Guinness Foreign Extra Stout (Nigeria version)

Επειδή η επανάληψις μήτηρ μαθήσεως εστί, ανεβάζουμε ένα παλαιότερο ''εξωτικό'' μπυροπόστ του Στύλου για το αρχείο των Μπυραματισμών.

''Μία δοκιμή που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό ήταν ένα εισαγώμενο stout που έφτασε πρίν λίγους μήνες στα ραφιά supermarket. Χθές τελικά πήρα την απόφαση. Το όνομα της ετικέτας? Guinness Foreign Extra Stout εκ Νιγηρίας! Είναι μία από τις δύο μπύρες της ζυθοποιίας που παράγεται και εμφιαλώνεται στη Μαύρη Ήπειρο (η άλλη μπύρα παράγεται στη Γκάνα) και μία από τις οκτώ συνολικά της οικογένειας Foreign Extra Stout που έχει πολλούς οπαδούς παγκοσμίως.

Είχα διαβάσει και στο παρελθόν ότι πρόκειται για μία ιδιαίτερη μπύρα, αφού εκτός των βασικών συστατικών (νερό, λυκίσκο, σιτάρι, καβουρδισμένο κριθάρι, βύνη) περιέχει επίσης σόργο (sorghum), ο οποίος δίνει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα στη γνωστή μας ιρλανδέζα. Ο σόργος είναι ένα φυτό που ευδοκιμεί σε ζεστά κλίματα και απολαμβάνει ιδιαίτερης εκτίμησης στο Σουδάν όπου παράγεται σε αφθονία. Μάλιστα, όπως πληροφορήθηκα πρόσφατα, τον τελευταίο καιρό εξετάζεται σοβαρά το ενδεχόμενο να αντικαταστήσει το καλαμπόκι σε μέρη της Θεσσαλίας, στα πλαίσια μίας πολιτικής που ευνοεί τις εναλλακτικές και οικονομικότερες καλλιέργειες.

Πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τη Guinness Nigeria που βρίσκεται στο Λάγος και δραστηριοποιείται επίσης σε ένα πρότζεκτ παροχής πόσιμου νερού σε διάφορες κοινότητες της Νιγηρίας: http://www.guinness-nigeria.com/
Η συγκεκριμένη ετικέτα που θα δούμε σε αυτό το ποστ παράγεται από το 1962. Η μπύρα παραγεται μεν στη Νιγηρία αλλά με κατεργασμένη πρώτη ύλη που φτάνει από το Δουβλίνο. Στην αφρικανική χώρα ωστόσο προστίθεται ο σόργος και νερό που δίνουν μία πιο εξωτική νότα στη γεύση. Το αλκοόλ της είναι 7.5% ανα φιάλη, ίδιο σε περιεκτικότητα με την ευρωπαική έκδοση.

Η Foreign Extra Stout imported from Nigeria έχει το κλασικό μαυριδερό χρώμα αλλά σε σχέση με την Foreign Extra Stout που παράγεται στο Δουβλίνο, βλέπεις τη διαφορά πρώτα απ’ όλα στον αφρό: χρώμα σκούρο καφετί/μπέζ, λιγότερο συνεκτικός και λιγότερο κρεμώδης, εξαφανίζεται γρηγορότερα. Το άρωμα είναι παρόμοιο με την ευρωπαική έκδοση της ετικέτας, κυρίως καφές και καβουρδισμένη βύνη.

Οι βασικές διαφορές εντοπίζονται στη γεύση. Πιο άγρια θα τη χαρακτήριζα και κάπως ακατέργαστη. Φυσικά τα κλασικά στοιχεία πικρού καφέ, σοκολάτας, καβουρδισμένου και καπνιστού είναι εμφανή αλλά σε αυτή την αφρικανική έκδοση η ισορροπία τους έχει αλλάξει. Μία παράξενη πικρίλα που καλύπτει τα μαύρα φρούτα που εμφανίζονται αρχικά, λιγότερη ζάχαρη και μία μικρή ξινίλα στο τελείωμα. Ξηρή επίγευση που διαρκεί αρκετά. Την ίδια αλλαγή εντοπίζω και στην υφή της μπύρας, η οποία είναι πιο ελαιώδης και λιγότερο κρεμώδης. Η ενανθράκωση είναι χαμηλή, με το αλκοόλ να μην φαίνεται ιδιαίτερα.

Γενικά, είναι μία ενδιαφέρουσα μπύρα, σίγουρα υψηλής ποιότητας αλλά όχι όσο ευκολόπιοτη είναι η ιρλανδέζα αδερφή της. Δύσκολη μεν αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστη, με τα πράγματα να γίνονται πολύ καλύτερα μόλις ζεσταθεί. Θα την ξαναγόραζα''.

Εις υγείαν όλων των μπυραματιστών,
Δόκιμος