Αποχαιρετώντας το καλοκαιράκι στου Chalice

Τέλος Αυγούστου και το καλοκαίρι τυπικά τελειώνει. Σιγά σιγά και οι τελευταίοι παραθεριστές γυρίζουν στη βάση τους, με τροπικό μαύρισμα, φορτισμένες μπαταρίες και ανανεωμένη την όρεξη για μπυροκαταστάσεις. Κι επειδή όταν εδώ μιλάμε για μπυροκαταστάσεις τις εννοούμε πάντα στον υπερθετικό βαθμό, είπαμε να ξεκινήσουμε τη σαιζόν με μια καλή μπυρομάζωξη (μην μας κάνει ποδαρικό η Γιορτή Μπύρας...)

Τα τηλέφωνα πέσανε, παρόντες και πρόθυμοι 6 (Thanasis, Monk, BeeRocker, London DieHard, Beeralica και ο οικοδεσπότης Chalice, κωλυόμενοι 1 (Fugitive - προτίμησε να πάει Νάξο), αδικαιολογητως απών 1 (John Rebous - άφαντος)
Όπως πάντα, ο καθένας έφερε το κατιτίς του, ότι βρήκε δηλαδή στο ψυγείο, την αποθήκη του, στο κουτί της παραγγελίας που μόλις έφτασε...

 

Ξεκινήσαμε όμως με το κατιτίς ενός απόντα... Ένα homebrew (σπιτική μπύρα για τους αδαείς) που ως δια μαγείας βρέθηκε στα ψυγεία του Φώτη. Δεν ξέρουμε ποιος την ξέχασε, για ποιον προοριζότανε, αλλά Παναγιώτη, την κατευχαριστηθήκαμε την Citra IPA σου. To άρωμα ιδιαίτερα πολύ πλούσιο, αλλά και η επίγευση κράτησε για πολύ. Μια χαρά στάθηκε στο lineup των μεγαθηρίων που πέρασαν απ' το ποτήρι μας εκείνη τη βραδιά.

Στη συνέχεια και μια που περιμέναμε να μαζευτούμε όλοι, άνοιξε μια Meantime IPA, από τις λίγες δυστυχώς ΙΡΑ που μπορεί να βρει κάποιος (αν και δύσκολα πλέον) στην Ελλάδα. Μια πολύ καλή εκπρόσωπος του είδους, εξόχως πικρή και οξεία στην αίσθηση, άκρως απολαυστική για τους λάτρεις του λυκίσκου.

Η συνέχεια ήταν αφιερωμένη στην Port Brewing, την πολύ καλή ζυθοποιεία από το San Marcos της California και την Wipe Out IPA, μια ΙΡΑ αφιερωμένη στους σερφάδες, μια και ο όρος wipe-out εκπροσωπεί την όχι σπάνια κατάληξη του να σερφάρεις ένα μεγάλο κύμα. Να "σαβουριαστείς" Σε εμάς η wipe-out άφησε μόνο τις καλές αναμνήσεις της απόλαυσης του να σερφάρεις στα μεγάλα κύματα. 

Μετά την Wipe Out, περάσαμε σε δυο πιο δυνατές δημιουργίες της Port Brewing: την Mongo IPA για την οποία μας έχει ήδη μιλήσει εκτενώς ο Μίχος, εδώ και θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές μαζί του, αλλά και την imperial red ale "Shark Attack" η οποία και με εντυπωσίασε περισσότερο απ' την ποιοτική αυτή τριάδα. Θα έλεγα μάλιστα πως όπως περνάγαμε από την "wipeout" στην "mongo" και τέλος στην "shark attack", η εντύπωσή μου για τις δημιουργίες της ζυθοποιίας όλο και ανέβαινε, ολοκληρώνοντας την πολύ καλή άποψη που έχω σχηματίσει για την Port Brewing και από παλαιότερες δοκιμές. Μια και ξεχαστήκαμε να βγάλουμε φωτογραφίες στη δοκιμή, παραθέτω δυο φωτό που έβγαλα απ' το ξεπακετάρισμα της παραγγελίας απ' το Bierkompass. Υπέροχες ετικέτες αλλά και "hoppy" χρώματα στο πακετάρισμα!

