Καιρό είχαμε να αναφερθούμε στους αγαπητούς μας Βέλγους ζυθοποιούς της De Struise. Τους παραμελήσαμε είναι η αλήθεια ...
Και αν δεν έρθει η αναφορά από μένα που είμαι ανοικτά δηλωμένος fan τους, τότε από ποιον θα έρθει?
Επιστροφή λοιπόν σήμερα στη "Μαύρη Σειρά" του Urbain με μια ακόμη Μαύρη Καταδίκη για την οποία δεν έχουμε κάνει νύξη εδώ στους Μπυραματισμούς!
Αυτή τη φορά είμαστε καταδικασμένοι να παραδώσουμε ψυχή και πνεύμα εξαιτίας μια Βόμβας.
Ναι, μιας Βόμβας από Μόκα ...
Δε θα αναφερθώ εδώ περαιτέρω στα γνωστά σε όλους μας πληροφοριακά στοιχεία για το πως γεννήθηκαν οι Μαύρες Καταδίκες.
50% of Black Albert was used that matured for a while on whole coffee beans out of a craft Columbian coffee plantation. 25% of H&V was used that aged for 6 months on JD barrels at Struise. Another 25% of Cuvée Delphine was used.
O Μαύρος Αλβέρτος ( Black Albert) που ωριμάζει σε ολοκληρους κόκκους Κολομβιανού καφέ, μαζί με την Κόλαση και Καταδίκη ( Hel & Verdoemenis ) παλαιωμένη για 6 μήνες σε βαρέλια Jack Daniels! Μαζί με όλα τα παραπάνω ο Δελφίνος ( Cuvée Delphine) δίνει και αυτός το "παρών", αφού συμμετέχει ατόφιος κατά το 25% της συνολικής αυτής μίξης που χρειάστηκε για να παρασκευαστεί η Βόμβα αυτή!
Black Damnation II, Mocha Bomb
12% ABV
Μαύρο κι άραχνο ( όχι και τόσο βέβαια ... κάτω από το φως) το χρώμα της βόμβας αυτής. Αφρός μπεζ όπως συνηθίζεται σε αυτές τις "μαυρίλες", αρκετά καλοστεκούμενος στην αρχή με τη γνώριμη κάθοδό του στη συνέχεια μέχρι να σχηματίσει τελικά ένα πολύ ομορφο δαχτυλίδι κατα βάση και ένα διακριτικό πέπλο ενος χιλιοστού στην επιφάνεια που θα στολίζει αυτήν την Imperial Stout μέχρι τέλους στο snifterάκι μας ...
Άρωμα: γνώριμο κι εδώ το άρωμα, αφού ο καφές εσπρέσσο και η σοκολάτα γάλακτος κατά δεύτερον είναι τα πρώτα που ξεχωρίζουν με το αλκοόλ κατά τρίτον να έπεται . Όταν η μπύρα ηρεμήσει και απελευθερωθεί το στόμιο του ποτηριού από τον φράγμα του αφρού, αναδύονται και αρώματα φρούτων, ενώ το αλκοόλ δείχνει ακόμη πιο πολύ τα δόντια του. Ωραίο άρωμα σίγουρα, αλλά όσο πιάνουμε πιο υψηλή θερμοκρασία θα έλεγα ότι το σκηνικό χαλάει λίγο, αφού μαζί με τον εσπρέσσο, τη σοκολάτα και το αλκοόλ βγαίνει και μια άποψη γαλατίλας και πιο ανεπαισθητα μια ξυλοβαρελίλα.
Γεύση: το ίδιο σκηνικό και στη γεύση με τα ίδια "συμπτώματα", όπως τουλάχιστον φάνηκαν σε εμένα όσο πιάνουμε υψηλότερες θερμοκρασίες. Η αίσθηση του καφέ είναι ελαφρώς πιο κυρίαρχη από το άρωμα, ενώ η συνολική πρώτη άποψη της μπύρας είναι πιο bitter-sweet σε σχέση με τις υπόλοιπες καταδίκες. Το αλκοόλ στην πορεία φαίνεται πιο έντονο, ενώ και η μπύρα ελαφρώς αρχιζει να γλυκαίνει συν τω χρόνω. Η αίσθηση της γαλατίλας, έστω και πολύ αχνά, μου χάλασε ολίγον το σκηνικό. Εδώ σε αντίθεση με το άρωμα, αυτή η αίσθηση χάνεται όσο περνάει η ώρα. Μάλλον είναι προσωπικό το θέμα με το "γάλα" ...
