Αφού διήλθαμε τη περίοδο του θέρους δίχως ιδιαίτερες απώλειες
οδηγούμαστε με αργό βηματισμό προς την γενικότερη “ψύχρα” του
φθινοπώρου. Πιστά, από το έ-μπυρο βήμα των μπυραματισμών,
2 χρόνια μετά την γέννηση αυτής της ιδέας,
μιας και αρχίζει να δροσίζει ο καιρός, θα προσπαθήσω να σας εισάγω στη
μπυρο-κουλτούρα μιας ακόμη “παγωμένης” χώρας. Ο λόγος γίνεται για τη
“χώρα των χιλίων λιμνών”
τη Φινλανδία, την οποία κι επισκέφτηκε ο αδερφός μου σε επαγγελματικό
ταξίδι (βλέπε rouhlas) προ μερικών μηνών… και φυσικά τι άλλο μπορούσε να
προσκομίσει σε έναν γνωστό καμμένο της οικογενείας?
Μα φυσικά ένα δείγμα της εντόπιας παραγωγής ζύθου...
Στο
σημείο αυτό, κρίνω σκόπιμη την αναφορά των συνθηκών και πραγμάτων περί
της αλκοόλης στο εσωτερικό του κράτους. Οι Σκανδιναβικές χώρες, με
αποκλειστική εξαίρεση τη Δανία, διέπονται από
αυστηρή νομοθεσία
γύρω από τη διακίνηση και κατανάλωση αλκοολούχων ποτών. Στη Φινλανδία,
το 1919 επιβλήθηκε καθολική ποταπαγόρευση, διαδεδομένη νωρίτερα και στα
όμορα κράτη. Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε ως το 1932 όπου και
διενεργήθηκε δημοψήφισμα με το αποτέλεσμα στο 70% να οδηγεί στην
κατάργηση της παραπάνω νομοθεσίας. Τότε λοιπόν, δημιουργείται η πλήρως
κρατική εταιρεία
“Oy Alkoholiliike Ab” αποτελώντας
μονοπώλιο στη
διακίνηση αλκοόλης. Κατά τη διετία 1939-40, εν τη ενάρξει της διένεξης
μεταξύ Φινλανδίας και Σοβιετικής Ένωσης, τα κρατικά ποτο-μονοπώλια
αλλάζουν πλεύση και λειτουργούν αποκλειστικά παράγοντας
“ βόμβες Molotov” για το στρατό (η ιστορία της οποίας αξίζει ανάγνωσης
http://en.wikipedia.org/wiki/Molotov_cocktail)!! Από το 1969 η εταιρεία μετονομάζεται σε
“Oy Alko Ab” και τότε πέρα της διακίνησης ξεκινά και η εισαγωγή αλλά και παραγωγή αλκοολούχων ποτών.