Verdi Imperial Stout. Οπερατικό μπυροτέχνημα απ' το Δουκάτο

Σε διάφορες αναφορές που έχουμε κάνει το τελευταίο διάστημα στην ιταλική σκήνη της μπύρας, έχουμε σκιαγραφήσει την άνοδο της μικροζυθοποιίας στη γείτονα χώρα, μια άνοδο που είναι όλο και πιο αναγνωρίσιμη. Ένας απ' τους λόγους που η ιταλική μικροζυθοποιία κερδίζει συνεχώς έδαφος στις προτιμήσεις των μπυροφίλων όλου του κόσμου - παρά τις ανεβασμένες σχετικά τιμές της - είναι η πολυποικιλότητά της. 

Όπως και με την κουζίνα στην Ιταλία, όπου θα διαπιστώσεις πως ένα πιάτο φτιάχνεται με διαφορετικές συνταγές από περιοχή σε περιοχή, χρησιμοποιώντας κάθε φορά την τοπική παράδοση και προτιμώντας τοπικά υλικά, έτσι και στη παραγωγή της μπύρας, οι Ιταλοί ζυθοποιοί, σέβονται και αντλούν έμπνευση απ' την τοπική τους παράδοση, ανταγωνιζόμενοι – με την θετική σημασία του όρου – ο ένας τον άλλο και ισιαίτερα οι “μαθητές” τους “δασκάλους” στο ποιος θα πρωτοτυπήσει περισσότερο και θα δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερο, μα συνάμα πετυχημένο.

Αν και με σαφώς ευρωπαϊκές καταβολές – περισσότερο από τη Βελγική , αλλά και από την Αγγλική και τη Γερμανική σχολή ζυθοποίησης, οι νεότεροι Ιταλοί μικροζυθοποιοί, που όλοι σχεδόν προέρχονται από το "homebrewing" πήραν το μύνημα των καιρών και ακολούθησαν την Αμερικανική “sky is the limit” σχολή, πειραματιζόμενοι σε ακόμα πιο μεγάλη κλίμακα, αλλά και εντάσοντας τη μπύρα στα πλαίσια του κινήματος “slow food”, που γενήθηκε στην Ιταλία και έχει κερδίσει και συνεχίζει να κερδίζει πολλούς οπαδούς σε όλο το κόσμο.

Ένας από τους νέους “μπυραματιστές” που ξεκίνησε μόλις πριν πέντε χρόνια την πορεία του στο χώρο, είναι ο Giοvanni Campari της Birrificio del Ducato. Με σπουδές στην τεχνολογία τροφίμων, ο Campari βρήκε γρήγορα στη ζυθοποίηση αυτό που του ταίριαζε και σαν επιστήμονα, πειραματιζόμενος με τους συνδυασμούς συστατικών και εμβαθύνοντας στον τομέα της ζύμωσης. Η θητεία του σε μια ακόμα πρωτοπόρα ιταλική μικροζυθοποιία, την Birrificio Italiano δίπλα στον Agostino Arioli, του εμφύσησε το μικρόβιο και του έδωσε την έμπνευση. Τα υπόλοιπα ήρθαν με την ενθουσιώδη συμπαράσταση δυο φίλων του - του Emanuele και του Manuel - που τον παρακίνησαν στη δημιουργία της νέας ζυθοποιίας, στην οποία έχουν οι ίδιοι αναλάβει ξεχωριστούς ρόλους.

Από το 2007 που η Birrificio del Ducato ξεκίνησε να παράγει επίσημα μπύρα χρειάστηκαν μόλις σε δύο χρόνια για να διακριθεί σαν από τις πλέον ελπιδοφόρες ιταλικές ζυθοποιίες. Με τις πρώτες του δημιουργίες να βραβεύονται σε τοπικούς διαγωνισμούς, ο Campari ευτύχησε να δει μια από τις μπύρες 

του να παίρνει την πρώτη ιταλική πρωτιά σε διεθνή διαγωνισμό. 

Η Verdi πήρε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία των imperial stouts στο European Beer Star Awards το 2008. Αυτήν ακριβώς τη μπύρα διάλεξα να σας παρουσιάσω σ' αυτή την πρώτη γνωριμία με την Ducato, τη ζυθοποιία που πριν λίγο καιρό ανακηρύχθηκε "Birra d' Italia 2011".

