Midtfyns Bryghus Double IPA

Για τη δανέζικη μικροζυθοποιία Midtfyns Bryghus μας πρωτομίλησε ο Punk Rebous εδώ στους Μπυραματισμούς, παρουσιάζοντας την Imperial Stout τους, την κατά πολλούς ναυαρχίδα της ζυθοποιίας. Βέβαια η Midtfyns περιλαμβάνει στη σειρά της πάνω από 15 ετικέτες, που καλύπτουν όλη τη γκάμα που απαιτεί ο ψαγμένος φίλος της μπύρας από μια μοντέρνα μικροζυθοποιία.

Σύμφωνα μάλιστα με τον Eddie Szweda, τον άνθρωπο που , οι ετικέτες αυτές είναι το αποτέλεσμα της μεγάλης αγάπης που έδειξε το κοινό στη ζυθοποιία που ξεκίνησε με τέσσερεις μόλις ετικέτες το 2006, όταν αγόρασε ο Eddie τη νεοιδρυθύσα Midtfyns και πολύ γρήγορα την έφερε στην κορφή της Δανέζικης αγοράς. Μια Δανέζικη αγορά που χωρίς υπερβολή μπορεί να χαρακτηριστεί σαν φουλ εξελισσόμενη, με τις ζυθοποιίες να φυτρώνουν τα τελευταία χρόνια σαν τα μανιτάρια...

O Eddie Szweda o ιδιοκτήτης της Midtfyns επάνω και ο Jan Thaagaard ο headbrewer κάτω

Οι Δανοί παραδοσιακά είναι ένας λαός που πάντα συνδεόταν στενά με την ζυθοποίηση. Από τον καιρό των Βίκιγκς, που κάθε οικογένεια έφτιαχνε τη μπύρα της, μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν, όπου κάθε μικρή πόλη και χωριό είχε τη δική της ζυθοποιία, οι Δανοί πάντα είχαν να κάνουν με τη μπύρα. Πριν 30 χρόνια βέβαια, όπως σε όλο τον κόσμο έτσι και στη Δανία, η παραγωγή της μπύρας συγκεντρώθηκε σε λίγες μεγάλες εταιρείες, καταδικάζοντας τις τοπικές μικροζυθοποιίες σε μαρασμό. Στη Δανία οι «σκοτεινές δυνάμης» εκπροσωπούνταν απ’ τους όμιλους Carlsberg και Royal Unibrew.

Μια ακτίδα φωτός έλαμψε τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια – από το 1998, όταν ιδρύθηκε η Ένωση των Δανών Φίλων της Μπύρας (Danish Beer Enthusiasts Association - Danske Ølentusiaster), με σκοπό την ανάκαμψη των μικροζυθοποιών. Πλέον, πάνω από 200 μικρές ή πολύ μικρές ζυθοποιίες βρίσκονται σε λειτουργία στη Δανία, με πολλές από αυτές να διακρίνονται και σε διεθνές επίπεδο. Ονόματα όπως αυτά των  Midtfyns Bryghus, Amager Bryghus, μαζί με τον «διεθνή πλέον αστέρα» Mikkel Borg Bjergsø της Mikkeller, αλλά και τους νεότερους ζυθοποιούς Evil Twin, Hornbeer και Beer Here,  αποτελούν τους καλύτερους πρεσβευτές της Δανίας, αλλά και μια απ’ τις πιο φρέσκιες Ευρωπαϊκές προτάσεις στη μοντέρνα σκηνή της ποιοτικής μπύρας. 

Περισσότερα ιστορικά για την «Επανάσταση των Μικρο στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας» μπορείτε να διαβάσετε στο ομώνυμο άρθρο του Punk Rebous. 

Ας επιστρέψουμε όμως στο Brobyvaerk και την Midtfyns. Δυο απ’ τις πιο δημοφιλείς μπύρες της Midtfyns είναι η Imperial Stout και η Double IPA.

H imperial stout είναι αξιοπρεπέστατη εκπρόσωπος του είδους, με δυνατό άρωμα, γεμάτη γεύση, αλλά μέτριο για τα (αμερικανοτραφή) γούστα μου σώμα. Την βαθμολογώ με 8.5 στα 10.

Αλλά μια και μας έχει μιλήσει ο Φώτης για την imperial stout λέω να πω δυο τρία πράγματα για την imperial (ή double) IPA τους.

