Για σουβλάκια στου Θανάση… Καλά, ήπιαμε και μερικές μπυρίτσες…

Ένα κιβώτιο με 750άρες Straffe Hendric έφτασε απ’ τη Θεσσαλονίκη με το όνομα Μπυραματιστές γραμμένο πάνω του. Έξι ζευγάρια απ’ τις φρεσκοφερμένες tripels και quadrupels, έφτασαν πεσκέσι για τους γκρινιάρηδες τους Αθηναίους που είχαν σκάσει απ’ τη ζήλια τους που ακόμα μια φορά μια τόσο ποιοτική ετικέτα δεν θα έφτανε στη πόλη τους. Βλέπετε, οι περισσότεροι μαγαζάτορες εδώ, αποδεικνύονται πολύ διστακτικοί στο να βάλουν στον κατάλογό τους νέες ετικέτες, άσχετα αν αυτές έχουν αποδείξει την αξία και την ποιότητά τους.

- “Οι Straffe έφτασαν… Έχετε δυο ώρες να έρθετε να τις πάρετε, αλλιώς δεν εγγυούμαι την ακεραιότητά τους” ξεκίνησε να μας απειλεί ο Θανασάκης, που έσπευσε να παραλάβει το κιβώτιο. Ευτυχώς με λίγο παζάρι οι δύο ώρες έγιναν δύο μέρες και με το Ροκά και το Μονκ “μπουκάραμε” στη γιάφκα της Πετρούπολης και ω, τι έκπληξη… το κιβώτιο ήταν ακόμα άθικτο

Αφού η επιχείρηση “δυνατός Χένρυ” στέφθηκε με επιτυχία και ο Θανάσης για να μας αποδείξει πως δεν μας κράταγε κακία (του αφήσαμε το μερτικό του Fugitive ) μας πρότεινε να κάτσουμε να μας φιλέψει κατιτίς…

- Πεινάτε; Τι να παραγγείλω; Πίτσες ή σουβλάκια;

- Εεεε δεν πεινάμε και πολύ… Θα προτιμούσα όμως καμιά πίτσα… γίγας!

- Εγώ έχω φάει φασολάκια το μεσημέρι… αλλά… θα τσιμπήσω κάτι αν επιμένετε…

- Ότι να ’ναι αλλά λίγο… με δίωρη είμαστε!

- Καλά… παραγγέλνω σουβλάκια… ήταν η απάντηση του οικοδεσπότη μας… απορώ γιατί μας ρώτησε

Το πότε έφτασαν τα σουβλάκια ούτε που το καταλάβαμε… και τι καλύτερο να τα συνοδέψουμε από μια ελληνική Septem pilsner…

Ας μην ξεγελιόμαστε όμως απ’ τα σουβλάκια… άλλος είναι ο λόγος που μαζευτήκαμε απόψε στου Θανάση. 

- Μεγάλε τι θα γίνει; Με pilsner θα τη βγάλουμε σήμερα;

- Καλά σου λέει βρε Θανάση… Εκείνο το ντουλάπι στο σκρίνιο με το “Κίνδυνος-Θάνατος” απέξω και το λουκέτο… δε το ξεκλειδώνουμε να δούμε τι καλά έχει μέσα;

- Αφήστε το ντουλάπι στην ησυχία του… και το λουκέτο είναι με χρονοδιακόπτη… το ρύθμισα ν’ ανοίξει αφού φύγετε

Σας έχω φτιαγμένους όμως… για κοιτάξτε στο τραπέζι του σαλονιού…

- Πω πω μαυρίλα… Κάτι ενδιάμεσο για να ξεπλύνουμε τα σουβλάκια δεν έχει το κατάστημα;

- “Ένας καπετάν Λόρενςδε λείπει ποτέ απ’ το σπιτικό μου”, απαντά ο Θανάσης και μας σερβίρει την εξαιρετική αμερικάνικη imperial India Pale Ale της Captain Lawrence 

Τα ποτήρια μας γέμισαν με την όμορφη σκουρόξανθη DIPA, με τον κρεμώδη λευκό αφρό και στολίστηκαν απ’ τα δαντελωτά του ίχνη.

