Beer Here Dark Hops: Οι Λυκίσκοι με τα μαύρα.

Το πρόβλημα με τις Black IPA, όπως αντελήφθη,  είναι ότι σου ταλαιπωρούν τον εγκέφαλό... τουλάχιστον στην αρχή; μέχρι, δηλαδή, να δημιουργήσει το κατάλληλο κουτάκι γι αυτό το υβρίδιο.  Διότι πέφτει συνεχώς σε πλάνη και η μία καταπληξία διαδέχεται την άλλη. Τα ερεθίσματα που δέχεται μπερδεύονται, δημιουργείται σύγχυση και τα πράγματα ηρεμούν στο κεφάλι σου μόνο όταν επέλθει ισορροπία.

Το ζητούμενο, όμως, σε μια Black IPA είναι εν τέλει η ισορροπία  μεταξύ του roasty χαρακτήρα και των λυκίσκων μετά την αρχική μάχη; ή μήπως τα αντίθετα στοιχεία να αλληλοσυμπληρώνονται όπως τα διαφορετικά όργανα σε μια συμφωνική ορχήστρα; Η τέλεια Black IPA μήπως είναι το λεγόμενο perfect blend, κάτι σαν το τέλειο calimocho (kalimotxo), που καταφέρνει να ισορροπήσει αριστοτεχνικά μεταξύ κόκα κόλας και κόκκινου κρασιού, όπως μου διευκρίνιζε χαρακτηριστικά κάποτε ένας Ισπανός φίλος;

Προσπαθώντας να βγάλω άκρη στις παραπάνω αμπελοφιλοσοφίες ως άπειρος στο είδος, δοκίμασα τελευταία την προσπάθεια της Δανέζικης Beer Here, την Dark Hops. Η ετικέτα σε προϊδεάζει έξυπνα για το τι θα ακολουθήσει. Δύο Λυκίσκοι με μαύρα κουστούμια και μαύρα γυαλιά, αλλά Tommy Lee Jones και Will Smith στους Men in Black.

Η Dark Hops είναι μια μπίρα με 8,5% αλκοόλ και 80 IBU.  Φτιάχτηκε στα καζάνια της βελγικής De Proefbrouwerij. Στη ζυθοποιήση της χρησιμοποιείται βύνη Maris Otter, καπνιστή βύνη, διάφορες βρετανικές βύνες και ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο. Από πλευράς λυκίσκου, έχει χρησιμοποιηθεί ο Zeus μαζί με τον τσέχικο Saaz.

Σερβίροντας στο ποτήρι αντικρίζεις ένα όμορφο σύνολο με το αλλά stout μαυροζούμι να καλύπτεται από γκροτέσκο μπεζ αφρό, ο οποίος θα μας συνοδέψει σχεδόν μέχρι τέλους.  Οσφρίζοντας το περιεχόμενο αναδύεται συγκρατημένα η γήινη αίσθηση του λυκίσκου και τα εσπεριδοειδή, ακολουθώντας κατά πόδας η καβουρντισμένη βύνη.

Στη γεύση τα χαρακτηριστικά της ψημένης βύνης πρωτοστατούν. Ελαφρώς γλυκιά στην αρχή, με τη σοκολάτα και την αίσθηση του λικέρ να είναι εύκολα αναγνωρίσιμα. Στην συνέχεια λαμβάνει δράση ο λυκίσκος προσφέροντας διακριτά τσιμπήματα στη γλώσσα.  Το σώμα είναι μέτριο προς γεμάτο με καλή, μέτρια ενανθράκωση, κάνοντας τη μπίρα ευκολόπιοτη.  Σε δεύτερη ανάγνωση, μπορεί να αντιληφθείς μια νότα καπνού καθώς και την αίσθηση του πικάντικου.  Τέλος, η επίγευση είναι ελαφρώς πικρή, με διάρκεια και με τη σοκολάτα να δίνει το παρόν.

Εν κατακλείδι, η Dark Hops μου φάνηκε μια πολύ ωραία μπίρα, χωρίς να μπορώ να αποφανθώ όμως αν φτάνει το επίπεδο μιας Stone Sublimely Self Righteous για παράδειγμα (που μας είχε παρουσιάσει ο Chalice), ούτε μπορώ να πω πως με βοήθησε να βγάλω σαφή συμπεράσματα για την ιδανική Black IPA.  Όπως και να ‘χει, η Dark Hops είναι μια ιδανική μπίρα για να ψαχτείς περισσότερο στο θολό τοπίο του νέου είδους.