Το ενδιαφέρον της συγκεκριμένης μπύρας εστιάζεται σε τρία βασικά σημεία
- Πρώτο και καλύτερο, στο όνομά της! Είτε γνωρίζετε γαλλικά είτε όχι, δεν μπορεί να μην θαυμάσετε το ευφυές της ονοματοδοσίας, αφού το γαλλικό ''ρεζόν'' (που σημαίνει λόγος) έχει ηχητική ομοιότητα με το αγγλικό ‘ρέιζιν’ (raisin) που σημαίνει σταφίδα και είναι το βασικό συστατικό της! Πολλοί αναγνώστες μπορεί να μην συμμερίζονται την άποψή μου, αλλά αν σκεφτούν πόσες ετικέτες κυκλοφορούν με ηλίθια/ανέμπνευστα ονόματα, ίσως ξαναδούν το ''λόγο ύπαρξης'' από άλλη γωνία.
- Δεύτερον, το γεγονός ότι η Raison D’ Etre γεννήθηκε από έναν αγνό μπυραματισμό (όπως τόσες άλλες ετικέτες), με ανακάτεμα βελγικής καφετιάς ale με διάφορα συστατικά στην προσπάθεια να βρεθεί μία μπύρα που να συνοδεύει μπριζόλι (!), αυτόματα δίνει ξεχωριστό ενδιαφέρον στο ζουμί που κρύβεται στη φιάλη...
- Τρίτον, αυτή η μπύρα ζυμώνεται σε ειδικές εγκαταστάσεις που ρυθμίζουν τη μαγιά και τη δοσολογία της, και εξασφαλίζουν το ίδιο ποιοτικό και γευστικό αποτέλεσμα σε κάθε batch. Αν οι λέξεις sterile yeast management δεν ακούγονται ενδιαφέροντες στα αυτιά σας, τότε απλά δεν συμμερίζεστε την τρέλα αυτού του ιστολογίου!
Η Raison D’ Etre της Dogfish Head έχει περιεκτικότητα σε αλκοόλ 8% α.φ. και 25 ΙΒUs. Αν και είναι ετικέτα που παράγεται ολόχρονα, δεν είναι από τις ευκολότερες να βρεθεί. Στο Utobeer ωστόσο, είχα την τύχη να την πετύχω δίπλα σε κάποιες άλλες αμερικάνες... και φυσικά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη!
Τη σερβίρω γεμάτος περιέργεια σε κατάλληλο ποτήρι, και θαυμάζω το ντελικάτο παρουσιαστικό της: χρώμα βαθύ κόκκινο με καφετιές ανταύγειες, ελάχιστος εκρού αφρός που ωστόσο σβήνει γρήγορα. Το άρωμά της κάπως περίεργο, αναδύει κάτι γλυκό και φρουτώδες κατά βάση, το οποίο μάλλον οφείλεται στο συνδυασμό της βελγικής μαγιάς και της πράσινης σταφίδας. Η γεύση της είναι, όπως αναμενόταν, πολύ γλυκιά και φρουτώδης. Η σταφίδα φυσικά ξεχωρίζει, και προσδίδει κάτι από σταφύλι και αποξηραμένα φρούτα που συνδυάζεται τέλεια με τα malts. Υπάρχουν επίσης στοιχεία μίας Flemish ale/lambic, με μία ελαφρά ξινίλα στο τελείωμα που δεν χαλάει καθόλου και καθιστά ξεκάθαρο το λόγο που ο Sam Calagione υπερηφανεύεται ότι το δημιούργημά του έχει την πολυπλοκότητα ενός κρασιού. Η επίγευση είναι μακράς διαρκείας, ελαφρώς μεταλλική, με τη ζαχαρένια αίσθηση ωστόσο να μένει στο στόμα. Το αλκοόλ φαίνεται λίγο. Σώμα μέτριο με μικρή ενανθράκωση.
Μία πολύ ιδιαίτερη γευστική εμπειρία, και ίσως μία απόπειρα συνδυασμού της αμερικάνικης και βελγικής μπυροπαράδοσης σε ένα μπουκάλι... Μία απολαυστικότατη ετικέτα, που παντρεύει τους μαγικούς κόσμους της μπύρας και του κρασιού σε ένα ξεχωριστό ηδύποτο! Μπράβο στη Dogfish Head και το ''λόγο ύπαρξής'' της!
Εις υγείαν όλων των μπυραματιστών,
Δόκιμος
Θα σταθώ στο θέμα του ονόματος, γιατί αυτό το γαλλικό και "δήθεν" εμένα δεν με εντυπωσιάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά, δεν έχει σημασία αν το όνομα είναι ηλίθιο, εφόσον κάνει τον καταναλωτή να προσέξει το προϊόν. :)
Με μία λέξη: Μάρκετινγκ. Ένα ας πούμε κομψό ή κάπως ποιητικό όνομα, στοχεύει και στο ανάλογο κοινό, δηλ. σε ένα συγκεκριμένο target group όπως λέγεται στη συγκεκριμένη γλώσσα.
