρα, που μάλιστα προέρχεται απ’ τη συνεργασία δυο μεγάλων ονομάτων του χώρου.

Η βαθμολογία που έβαλα: Εμφάνιση 9, Άρωμα 8, Γεύση 8.5, Αίσθηση 8.5.
Συνολική βαθμολογία: 8.5 στα 10