Brewdog Prototype 2011: Hops Kill Nazis

Σήμερα ταξιδεύουμε νοερά στη Σκωτία για μία ακόμα αναφορά στα αλάνια της Brewdog που τόσο λατρεύουμε, με τη δοκιμή μίας ετικέτας από τη σειρά Prototype Challenge του 2011. Πρόκειται για μπύρες των οποίων οι συνταγές διαμορφώθηκαν με βάση τις ιδέες και γνώμες των φανατικών μπυρόφιλων της σκωτσέζικης ζυθοποιίας, και κυκλοφόρησαν εμφιαλωμένες και draft σε μπαρ της Brewdog το 2011. Σκοπός του Prototype Challenge ήταν όχι απλά η προσφορά νέων παράξενων μπυρών στο (παντοτινά) διψασμένο κοινό αλλά μία ιδιότυπη δημοσκόπηση (με το ποτήρι στο χέρι δηλαδή) σχετικά με ποιά ετικέτα αξίζει να γίνει μόνιμη στη σειρά της Brewdog.

Η μάχη όπως αντιλαμβάνεστε ήταν σκληρή και ανελέητη, όμως ο πολεμικός ανταποκριτής Δόκιμος, πιστός στο καθήκον, ήταν εκεί. Έτσι λοιπόν, οι Μπυραματισμοί θα φιλοξενήσουν και τις τέσσερις Prototype που κυκλοφόρησαν το 2011 (η αντίστοιχη σειρά του 2012 περιλαμβάνει τρεις), ξεκινώντας με μινι παρουσιάσεις των χαμένων και καταλήγοντας στη νικήτρια. 

Μία φοβερή σε όνομα και γεύση μπύρα που μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει την πρωτιά αλλά κέρδισε πολλούς θαυμαστές ήταν η Hops kill Nazis. Μιλάμε για μία Imperial red ale με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 7.6 % α.φ και 80 IBU, η οποία ζυμώθηκε με μεγάλες ποσότητες λυκίσκων Centennial και Chinnok. Φέρνει πολύ σε μία δυνατότερη βερσιόν της 5ΑΜ Saint – αυτή άλλωστε ήταν και η πρόθεση των δημιουργών.

Η εμφάνισή της εντυπωσιακή, με ένα πολύ βαθύ κόκκινο / χάλκινο χρώμα που στολίζεται από ένα συνεκτικό στρώμα μπεζ αφρού. Τα αρώματα φρούτων-λουλουδιών και καραμέλας είναι αρκετά έντονα ενω εμφανίζεται και κάποιο απροσδιόριστο στοιχείο (κακάο ίσως;) όταν η μπύρα ζεσταθεί. Στη γεύση της ξεχωρίζουν τα φρούτα (γκρέιπφρουτ) και μία λουλουδάτη πικράδα από το λυκίσκο, η οποία ισορροπεί τέλεια με την καραμέλα και μία μπισκοτένια γλύκα από τα malts. Το σώμα είναι μεσαίο και η ενανθράκωση μέτρια. Συμπερασματικά, πρόκειται για μία πολύ ισορροπημένη, πολυδιάστατη και απολαυστική ετικέτα!

Οσο για το φοβερό όνομα, τί να πρωτοπούμε; Εμένα πάντως μου έφερε την παρακάτω σκηνή στο νου...

Εις υγείαν όλων των μπυραματιστών,

Δόκιμος