Η Double India Pale Ale της Midtfyns, με 9.2% αλκοόλ κυκλοφορεί - όπως όλες οι μπύρες της ζυθοποιίας άλλωστε - σε μπουκάλια των 500ml. O χαριτωμένος ελέφαντας στην ετικέτα, συμβολίζει τις Ινδίες και τις αλλοτινές κτίσεις των Βρετανών αποικιοκρατών. Ο όγκος και η δύναμη του ελέφαντα περιγράφει ευφάνταστα και το συγκεκριμένο είδος της μπύρας, ένα είδος που όμως έχει δεχθεί τόσες αλλαγές ανά τους αιώνες. Από τότε που οι Pale Ales ενισχύονταν με έξτρα λυκίσκο για ν’ αντέξουν τις ταλαιπωρίες του πολύμηνου ταξιδιού από τη Βρετανία προς την Ινδία - εξ ου και India Pale Ale - μέχρι που οι Αμερικανοί αποφάσισαν ν’ αναβιώσουν το ξεχασμένο στυλ και να του δώσουν λίγο απ’ τη δική τους πληθωρική προσωπικότητα, τιγκάροντάς το σε malts και λυκίσκο. Η χρήση βέβαια των αμερικανικών ειδών λυκίσκου αλλά και η προσθήκη του σε διάφορες φάσεις της παραγωγής, είναι αυτή που δίνει στις Αμερικανικές IPA και Double IPA τον έντονο χαρακτήρα τους. Αυτή τη συνταγή ακολουθούν τελευταία και οι Σκανδιναβοί.

Στην Midtfyns χρησιμοποιούν για την Double IPA ποικιλίες αμερικανικού λυκίσκου Cascade, Centennial και Chinook, ενώ ο Cascade χρησιμοποιείται και μετά τη ζύμωση, για έξτρα άρωμα (dry hopping)

Σερβίροντάς την στους 6 περίπου βαθμούς Κελσίου, σε φλουτάκι, η μπύρα μας είναι πολύ θελκτική στην εμφάνιση. Με το βαθύ πορτοκαλί προς κοκκινωπό χρώμα της και την φυσική θολότητά της, στέφεται από ένα μπεζ-κιτρινωπό κεφάλι αφρού, σχετικά πλούσιο και κρεμώδους υφής. Ο αφρός υποχωρεί αφήνοντας όμορφα σχεδιασμένες δαντέλες στο ποτήρι μας, που κι αυτές όμως θα κυλήσουν σιγά σιγά ώστε ν΄ αφήνουν το ποτήρι μας πάντα καθαρό.

Το άρωμά της είναι μια έκπληξη. Μια πάλη μεταξύ γλυκού, πικρού και ξινού, που οδηγεί σε εντυπωσιακό και μακράς διαρκείας αποτέλεσμα. Οι ορδές των λυκίσκων πολιορκούν το κάστρο των malts, για να πετύχουν στο τέλος μια ισχυρή και επωφελή απ’ όλες τις πλευρές ανακωχή και συγκυβέρνηση.

Κατσικίσιο βούτυρο και φρέσκο κρεμύδι, μαζί με διάφορα μπαχάρια γαργαλάνε τη μύτη μου, που βυθισμένη στο φλουτάκι προσπαθεί ν’ αναγνωρίσει κάποια ακόμα χαρακτηριστικά απ’ τον πολύπλοκο και αισθησιακό χαρακτήρα της. Δε θυμάμαι να έχω απολαύσει περισσότερο μυστήριο στο άρωμα μιας μπύρας…

Κλασσική γεύση IPA, με τα malts εδώ να σηκώνουν λίγο κεφάλι παραπάνω στην αρχή, αλλά στη συνέχεια ο λυκίσκος θα επαναφέρει την ισορροπία και θα επικρατήσει στην επίγευση.

Το τσίμπημα στη γλώσα, το μέτριο προς γεμάτο σώμα της και το χτύπημα του αλκοόλ στο στομάχι είναι κάποια απ’ τα χαρακτηριστικά που μένουν στην αίσθηση.

Πολύ καλή DIPA, που με ευχαρίστησε γενικά περισσότερο από άλλες εκπροσώπους του είδους – ακόμα και πιο ονομαστές. Βαθμολογώ την εμφάνιση με 9, το άρωμα με 9, ενώ σε γεύση και γενικότερη αίσθηση δίνω 8. Συνολική βαθμολογία 8.5 στα 10.


Δείτε και δυο ενδιαφέροντα videάκια με τον Eddy να παρουσιάζει την ζυοποιία και την ιστορία της.