Ω Θεέ στον Ουρανό… μια τελευταία επιθυμία: Φύλαξε με απ' το κέρατο, τ' αφροδισιακά και τη νεκρική ακινησία!!!

Πριν κάμποσο καιρό είχαμε παρουσιάσει μια μικρή ζυθοποιία απ’ το Montreal του Καναδά, ονόματι Dieu du Ciel και μαζί είχαμε δοκιμάσει την Peche Mortel, μια εξαιρετική imperial stout που για πολλούς είναι η καλύτερη μπύρα που φτιάχνουν. Καιρός να δούμε και μερικές ακόμη ετικέτες της μικροζυθοποιίας, που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους λάτρεις της μπύρας (4η στην κατηγορία των brewpubs – 11η στις ζυθοποιίες, στο τοπ του RateBeer για το 2011).

Σε ανύποπτο χρόνο και στριμωγμένη εν μεταξύ άλλων, μας είχε πει δυο λόγια ο ΜΟΝΚ και για την ελαφρύτερη stout της Dieu du Ciel, Aphrodite ή Aphrodisiaque.



Να θυμίσω πως η αλλαγή αυτή του ονόματος είχε ζητηθεί απ’ την Αμερικανική αγορά, για να μη χαλάσουν τα «χριστά ήθη» των φίλων μας εκεί πέρα, μια και μπορεί οι Αμερικανοί να μην σκαμπάζουν και πολλά από μυθολογία, ώστε να γνωρίζουν την ελληνική Θεά της ομορφιάς, αλλά από αφροδισιακά όλο και κάτι θα ‘χουν ακούσει…

Μάλιστα, στην «αφροδισιακή» ετικέτα, όπως μπορείτε να δείτε ακριβώς από κάτω, η Αφροδίτη αποκαλύπτει λίγους παραπάνω πόντους απ’ το μπούστο της, δικαιολογώντας τη «μουρμούρα» γύρω απ’ την απαγορευμένη ετικέτα!



Η “Aphrodisiaque” λοιπόν, είναι μια stout – μια “black ale” όπως αναγράφει η ετικέτα - ζυμωμένη με πραγματικό κακάο και κόκκους βανίλιας και 6.5% αλκοόλ.

Τι δουλειά έχει θα μου πείτε μια κατάλευκη Αφροδίτη να στολίζει την ετικέτα ενός μπουκαλιού με κατάμαυρη μπύρα… μην περιμένετε απάντηση. Χάρμα οφθαλμών και η ετικέτα και η ίδια η μπύρα πάντως.



Ο αφρός πέφτει λιγοστός, κρεμώδης, μπεζ χρώματος. Πολύ γρήγορα θα υποχωρήσει αφήνοντας μόνο ένα λεπτό πέπλο και μικρά νησάκια από φυσαλίδες στην επιφάνεια. Το άρωμά της πλημμυρισμένο στο κακάο, θυμίζει αρκετά σοκολάτα γάλακτος.



Το τσίμπημα στην άκρη της γλώσσας, «σπάει» την κατά τ’ άλλα βελούδινη υφή και την αίσθηση του δεμένου σώματος. Στη γεύση, διακρίνονται η ψημένη βύνη και το κακάο, αλλά χωρίς να κυριαρχούν απόλυτα, ενώ στην επίγευση επικρατεί μια μεγαλύτερη πικράδα.



Περίμενα περισσότερα από την Aphrodite-Aphrodisiaque, ιδιαίτερα μετά τις πολύ καλές κριτικές που έχω διαβάσει. Αν και τα επιμέρους της στοιχεία είναι καλά, το πάντρεμά τους δε με γέμισε. Και η δεύτερη δοκιμή μου έβγαλε παρόμοια αποτελέσματα και βαθμολογία.

Εμφάνιση: 8 Άρωμα: 8 Γεύση: 7.5 Αίσθηση: 7.5. Συνολική Βαθμολογία: 7.75 στα 10




Επόμενη δοκιμή απ’ την Καναδέζικη ζυθοποιία, η “Rigor Mortis”, μια abbey style (Abt) brown ale, με 10.5% αλκοόλ.
Σκοτεινό καστανοκόκκινο χρώμα, διαυγές και φτωχός μπεζ αφρός που διαλύεται γρήγορα, αφήνοντας λίγα νησάκια μικροφυσαλίδων, που αργοκινούνται προς την επιφάνεια.



Malty το άρωμα, με τα μαύρα φρούτα - ιδιαίτερα το βύσσινο - να πρωταγωνιστούν, αλλά και καραμέλα, χωρίς όμως να φτιάχνει κάποιο εντυπωσιακό μπουκέτο.
Απαλή η αίσθηση στο στόμα, με το αρχικά ανεπαίσθητο τσίμπημα στη γλώσσα να δυναμώνει όσο περνά η ώρα.