Αισθησιακό άρωμα αμερικανικού λυκίσκου (Columbus, Chinook, Cascade), ο οποίος λυκίσκος χαρακτηρίζει και τη γεύση, εξαιρετικά ισορροπημένος από τα malts (Domestic Pale Malt, English Pale Malt, English Crystal Malt) σ’ ένα ευκολόπιοτο και μακράν απολαυστικό συνδυασμό… ιδιαίτερα συνοδευόμενος από τα σπιτικά σκορδόψωμα του Θανασάκη μας

Επόμενη επιλογή μας ένα μπουκάλι που ‘χε μείνει “κάβα” απ’ την προηγούμενη φορά που είχαμε συναντηθεί στου Θανάση. Μια ιδιαίτερη μπύρα που είχε φέρει ο Φώτης (aka Punk Rebous) από το ίδιο το μαγαζί της De Molen, την Luid & Duidelijk, ένα αμερικανικού τύπου barley wine απ’ τον Ολλανδό μάγο που ακούει στο όνομα Μenno Olivier… ναι το φίλο μας το Μένιο  

Με καστανοκόκκινο χρώμα και πλούσιο μπεζ-καφέ αφρό, εντυπωσιάζει σε εμφάνιση, ενώ πολύ καλό είναι και το άρωμά της – φουλ στο λυκίσκο, αλλά με αισθησιακά περάσματα σοκολάτας και αλκοόλ. Στη γεύση πρωταγωνιστεί η ψημένη βύνη, με συμπρωταγωνιστές τη σοκολάτα και τη μαύρη ζάχαρη, ενώ το σώμα της είναι γεμάτο και κρεμώδες, γι αυτό λέω αμερικανικού στυλ barley wine  

Αυτή τη μπυρίτσα λοιπόν, που έφερε ο Φώτης απ’ το Bodegraven – το χωριουδάκι της Ολλανδίας που βρίσκεται η μικρή ζυθοποιοία του “Μύλου” – δεν θα την ξαναέβγαζε ο Μένιος… θα είχε την τύχη που δυστυχώς επιφυλάσσει σε πολλές απ’ τις δημιουργίες της ο συνδυασμός μιας μικρής σε δυναμικότητα ζυθοποιίας και ενός ανήσυχου και συγκριτικά μεγάλου σε παραγωγικότητα ζυθοποιού… λίγες απ’ τις νέες μπύρες – όσο καλές κι αν είναι αυτές – θα βγουν και δεύτερη φορά απ’ τα καζάνια, μια και οι τρέχουσες παραγγελίες των ναυαρχίδων Hel & Verdoemenis, από λογής λογής Σπυράκηδες και Θανασάκηδες (άντε και Νικολάκηδες ) δεν αφήνουν χώρο για wannabes… προς το παρόν δηλαδή, μια και η νέα μεγαλύτερη ζυθοποιία θα είναι έτοιμη σύντομα…

Κάποιοι (κακόβουλοι άνθρωποι) με κατηγόρησαν πως την είχα θάψει τη μπυρίτσα εκείνο το βράδυ, ενώ απλά εγώ είχα πει πως αποκλείεται να είναι barley wine μια μπύρα με 100ΕΒUs...

Συνέχεια των barley wines και στο τραπέζι προσγειώθηκε ένας Δράκος… Και τι Δράκος μάλιστα… Φύλακας Δράκος…  

Stone Old Guardian. Μαζί με την Russian Imperial Stout, αποτελούν τις δυο εποχιακές παραγωγές της Stone, πολυαναμενόμενες κάθε χρόνο απ’ τους φίλους της ζυθοποιίας. Θυμάστε το θόρυβο που έγινε πριν μερικούς μήνες με το project Odd Beer for Odd Years, την προοπτική δηλαδή να βγαίνουν όχι κάθε χρόνο αλλά ανά δύο και στο ενδιάμεσο να παράγεται μια παραλλαγή τους – για φέτος μια Belgo version… Τελικά αποφασίσθηκε να βγει μεν η παραλλαγή ανά δυο χρόνια, αλλά να παραμείνουν και οι δημοφιλείς κλασσικές versions. 

Με λιγοστό κρεμώδη μπεζ-λευκό αφρό και χρώμα πορτοκαλοκόκκινο, η Old Guardian εμφανισιακά τουλάχιστον ικανοποιεί τις κλασσικές επιταγές ενός barley wine (όχι σαν τη “μαϊμουδιά” του κυρ Μένιου ). Στο άρωμα διακρίνεται πρώτος ο λυκίσκος, και το πορτοκάλι και βερύκοκο, αλλά σε λίγο βγαίνουν και τα roasty – toasty χαρακτηρηστικά… καπνός, ψημένη βύνη και καραμέλα. Απαλή αίσθηση στο στόμα, μικρό σχετικά τσίμπημα και έντονες γεύσεις malts και hops. Σχετικά γλυκιά στην αρχή με μια πικράδα να βγαίνει στην επίγευση. Δεν θα την έλεγα ισορροπημένη και ευκολόπιοτη – ένας χαρακτηρισμός  που διακρίνει άλλωστε τη Stone γενικότερα

Για τη συνέχεια επιστρέφουμε στην Ευρώπη και πάμε στον πάντα αγαπητό Μιχαλάκη μας… που μας προτείνει μια imperial porter σε συσκευασία δώρου ή καλύτερα με ετικέτα δώρου…

Mikkeller  Fra __ Til __ που σημαίνει “Από ___ Προς ___” και είναι έτσι έτοιμη για δώρο… ούτε τύλιγμα, ούτε κάρτα, έτοιμη να μπει κάτω απ’ το χριστουγεννιάτικο δένδρο και πράγματι, αυτή η porter των 8% κυκλοφόρησε ως χριστουγεννιάτικη μπύρα!

Τα πλούσια υλικά που χρησιμοποίησε ο Μιχαλάκης : Water, malt (pale, smoked, cara-crystal, brown and chocolate), roasted barley, dark cassonade, hops (amarillo, saaz and cascade), spices (star anise, clove, cinnamon and coriander seeds) and yeast.

Πλούσιος, κρεμώδης, καφετής αφρός στολίζει αυτή την “αυτοκρατορική” porter. Το άρωμα πρωτότυπο και ευφάνταστα περίπλοκο, με τον καφέ, τη σοκολάτα και το αλκοόλ, να παίζουν με το σάπιο μήλο. Η κλασσική γεύση της porter με τη ψημένη βύνη και κυρίως τον καφέ, στολίζεται με γλυκά μπαχάρια και αλκοόλ. Εορταστικότατη και συνάμα απολαυστικότατη. Δεν θα είχα κανένα παράπονο αν στο κάτω μέρος της ετικέτας έγραφε τ’ όνομά μου  

Κάπου εδώ η ομάδα χρειάστηκε ανεφοδιασμό, μια και η νύχτα των “μπυραματισμών” φαινόταν πως είχε ακόμα μέλλον…

Ένα κουτί με τρουφάκια έπεσε στα χέρια του Σπύρου και η γευσιγνωσία πέρασε σε άλλα επίπεδα…

 

 

Μια και πιάσαμε τις imperial porters είπαμε να συνεχίσουμε στο ίδιο στυλ κι έτσι το επόμενο μπουκάλι που άνοιξε ήταν η πολυαναμενόμενη συνεργασία των De Molen και Flying Dog ονόματι Bat out of Hell

Στην πιστεύω πολύ όμορφη ετικέτα, ένας Gonzo τυπάς σε χρέη Άτλα, κρατά στους ώμους του τον ανεμόμυλο της De Molen που όμως κινείται από φτερά νυχτερίδων. Η Bat out of Hell είναι μια συνεργασία βασισμένη στις ναυαρχίδες των δυο εμπνευσμένων ζυθοποιών, την Gonzo και την Hell & Verdoemenis (εκλπηκτικές μπύρες και οι δύο) Η Gonzo, μια απ’ ρις πρώτες imperial porter που κυκλοφόρησαν, ήταν αφιερωμένη στον αμερικανό συγγραφέα Hunter S. Thompson, εμπνευστή του Gonzo journalism. Όταν φτιάχνανε την Gonzo στην Flying Dog, ένα σμήνος από νυχτερίδες (τα φτερά τους πάνω στον μεταλαγμένο ιπτάμενο σκύλο είναι το σήμα κατατεθέν της Flying Dog) πετούσε πάνω απ’ τη ζυθοποιία, οπότε θεώρησαν πως ο μακαρίτης ενέκρινε την προς τιμήν του special release

Το χρώμα μαύρο… αντιπροσωπευτικό του τόπου προέλευσης της νυχτερίδας   Ο αφρός καφετής και πλούσιος στην αρχή, πέφτει γρήγορα αφήνοντας λεπτό δακτυλίδι και λεπτό πέπλο.

Στο άρωμα κυριαρχούν η ψημένη βύνη, το αλκοόλ, ο καπνός. Λίγο σαγρέ αίσθηση στη γλώσσα στην αρχή, σε λίγο όμως γίνεται απαλή. Καφές και σοκολάτα στη γεύση, σε δυναμική συνεύρεση με το λυκίσκο. Μια καλή ισορροπία σ’ ένα σώμα γεμάτο. Μια  συνεργασία δυνατών προσωπικοτήτων με δίχως άλλο επιτυχημένο αποτέλεσμα, που όμως δεν ανεβάζει τις μετοχές κανενός απ’ τους δύο. Ίσως μάλιστα, η προσμονή για κάτι το εξαιρετικό και συνάμα διαφορετικό απ’ αυτή τη συνεργασία, να μας απογοητεύει κάπως ως οπαδούς.

Τελευταίο μπουκαλάκι της βραδιάς και επιλέξαμε ν’ ανοίξουμε μια ακόμα Mikkeller. Μια απ’ τις τέσσερεις αδελφούλες της αγαπημένης Black Hole, οι οποίες μεγάλωσαν σε τέσσερα διαφορετικά σπίτια - βαρέλια… το σπίτι της πρώτης, ένα βαρελι που μέχρι τότε φιλοξενούσε bourbon, το δεύτερο από ουίσκι, το τρίτο από ρούμι και το τελευταίο από κόκκινο κρασί. Δυστυχώς (ή ευτυχώς ) δεν είχαμε όλες τις αδελφές στη διάθεσή μας, οπότε αρκεστήκαμε στην πρώτη, τη μεγαλωμένη στο βαρέλι του bourbon. Ο Ροκάς μας άνοιξε το σαμπανιζέ μπουκάλι με το χαρακτηριστικό πράσινο αλουμινόχαρτο και μας σέρβιρε το τελευταίο ποτήρι της βραδιάς

Mikkeller Black Hole Bourbon Barrel. Χρώμα καστανό σκούρο, αφρός μπεζ λιγοστός. Αισθησιακό άρωμα ψημένης βύνης, bourbon, βανίλιας, καπνού. Γεύση επίσης ψημένης βύνης, αλλά και καφέ, ξύλο. Σώμα γεμάτο και ευχάριστο κάψιμο απ’ το αλκοόλ. Προσωπικά πιστεύω πως το βαρελάκι έκοψε την κάπως υπερβολική γλύκα της κλασσικής black hole και το αλκοόλ δεν φαντάζει τόσο δυνατό. Πολύ καλή!

Κάπου εδώ φτάσαμε στο συμφωνημένο τέλος της βραδιάς. Αν και ο οικοδεσπότης μας προσπάθησε να μας κάνει να μείνουμε γι ακόμη μια δοκιμή, το να επιλέξουμε μεταξύ της “Either” και της “Or” απ’ τις δίδυμες της Cigar City, αυτό ήταν πάνω απ’ τις δυνάμεις μας. Ευχαριστήσαμε το Θανάση για τη φιλοξενία, πήραμε τις Straffe μας – μην ξεχνιόμαστε κιόλας  – και καληνυχτήσαμε. Πάτησα “Home” στο GPS και ….