Κάπου σφήνα μεταξύ double IPA και imperial red ale, έφτασε στο τραπέζι των δοκιμών και ένα homebrew pale ale του Αλέξανδρου. Ισορροπημένη γεύση και εκλεπτισμένα αρώματα, μάλλον αδικήθηκε απ' τους καλομαθημένους στις πιο δυνατές ΙΡΑ ουρανίσκους μας. Το ίδιο και η Witch's Wit της Lost Abbey, μια belgian style witbier με την εικόνα μιας μάγισσας να καίγεται εμπρός στο πλήθος, της οποίας η ετικέτα είχε ξεσηκώσει αντιδράσεις όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει

Στην παρέα ήταν κι ο Ροκάς, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην το ξινίζαμε, έστω και για λίγο. Το "έγκλημα" έγινε ακόμα μια φορά με τη βασίλισσα του είδους Cantillon και την Vignerone, μια lambic "παντρεμένη" με λευκά σταφύλια. Απολαυστική, διαπεραστική ξινίλα, πολυδιάστατη στη γεύση, με νότες από σάρκα σταφυλιού.

Η ώρα περασμένη και η νύχτα απαιτούσε πιο σκοτεινές καταστάσεις... Η αρχή έγινε με την Double Stout της Green Flash. Πλούσια σε αρώματα ψημένης βύνης, καφέ, σοκολάτας, βανίλιας και αλκοόλ. Μια παλιά γνώριμη που χάρηκα ιδιαιτέρως που την ξαναγεύθηκα.

Ακόμα περισσότερο χάρηκα που δοκίμασα (επιτέλους) την παλαιωμένη Texas Ranger, του Mikkeller. Μια chili porter παλαιωμένη σε βαρελάκια bourbon. Αν και η αρχική Texas Ranger έκαιγε στόματα, σε αυτή την έκδοση το κάψιμο ήταν πολύ διακριτικό, ενώ η παλαίωση της έδωσε ένα ιδιαίτερα απολαυστικό στόλισμα. Εξαιρετική!

Επόμενο μπουκαλάκι στο τραπέζι των δοκιμών, μια ακόμη barrel aged, russian imperial stout αυτή τη φορά, της Left Hand. Wake up Dead τ' όνομά της και η ετικέτα της ένα ποίημα, όπως ακριβώς και το περιεχόμενό της!

Στη συνέχεια, τα ποτηράκια μας υποδέχθηκαν δυο ακόμη υπέροχες imperial stout, από τη μακρινή Νέα Ζηλανδία η πρώτη, η iStout της νέας ζυθοποιίας 8 Wired, ενώ η επόμενη απ' τη Δανέζα Amager, γνώριμη κι απ' τα παλιά, η εξαιρετική Hr. Frederiksen.

Δυστυχώς, μετά από τόσες μπύρες τέτοιων διαμετρημάτων, το μυαλό παύει να συγκρατεί τις λεπτομέρειες, αλλά εστιάζει στη γενική αίσθηση. Παρά του οτι δεν παύω κάθε φορά να υποστηρίζω στις μαζώξεις μας, πως με τόσες πολλές κορυφαίες μπύρες που δοκιμάζουμε και με την χαλαρότητα που ακολουθεί τις πολύωρες αυτές συναντήσεις, χάνεται η ικανότητα του ουρανίσκου να διακρίνει τις λεπτές εκείνες διαφορές που ξεχωρίζουν την πολύ καλή μπύρα από την εξαιρετική...

Αποφεύγεις ν' ανοίξεις την espresso? με ρώτησαν αντί απάντησης... Όχι βέβαια, πάω να (ξανα)πλύνω τα ποτήρια... Έχουμε και τον εορτάζοντα στη παρέα, μη του χαλάσουμε χατήρι! 

 Καλό φθινόπωρο και καλές μπυροαπολαύσεις φίλοι μου!