Γεύση γλυκιά στην αρχή που στη συνέχεια πικρίζει, για να παραμείνει σχετικά πικρή στην επίγευση. Αυτή η παρατεταμένη εναλλαγή γλύκας και πίκρας, ξενίζει κάπως και σίγουρα δεν είναι χαρακτηριστικό του abbey style, αλλά και προσωπικά δεν μ’ ευχαρίστησε. Λέτε να μ' επηρρέασε τ' όνομά της; (Rigor Mortis=Νεκρική ακινησία)



Βαθμολογώ με 8 την εμφάνιση, 7.5 το άρωμα, 7.5 τη γεύση και 7 τη γενικότερη αίσθηση. Συνολική βαθμολογία: 7.50 στα 10.


Περνώντας στις ξανθιές της Dieu du Ciel, οι διαπιστώσεις μου είναι πολύ καλύτερες!



Πρώτη η “Corne du Diable”. Το Κέρατο του Διαβόλου είναι η άποψη της Καναδέζικης ζυθοποιίας στο δημοφιλές τελευταία στυλ της India Pale Ale.



Χρώμα καστανοκόκκινο με σκοτεινό και ομιχλώδες σώμα. Μπεζ-κιτρινωπός αφρός, πλούσιος και κρεμώδης, υποχωρεί σιγά σιγά, αφήνοντας πλούσια, κολλώδη και δαντελωτά ίχνη στο ποτήρι μας, ένα χάρμα οφθαλμών θα έλεγα!
Το άρωμα της είναι πλούσιο και δυνατό, με τα malts και το λυκίσκο ν’ ανταγωνίζονται τα μεν τους δε σ’ ένα αγώνα champions league θα έλεγα, με τη καραμέλα και το ρετσίνι, να κρατάνε τη σημαία των δυο ομάδων.



Στη γεύση, τα malts υπερτερούν στο ξεκίνημα, δίνοντας μια γλυκιά αίσθηση στην αρχή, ενώ στη συνέχεια ανεβαίνει και ο λυκίσκος, για να επικρατήσει στην επίγευση.



Ευκολόπιοτη, με σώμα γεμάτο και το τσίμπημα να μένει σε χαμηλά επίπεδα. Μια πλούσια ΙΡΑ, πιο malty και λιγότερο hoppy απ’ αυτές που συνηθίζονται στις γειτονικές ΗΠΑ.




Βαθμολογώ με 8.5 την εμφάνιση, 8.5 το άρωμα, 8 τη γεύση και 8 την γενικότερη αίσθηση. Σύνολο: 8.25 στα 10


Τελευταία θα δούμε την “Derniere Volonte”, μια abbey style blonde ale με 7% αλκοόλ. Αν και καταθλιπτική η θεματολογία στην ετικέτα – όπως και στην Rigor Mortis  – δεν αποθαρρυνόμαστε και ανοίγουμε το καπάκι με πάτημα και στρίψιμο της παλάμης (the American way).



Σερβίρω σχετικά κρύα - στους 7 με 8 βαθμούς – και απολαμβάνω το φωτεινό, ξανθό της χρώμα και το ομιχλώδες σώμα της που αν και χωρίς καμιά ένδειξη φυσαλίδων, υποστηρίζει ένα πλούσιο, κρεμώδη λευκό αφρό, που υποχωρεί σιγά σιγά, αφήνοντας πλούσια, κολλώδη αποτυπώματα στο ποτήρι και λοφώδη νησάκια.



Τόσο πυκνός και συνεκτικός είναι ο αφρός που μόλις δοκίμασα να πιάσω ένα απ’ τα νησάκια με το κουτάλι, αυτό μετακινήθηκε σαν παγόβουνο μέσα στη θάλασσα.
Το άρωμα της σχετικά γλυκό, αν και ο λυκίσκος μαζί με κάποια άλλα μυρωδικά φυτά, ρίχνουν τα πικάντικα βέλη τους στη μύτη μας.



Χαρακτηριστικό τσίμπημα στη γλώσσα και μια hoppy γεύση, με βάση το πορτοκάλι, αλλά πλαισιωμένο από πράσσινη πιπεριά και άλλα χορταρικά, εντυπωσιάζουν τη παλέτα μας με την πολυπλοκότητά τους. Μακρά επίγευση σχετικά πικρίζουσα.



Μια hoppy blonde απολαυστική από την πρώτη μέχρι την τελευταία γουλιά – αν και αυτές οι δύο δεν είχαν και τόσο μεγάλη απόσταση μεταξύ τους… εξαιρετικά ευκολόπιοτη μπύρα. Η έκπληξη που διέσωσε στα μάτια μου την Dieu du Ciel… Άνετα θα τη διάλεγα σαν "Τελευταία επιθυμία" 

Δίνω 8.75 στην εμφάνιση, 8.5 στο άρωμα, 8.5 στη γεύση και 9 στη γενικότερη αίσθηση. Συνολική βαθμολογία: 8.75 στα 10


Αυτά προς το παρόν απ’ τη Dieu du Ciel, μια μικροζυθοποιία που σίγουρα έχει να μας προσφέρει αρκετές ενδιαφέροντες δημιουργίες και εύχομαι πολλές ακόμα εκπλήξεις