Σκυλόψαρο στο ξυλόφουρνο ή στο Άγιο ξυλοβάρελο; Dogfish Head Palo Santo Marron

 Συνεχίζοντας το αφιέρωμα (όπως εξελίσσεται) στη Dogfish Head, θα πούμε δυο (άντε τρία το πολύ) πράγματα για μια ακόμη εξαιρετική μπύρα - έμπνευση του Calagione και της συμμορίας του Reheboth Beach, την Palo Santo Marron

Δίπλα στις δυο μεγάλες δρύινες δεξαμενές – βαρέλια στη ζυθοποιία της Dogfish Head στο Milton του Delaware, στέκονται ακόμη δύο μεγαλύτερες. Οι δεξαμενές αυτές των 10.000 γαλονιών είναι οι μεγαλύτερες ξύλινες δεξαμενές που έχουν κατασκευαστεί στην Αμερική από πριν την ποταπαγόρευση και η κατασκευή τους κόστισε πάνω από 140.000$ - 3 φορές περισσότερο απ’ όσο οι ανάλογες δρύινες δεξαμενές. Όπως είπε κι ο ίδιος ο Calagione, αν δούλευε για κάποια δημόσια υπηρεσία και ξόδευε τα τριπλά σε μια δεξαμενή, θα τον είχαν σίγουρα απολύσει! Εεεε… για την Αμερική μιλάμε… όχι την Ελλαδίτσα μας. Κανείς όμως δεν είπε πως οι πειραματισμοί είναι φτηνοί και αν περιμέναμε από κάποιον να βάλει στην άκρη το κόστος για χάρη του πειραματισμού και της δημιουργίας κάτι του μοναδικού, τότε ο Sam θα ‘ταν ο άνθρωπός μας!

Το ξύλο που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της, το Palo Santo (σημαίνει Άγιο Ξύλο), φυτρώνει στη ζούγκλα της Παραγουάης και είναι ένα απ’ τα σκληρότερα ξύλα στο κόσμο. Τόσο σκληρό που δεν το τρυπά η σφαίρα και τόσο βαρύ που βουλιάζει στο νερό! Αξίζει να διαβάσετε την εξαιρετική ιστορία πίσω από την κατασκευή αυτών των βαρελιών στο άρθρο “A Better Brew. The Rise of Extreme Beer” του Burkhard Bilger στο «The New Yorker» με πρωταγωνιστή τον Gasparine, τον beer geek που είχε προτείνει στον Calagione να χρησιμοποιήσει το Palo Santo για τη παλαίωση της μπύρας και στον οποίο ο Sam ανέθεσε την αποστολή να του το βρει. Ένα μικρό απόσπασμα απ’ το άρθρο:

“Gasparine eventually found some Paraguayans willing to fill the order. On one trip, they took him to the forest where the palo santo grew, a twelve-hour bus ride from Asunción followed by a half day’s drive into the wilderness. Three rough-looking millworkers had agreed to accompany him, led by a bullet-headed giant named Carlos. At one point, a herd of wild boars crossed the road, but Carlos didn’t slow down. He plowed straight over a boar and kept on going.

When they finally arrived, one of the millworkers pulled out a large cooking knife. “He said he was going to prove to me that these were palo-santo trees,” Gasparine remembers. “ ‘We’ll cut away the bark and you can smell it!’ Then he starts hacking away for five or ten minutes. Nothing. Can’t get through the sapwood. So the monster Carlos goes at it. The blade looks like a butter knife in his hand. Nothing.” After a while, Carlos turned to one of his sidekicks and sent him back to the truck. When he returned, he was holding a .38-calibre pistol. “Now I’m a little more than freaked out,” Gasparine says. Carlos took the pistol, swivelled it toward the tree, and fired a single shot from five feet away. The bullet struck with a dull thud, then fell harmlessly to the ground”.

To Palo Santo Maroon είναι ένα barley wine, φτιαγμένο από τρία είδη λυκίσκου και πέντε είδη malts, ακατέργαστη ζάχαρη και μια δυνατή μαγιά από Scottish Ale. Το αλκοόλ της φτάνει το 12%.

Η πρώτη φορά που δοκίμασα το Palo Santo Marron ήταν πριν περίπου δυο χρόνια, το Μάρτιο του 2009. Ανοίγοντας τότε το μπουκάλι το περιεχόμενο ξέσπασε, «στολίζοντας» το τραπέζι με το καστανοκόκκινο χρώμα του.

Στο ποτήρι, το χρώμα φαίνεται σχεδόν μαύρο – διαβάζω απ’ τις σημειώσεις μου του 2009 - με λιγοστές κοκκινωπές ανταύγειες στην επιφάνεια. Ο καφετής αφρός της διαλύεται γρήγορα, αφήνοντας λιγοστά ίχνη στο ποτήρι. Το λεπτό καφετί δακτυλίδι αφρού που έμεινε, σύντομα εξαφανίζεται κι αυτό.Στο άρωμα, διακρίνω ψημένη βύνη, καραμέλα και αρκετές πικάντικες νότες – σίγουρα κάποιες θα προέρχονται απ’ την ωρίμανση στο ξύλινο βαρέλι. Εξαιρετικό άρωμα. Μου θυμίζει πολύ imperial stout αλλά λιγότερο επιθετική και πολύ εξευγενισμένη. 