Το όνομά της το έχει πάρει από το μεγάλο Ιταλό μουσουργό της Όπερας, Giuseppe Verdi, ο οποίος γεννήθηκε στο Roncole - το χωριό στην περιοχή της Parma όπου είναι εγκατεστημένη η ζυθοποιία – και τον οποίο βλέπουμε να κοσμεί την χρυσοκόκκινη ετικέτα.

Σερβίρω σε snifter στους 15 περίπου βαθμούς. Το χρώμα της σκούρο καστανό προς μαύρο και ο αφρός της καφε-κίτρινος, σχετικά πλούσιος αλλά “φευγάτος”, θα υποχωρήσει αφήνωντας ένα λεπτό στρώμα που κι αυτό με τη σειρά του θα διαλυθεί σε μικρά νησάκια. 

Φεύγοντας ο αφρός αφήνει πίσω του μικρές πιτσίλες στα τοιχώματα του ποτηριού, που κι αυτές όμως θα κυλήσουν γρήγορα κάτω για να γίνουν ένα με το δακτυλίδι.

Στο άρωμα κυριαρχεί η ψημένη βύνη, ο καφές κι η πάστα ελιάς, ενώ κάποια μπαχάρια διανθίζουν την παλέττα των αρωμάτων, με τη σοκολάτα και το αλκοόλ να ξεχωρίζουν σε δεύτερο χρόνο.

Το σώμα μέτριο προς γεμάτο κι η αίσθηση στο στόμα γενικά απαλή αλλά με τσιμπήματα πικράδας.

Η γεύση περίπλοκη, μετη ψημένη βύνη, τον καφέ και τα μπαχάρια να παίζουν παιχνίδια λεπτών ισορροπιών, ενώ το αλκοόλ μαζί με την πιπεράδα (απ' τις ολόκληρες πιπερίτσες που προσθεσε ο ζυθοποιός στο καζάνι) κρατούν το τιμόνι της γευστικής αυτής περιπέτειας, στρίβοντας το μια από τη μία και μια απ' την άλλη, προσπαθώντας να υπερισχύσουν.

Μακρά επίγευση και μια ζέστα στην άκρη της γλώσσας μας συντροφεύει μέχρι την επόμενη γουλιά.

Μια πρωτότυπη και ασυνήθιστη αίσθηση, με τα διάφορα συστατικά (μπαχάρια, πιπέρια) να μη δείχνουν πως μπορούν να δέσουν ιδανικά (ίσως θέλουν το χρόνο τους...) αλλά να επιμένουν να σκάνε σαν μικρά πυροτεχνήματα κάθε λίγο στο στόμα μας, επιμηκύνοντας την αίσθηση. Μια imperial stout διαφορετική απ' τις άλλες. Εδώ κι αν θα ταίριαζε η λέξη “μπυροτέχνημα”...

Βαθμολογώ με 8.5 την εμφάνιση, με 9 το άρωμα, 9.5 τη γεύση και 9 την γενικότερη αίσθηση. Συνολική βαθμολογία: 9 στα 10.

Όπως ο Giuseppe έγραψε αριστουργήματα όπως η Traviata, απ' όπου και το "Brindisi" (Libiamo ne' lieti calici) που φιλοξενούμε στο video στη συνέχεια, έτσι και ο Giovanni έφτιαξε εδώ ένα αριστουργηματικό ζυθοποίημα! Προσοχή στη λεπτομέρεια: Επιτέλους και μια φορά οι πρωταγωνιστές κρατάνε ένα ποτήρι... μπύρα!

Οι Vittorio Grigolo ( ως Alfredo), η Eva Mei (ως Violetta) και η Χορωδία με την ορχήστρα της Όπερας της Ζυρίχης, σε μια παράσταση στο Σιδηροδρομικό Σταθμό της Ζυρίχης (SFTV Arte TV). 

Η Verdi κυκλοφορεί και σε μια ειδική έκδοση, ονόματι Verdi Black Jack. Παλαιωμένη για έξι μήνες σε βαρέλια bourbon, είναι ένας από τους αρκετούς θέλω να πιστεύω “μπυραματισμούς” που μας επιφυλάσει ο Giovanni για το μέλλον.