Ola Dubh Special Reserve 18: Άρωμα από Highlands

Η Harviestoun είναι μια Σκωτσέζικη μικροζυθοποιία (δεν είναι μόνο η Brewdog) η οποία ιδρύθηκε το 1985 από τον Ken Brooker στην ομώνυμη περιοχή, σ’ έναν πέτρινο αχυρώνα 200 ετών. Το 2004 μετακόμισε στη βιομηχανική περιοχή της Alva και το 2006 εξαγοράστηκε από την, επίσης Σκωτσέζικη, Caledonian Brewery. Το 2008 κέρδισε πάλι την ανεξαρτησία της, όταν ο γίγαντας Scottish & Newcastle που εξαγόρασε την Caledonian δεν ήθελε να αναλάβει και τη λειτουργία της Harviestoun.

Η ζυθοποιία παράγει σταθερά 3 cask ales (Bitter & Twisted, Schiehallion, Ptarmigan), 3 ετικέτες σε μπουκάλι (Bitter & Twisted, Schiehallion, Old Engine Oil) και την ειδική σειρά παλαιωμένη σε βαρέλια ουίσκι, Ola Dubh, ενώ κατά καιρούς δεν λείπουν και διάφορες seasonal cask ales.

Η Harviestoun, με σήμα τον ποντικό, παρόλο που έγινε γνωστή χάριν στην μπίρα Old Engine Oil, ξεχώρισε με το λανσάρισμα της Ola Dubh. Ola Dubh σημαίνει Μαύρο Λάδι, και βασίζεται στην Old Engine Oil. Ο Ken Brooker επηρεασμένος από τα νιάτα του που έφτιαχνε ξύλινα πρωτότυπα αυτοκινήτων για λογαριασμό της Ford, αποφάσισε να δώσει τα παραπάνω ονόματα στις μπίρες του επειδή έμοιαζαν με μηχανόλαδα.

Η Ola Dubh είναι μια old ale με 8% αλκοόλ που ωριμάζει σε βαρέλια malt ουίσκι του αποστακτηρίου Highland Park. Η ιδέα προήλθε ύστερα από δοκιμή κάποιας αντίστοιχης ale μπίρας που πωλούνταν στις ΗΠΑ. Αρχικά λανσαρίστηκαν 3 εκδοχές της Ola Dubh, η Special Reserve 12, 16 και 30, αφού ωρίμασε σε βαρέλια 12, 16 και 30 ετών αντίστοιχα. Στη συνέχεια προστέθηκαν στη σειρά και 2 ακόμη εκδοχές. Οι 18 και 40 ετών.

Στα χέρια μου έχω την Ola Dubh Special Reserve 18. Την λιμπιζόμουνα εδώ και καιρό, οπότε ήρθε η ώρα να τη δοκιμάσω. Βγάζοντας το αλουμινόχαρτο, αποκαλύπτεται ο πόντικας της Harviestoun στο καπάκι.

Σερβίροντας στο snifter το χρώμα της δείχνει κατράμι μαύρο, πραγματικά σαν χρησιμοποιημένο μηχανόλαδο. Ο καφέ αφρός παλεύει να φουσκώσει αλλά δεν τα καταφέρνει. Αρκείται σ’ ένα λεπτό στρώμα, που γρήγορα όμως υποχωρεί αφήνοντας ένα δαχτυλίδι.

Το άρωμα που αναδύεται είναι σχετικά δυνατό και ιδιαίτερο. Καβουρδισμένα malts και σοκολάτα κυριαρχούν, ενώ ακολουθεί μια γλυκιά ζεστασιά και η αίσθηση του καπνιστού ξύλου και της βανίλιας. Το σκοτσέζικο ουίσκι δίνει βεβαίως διακριτικά το παρόν και όσο ζεσταίνεται η μπίρα γίνεται ακόμα πιο εμφανές.

Σοκολάτα, καπνιστό ξύλο και μια γλυκάδα γεμίζουν τη στοματική κοιλότητα. Το ουίσκι κάνει την εμφάνισή του πιο δυναμικά απ’ ότι στο άρωμα, αλλά δεν επισκιάζει τα υπόλοιπα στοιχεία. Αρκετά ισορροπημένη, με τα malts να κυριαρχούν και με τα τσιμπήματα του λυκίσκου να είναι ελάχιστα σε δεύτερο τέμπο.

Το σώμα της μου φαίνεται κάπως ελαφρύ, είναι και ελώδης, ενώ η ενανθράκωση είναι καλή δίνοντας μια απαλή ευχάριστη αίσθηση.

Η επίγευση είναι ελαφρώς πικρή, dry, καπνιστή, κρατά αρκετά, ενώ διαισθάνομαι ένα ανεπαίσθητο μούδιασμα του ουίσκι και ένα κλείσιμο καραμέλας toffee.

Αυτό που δεν κατάφερα πάντως να διακρίνω είναι τη διαφορά αυτής της old ale, όπως την αποκαλούν, από μια porter, stout ή barleywine. Τα είδη είναι πολύ κοντά νομίζω και τα όρια αρκετές φορές δυσδιάκριτα. Όπως και να ‘χει, είναι μια μπίρα που μου άρεσε αρκετά, αν και θα την ήθελα με πιο γεμάτο σώμα. Επειδή είναι η πρώτη φορά που πίνω μια τέτοια μπίρα, χρειάζεται να δοκιμάσω κι άλλες της σειράς για να μπορώ να συγκρίνω. Από τα reviews διαβάζω πως η 30 και 40 είναι οι κορυφαίες της σειράς.