Επίγευση: μακράς διάρκειας, μάλλον γλυκόπικρη στο τελείωμα με τον καφέ και τη σοκολάτα ( λιγότερο έντονα αυτή τη φορά) να σμίγουν με το αλκοόλ και να δίνουν το οριστικό τέλος!
Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου άρεσε. Κάθε άλλο μάλιστα, μου άρεσε πολύ. Τα τερτίπια της όμως, με τις αλλαγές της θερμοκρασίας μάλλον με ξένισαν κάπως με αποτέλεσμα να την θεωρώ προσωπικά ένα κλικ κάτω από τις υπόλοιπες Καταδίκες που έχω δοκιμάσει, ειδικά μάλιστα αν την συγκρίνω με την πρώτη Black Damnation ή την Coffee ...
Βαθμός : 8,5
Σε κάθε περίπτωση, γούστα είναι αυτά και όπως είπαμε και παλαιότερα εδώ μέσα η κάθε Καταδίκη έχει τη δικιά της χάρη και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που άλλοτε αρέσουν περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα με τα προσωπικά γούστα του καθενός.
Και μη βιαστεί κανείς να μου πει ότι την υπο-τίμησα επειδή ήπια όλη τη "Μαύρη Θάλασσα" στο Φεστιβαλ και είμαι κάπως ... Την Mocha Bomb την δοκίμασα πριν το Φεστιβάλ, αφού φρόντισε να μου την καβαντζώσει ο Νικολάκης μας, ο Beerider μέσα από τα πακέτα που του σκάσανε μύτη από το εξωτερικό.
Ευχαριστώ Νίκο ...
ΣΤΑΣΗ 1η : De Struise-De Molen Black Damnation
ΣΤΑΣΗ 3η: Black Damnation III, Black Mes
ΣΤΑΣΗ 4η: Black Damnation IV, Coffee Club
Μπραβο Μιχουλίνο, πολύ ωραία παρουσίαση για μια μπυρα που την δοκίμασα σχετικά πρόσφατα. Θα συμφωνήσω με την βαθμολογία αλλα θα προτιμούσα και πάλι την κλασσική Damn.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εγώ μαζί σου Ροκά μου ... Η πρώτη Black Damnation θεωρώ πως είναι τελικά η καλύτερη και από τις 4 που έχω δοκιμάσει ... με την Coffee Club να ακολουθεί κατά πόδας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά .. είπαμε !! Γούστα είναι αυτά!
Όλη η "Μαύρη Σειρά" του Urbain είναι καταπληκτική και οι προτιμήσεις κρίνονται σε λεπτομέρειες !!
Ωραίος Μιχάρα!!!Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω και πάλι φρόντισες να φας το βρίσιμό σου,αν θυμάσαι καλά...!Περιεκτικότατη η παρουσίασή σου για μια μπύρα που ακόμα δεν έχω δοκιμάσει οπότε δεν μπορώ να εκφέρω άποψη.Περιμένει υπομονετικά μαζί με πολλές άλλες βέβαια στο μπυροντούλαπό μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν την παρήγγειλα από το webshop της Struise ήταν η μοναδική διαθέσιμη από τη σειρά αλλά και πάλι λόγω βαθμολογιών σε ratebeer και beeradvocate όπου είναι πιο ψηλά από κάθε άλλη black damnation(εκτός από την πρόσφατη double black),πάλι αυτή θα έπερνα.Εσύ φυσικά που τις έχεις δοκιμάσει πλέον όλες είσαι σε θέση να κρίνεις ποια είναι καλύτερη έστω και στις λεπτομέρειες.
Υ.Γ. Τέλος η εξεταστική(όχι δεν τα πέρασα όλα...)!!!Σήμερα έρχομαι Σαλόνικα για ένα τριήμερο οπότε κανόνισε να τα πούμε,αν έχεις χρόνο!
Να ευχαριστήσω κ γω τον Beerider για την ευγενική του χορηγία! Θα συμφωνήσω εξ ολοκλήρου με τον ΜΙΧΟ μιας και η δοκιμή έγινε μεταξύ ημών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυνατή ετικέτα με λίγο κατώτερο του αναμενομένου αποτέλεσμα! Ευχάριστη δοκιμή, που σίγουρα θα ξαναπροτιμούσα! Απλά όχι μια ετικέτα που θα σ αφήσει με ανοιχτό το στόμα!