Δε θα δεις ποτέ όνομα αστείο, "κάφρικο" ή σεξιστικό σε ένα ακριβό κρασί, σε ένα λικέρ, σε ένα τέτοιο προϊόν που απευθύνεται και σε γυναίκες ή σε άτομα της high society.
Έτσι όπως βλέπω αυτήν, και από την εμφάνιση και από το όνομα (και το ότι είναι στα γαλλικά, λέει πολλά) σκοπός της εταιρείας είναι να την πλασάρει σαν κάτι σπέσιαλ, ένα ιδιαίτερο, ξεχωριστό προϊόν.
Για να μην ξεφεύγω από το θέμα, σημασία έχει αυτό να το καταφέρνει μέσω της γεύσης και αφού όπως λες το καταφέρνει, τότε τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα. :)
Αγαπητή Dark Chef, δε θα με βρεις αντίθετο σε αυτό που λες. Το όνομα ενός προϊόντος, όποιο και να είναι αυτό το προϊόν, στοχεύει πάντα και πρωτίστως στην αγοραστική συνείδηση του καταναλωτή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά δεύτερον εκφράζει και τις απόψεις-θεσεις-τρόπο ζωής του ανθρώπου που το παράγει!
Πολλές φορές τα ονόματα κάθονται κουτί στο προϊόν και ταυτόχρονα ακουμπούν με το σωστό τρόπο τις ευαίσθητες χορδές του καταναλωτή. Άλλες φορές πάλι όχι.
Εν πάσει περιπτώση, μη θέλοντας να "εξετάσω" περαιτέρω το όνομα που έδωσαν στο προϊόν τους εκεί στη Dogfish, θα το χρησιμοποιήσω για να πω το παρακάτω:
Dokimos, οι όμορφες παρουσιάσεις σου,ο τρόπος εξωτευρίκευσης των μπυρο-συναισθημάτων σου και η γενικότερη αγάπη σου για την μπύρα, αποτελούν για εμένα "ΕΝΑΝ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ !!"
Στην υγειά σου!!
Μπραβο Δοκιμε για τη παρουσιαση σου.Ζηλεψα για την ετικετα,θα ηθελα και εγω να τη δοκιμασω.Οσο αφορα τα ονοματα,ειναι οτι αποτελουν μερος της κουλτουρας της μπυρας.Αφου μερικες φορες και στις παρουσιασεις οι συγραφεις μπορει να μιλησουν πιο πολυ για το ονομα παρα για το περιεχομενο.Εμενα μου αρεσει αυτη η κουλτουρα.Και το σιγουρο ειναι οτι για τη Dogfish Head το ψαρι δε βρωμαει απο το κεφαλι.Χε χε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω με τον Piraat... το όνομα μιας μπύρας είναι κομμάτι της κουλτούρας που αγαπάμε τόσο πολύ γύρω από τη μπύρα. Μπορεί να μην το ασπάζονται όλοι οι ζυθοποιοί και σίγουρα δε σημαίνει πως η συσκευασία κάνει το προϊόν - αν ίσχυε το τελευταίο θα πρεπε να μην δοκιμάσουμε καν τις ετικέτες της De Molen :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω όμως πως κάποιοι παραγωγοί (και όχι μόνο ζυθοποιοί) θέλουν να μεταφέρουν κάτι απ' την κουλτούρα τους, την καλλιτεχνική τους ανησυχία, την πολιτική τους, κάποια διάθεση σάτυρας ή απλά το χιούμορ ή την ευρηματικότητα ενός λογοπαιγνίου, στο κοινό στο οποίο απευθύνονται, μέσω του προϊόντος που παράγουν. Στην περίπτωσή μας μπορεί να είναι η ετικέτα, το μπουκάλι, το όνομα της μπύρας (ή της ζυθοποιίας), η ιστοσελίδα, και άλλα πολλά.
Θα μπορούσαμε ν' αναφερθούμε σε πολλά τέτοια παραδείγματα που όχι το ίδιο το προϊόν αλλά η συσκευασία του ή η ετικέτα του προκάλεσε διαμαρτυρίες. Απ' αυτό μάλιστα το blog αναφερθήκαμε στην "προκλητική" συσκευασία της "The End of History" της BrewDog με τα βαλσαμωμένα ζώα, ή την ετικέτα με το κάψιμο της μάγισσας στην "Withe's Wit" της Lost Abbey.