Η γεύση της γλυκιά. Διακρίνω τη μαύρη ζάχαρη, μαζί με σοκολάτα και… γαρύφαλλο;
Στο στόμα η αίσθηση είναι βελούδινη. Γλυκιά, χωρίς να είναι κολλώδης. Ευκολόπιοτη, παρά το ανεβασμένο αλκοόλ (12%) που δεν της φαίνεται»
Βαθμολογώ την εμφάνιση με 8.5. Στο άρωμα και τη γεύση βάζω 9.5, ενώ με 9.5 βαθμολογώ και την γενικότερη αίσθηση. 

Συνολική βαθμολογία (25.03.2009): 9.25 στα 10.

Δυο χρόνια μετά από εκείνη την απολαυστική εμπειρία, μια ακόμη Palo Santo Marron γεμίζει το ποτήρι μου και το μόνο που εύχομαι είναι να μου προσφέρει τις ίδιες χαρές με τη μεγαλύτερη αδελφή της.

Σερβίροντας τη «σχετικά φρέσκια» Marron (εμφιάλωση 20.04.2010) αναρωτιέμαι πως θα μου φανεί σε σχέση με την εξαιρετική πρώτη φορά. 

Λέω σχετικά φρέσκια γιατί δυνατές μπύρες σαν τα barley wine ή τις imperial stouts, επιδέχονται περεταίρω παλαίωσης στο μπουκάλι, όπου σε καλές συνθήκες φύλαξης, η δευτερογενής ζύμωση θα μπορέσει να συνεχιστεί για καιρό ακόμα, προσδίδοντας στη μπύρα μας περισσότερο χαρακτήρα. Κάποιοι παραγωγοί μάλιστα, θεωρούν σχεδόν δεδομένο πως κάποιες «μεγάλες» μπύρες τους οι «γνώστες» θα τις κρατήσουν κάμποσο πριν τις ανοίξουν και μάλιστα στο προτείνουν αναγράφοντάς το άμεσα ή έμμεσα στην ετικέτα (δίνοντας υπερβολικά μεγάλο χρόνο ζωής) 

Στο χρώμα και τον αφρό δεν έχουμε κάτι διαφορετικό απ’ την προηγούμενη φορά. Μαύρο, λίγο κοκκινωπό διακρίνεται στην περιφέρεια, αφού υποχωρήσει ο λιγοστός, μπεζ-καφετής αφρός. Ένα δακτυλίδι αφρού θα παραμείνει μέχρι το τέλος.

Το άρωμα σαφώς αλκοολικό, με μαύρα φρούτα, καραμέλα και ψημένη βύνη ν΄αποτελούν την κύρια παλέτα, ενώ διακρίνω επίσης καπνό, ρετσίνι και μια ιδέα βανίλιας, προϊόντα της ωρίμανσης στο ξύλινο βαρέλι. Εξαιρετικό άρωμα.
Το σώμα γεμάτο, μ’ ένα τσίμπημα που απλώνεται στην αρχή, απ’ την άκρη της γλώσσας σ’ όλο το στόμα, ενώ όσο περνά η ώρα, η αίσθηση στο στόμα γίνεται πιο απαλή.

Η γεύση ξεκινά γλυκόπικρη, με την ψημένη βύνη, τα μαύρα φρούτα και το αλκοόλ να πρωταγωνιστούν, ενώ διακρίνονται επίσης η σταφίδα και το αμύγδαλο. Η γεύση γρήγορα πικρίζει, με τους πικρίζοντες λυκίσκους να καπελώνουν τα malts, ενώ τα συνεχή σκιρτήματα του αλκοόλ μέσα στην πικράδα, καθορίζουν την επίγευση που είναι εξαιρετικά μακρά.

Ένα εξαιρετικό barley wine – imperialstoutοφέρνει θα ‘λεγε κανείς – που όμως δεν με κόλλησε στο τοίχο, όπως την πρώτη φορά που το δοκίμασα και που μου φάνηκε πιο ισορροπημένο στη γεύση και πιο βελούδινο στην αίσθηση.

Θα βαθμολογήσω με 8.5 την εμφάνιση, με 9.5 το άρωμα, 9 θα δώσω στη γεύση και 9 στην αίσθηση. 

Συνολική βαθμολογία 9 στα 10 – ένα κλικ πιο κάτω απ’ την πρώτη φορά, αλλά και πάλι κορυφαία!

Θα σας αφήσω με το πολύ ενδιαφέρον video που έχει κυκλοφορήσει για την Palo Santo Marron.