Υπάρχει και χειρότερο;

Φέρνω ξανά στο μυαλό μου τις πολύ όμορφες στιγμές μπυραματισμού που περάσαμε λίγες μέρες πριν στο αγαπημένο μας στέκι, ενώ δεν έχουν περάσει και πολλές ώρες από τη στιγμή που μου ήρθε η φαεινή ιδέα να προτείνω σε κάτι φίλους να συναντηθούμε σε ένα νέο πόστο που έχει ανοίξει τις πόρτες του εδώ και κάνα δυο μήνες στα βόρεια της πόλης, αντί να επιλέξω κάτι από τις σίγουρες δοκιμασμένες λύσεις. Για μια μπίρα θα πάμε, πόσο άσχημα θα είναι, σκέφτηκα. Εξάλλου, το μαγαζί είναι φίσκα κάθε μέρα. Και όμως, μπορεί; να είναι το απόλυτο χάλι.

Να παραγγέλνεις και η νεαρά σερβιτόρα να σημειώνει την παραγγελία σε μπλοκάκι σαν αυτό που χρησιμοποιούν για λαχνούς. Η ίδια κοπελίτσα να είναι η μόνη που εξυπηρετεί τα καμιά 15αρια γεμάτα τραπέζια στο πατάρι του μαγαζιού. Να παίρνει παραγγελία από παρέες που έχουν έρθει μετά από κάποιες άλλες, και κάποιοι να σηκώνονται τελικά και να φεύγουν όταν βλέπουν ότι μάταια περιμένουν. Να έρχεται να σε ρωτά 3 φόρες για το τι έχεις παραγγείλει και να σου λέει τη δεύτερη φορά πως τελικά δεν έχει την μπίρα αυτή, αλλά την άλλη που παραγγέλνεις να στην φέρνει τελικά σε μπουκάλι, ενώ εσύ περιμένεις ότι θα είναι σε βαρέλι, αφού κάτι τέτοιο φαίνεται στον κατάλογο. Να ψάχνει, πελαγωμένη πια, σε ποιο τραπέζι πάνε οι μπίρες στο δίσκο που κραδαίνει, και τελικά να έρχονται οι δικές σου μετά από κάνα σαρανταπεντάλεπτο αναμονής. Να εμφανίζεται δε και στο ξαφνικό ένας τύπος που μοιράζει σε μερικά μόνο τραπέζια μπολάκια με τσιπς, ενώ εσύ ήδη έχεις πιει τη μπίρα σου ξεροσφύρι.

Να προσπαθείς να πεις δυο κουβέντες και η μουσική να είναι στη διαπασών, γιατί αυτό προσθέτει και καλά στην ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Να αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά φώτα να τρεμοπαίζουν, νομίζοντας πως κάτι έγινε με την τάση του ρεύματος, αλλά να παρατηρείς στον άθλια «διακοσμημένο» χώρο πως κάπου αναβοσβήνουν φωτάκια λες και είμαστε σε ντίσκο του 80.

Και η συνέχεια να είναι ακόμα πιο τραγελαφική όταν φτάνει μετά από καμιά ώρα στο τραπέζι σου η ποικιλία μπίρας που ατυχώς παρήγγειλες. Στην κυριολεξία 2 κόκαλα για σκύλους, 2 φτερούγες και 3 καλαμάκια 17€!!! Και όταν πια «χορτάτος» και αποσβολωμένος από τις σκηνές ροκ που ζεις ζητάς λογαριασμό, να έρχεται η σερβιτόρα και να σου λέει απλά ότι 6+7+14+17 κάνει 44, έχοντας «ξεχάσει» να φέρει απόδειξη… (την οποία βέβαια έφερε αμέσως μόλις της το σχολιάσαμε).

Και ενώ οι φίλοι προσπαθούν να σε πείσουν να το ξεχάσεις, εσύ αποφασίζεις φεύγοντας τουλάχιστον να την πεις στον αφεντικό που ανοιγοκλείνει την πόρτα χαιρετώντας σαν ρομποτάκι, ότι ρε φίλε δεν μπορεί το μαγαζί σου να το δουλεύεις πουλώντας 2 κόκαλα και 3 καλαμάκια 17€ και με τέτοιες άθλιες υπηρεσίες. Και αυτός να σε ειρωνεύεται απορώντας πως η ποικιλία δεν συμπεριλάμβανε μπιφτέκια και να κλείνει με γελοίες υπεκφυγές του τύπου «νέο μαγαζί είμαστε» και «θα το λάβουμε υπόψη μας».

Τόση ξεφτίλα μαζεμένη πρώτη φορά συναντώ. Όταν, λοιπόν, βλέπεις καθημερινά ότι οι αεριτζήδες ζουν και βασιλεύουν, πως μπορείς να ελπίζεις ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα;