Lambic + G.A.P @ BeeRocker's = Imperial Stout

Βραδιά μπυραματισμών η προηγούμενη Παρασκευή και κάποιοι απ’ τους συνήθεις ύποπτους μαζευτήκαμε για μια βραδιά Lambic στο σπίτι του Ροκά. Με το που είδα βέβαια και το Θανάση στους αφιχθέντες ήμουν σίγουρος πως δεν θα το «πολυξινίσουμε» μια και οι ξινόμοπυρες δεν ήταν ποτέ της αρεσκείας του φίλου μας… αντιθέτως οι extreme stoutιές…



Τα παιδιά είχαν ανοίξει μια La Trappe Isidor μέχρι να φτάσω (η συγκεκριμένη κατά τον Σπύρο ήταν 4 χρόνια παλαιωμένη – πρέπει να την είχε πριν καν κυκλοφορήσει ). Αν θυμάστε, την Isidor την είχαμε πρωτοδοκιμάσει το Σεπτέμβρη του 2009, στο πανηγυράκι μπύρας στο ΣΕΦ. Ας θυμηθούμε τι είχαμε γράψει τότε…

“125 χρόνια γιορτάζουν φέτος στο μοναστήρι του Koningshoeven, από τότε που ο αδερφός Ισίδωρος, ο πρώτος ζυθοποιός του μοναστηριού, ξεκίνησε να φτιάχνει τις μπύρες που γενιές και γενιές φίλων της μπύρας αγάπησαν και οι οποίες, βασισμένες ακόμα στην ποιοτική παράδοση του πρώτου αυτού ζυθοποιού, έφτασαν να θεωρούνται μέχρι και τις μέρες μας αριστουργήματα. Η επετειακή La Trappe Isid'Or έχει πάρει τ' όνομά της απ' το μοναχό αυτόν…”




“… Το χρώμα της κοκκινωπό θαμπό, σαν του σταφυλιού, φυσικά θολό με ζωηράδα στην άνοδο του ανθρακικού. Ο αφρός της πανέμορφα κρεμώδης, με ένα ελαφρό μπεζ χρώμα που τον κάνει να ξεχωρίζει. Το λεπτό αλλά πυκνό στρώμα αφρού δείχνει να θέλει να μείνει μόνιμα εκεί πάνω, προστατεύοντας τα μυστικά του αδελφού Ισίδωρου. Το άρωμά της διακριτικά ευγενικό, με τα εσπεριδοειδή σε πρώτο ρόλο και τα malt να υπερισχύουν του λυκίσκου, που όλο και διακρίνεται περισσότερο. Στη γεύση διακρίνω εύκολα τη γεύση του σταριού (η Isidor περιέχει και βύνη σταριού)





Η αίσθηση στο στόμα απαλή και γεμάτη, αφήνει το στόμα διψασμένο. Ένα μικρό τσίμπημα στην άκρη της γλώσσας και των χειλιών το δεχόμαστε μ' ευχαρίστηση, ενώ στην μακριά επίγευση μας μένει τόσο το στάρι (πολύ κοντινό το συναίσθημα με μια δυνατή weiss) αλλά και το αλκοόλ (7.5%) κάνει - αν και καθυστερημένα - την εμφάνισή του, ισορροπώντας όμορφα την ελαφριά πικράδα του λυκίσκου. Μια πολύ καλή δημιουργία απ' τη La Trappe, που άνετα θα μπορούσε να επιβιώσει στην έτσι κι αλλοιώς μεγάλη για τραππιστική ζυθοποιία γκάμα μπυρών της. Τα έσοδα απ' την Isid'Or θα πάνε αποκλειστικά για την ενίσχυση της κοινότητας του μοναστηριού στην Ουγκάντα, οπότε... ας βοηθήσουμε κι εμείς όσο μπορούμε.  Βαθμολογώ την εμφάνιση με 9, το άρωμα με 8, τη γεύση με 8.5 και τη γενικότερη αίσθηση με 8.5. Συνολική βαθμολογία 8.5 στα 10.”


Ελπίζω κάποιος να συμπληρώσει την εντύπωσή του από την παλαιωμένη έκδοση της Isidor.

Ας γυρίσουμε όμως στου BeeRocker και στην δεύτερη μπύρα της βραδιάς. Η Brasserie de Jandrain-Jandrenouille, δημιουργήθηκε από δυο Βέλγους φίλους, τον Alexandre Dumont και τον Stéphane Meulemans. Δυο μηχανικούς που όμως έχουν ιδιαίτερη σχέση με τον κόσμο της μπύρας, μια και εκτός από home brewers ασχολούνται και με την εισαγωγή και το εμπόριο αμερικανικού λυκίσκου. Η ζυθοποιία είναι εγκατεστημένη σε μια παλιά αγροικία του 18^ου αιώνα, έξω απ’ το χωριό Jandrain – Jandrenouille, απ’ όπου πήρε και τ’ όνομά της η ζυθοποιία, ενώ η αγροικία της έδωσε τον χαρακτηρισμό farmhouse brewery. Η ζυθοποιία είναι πολύ μικρή, με δυνατότητες για batches των 10hl και παράγει μόλις 5 ετικέτες, κάποιες απ’ τις οποίες κατά παραγγελία του γνωστού μας Moeder Lambic.



Η ετικέτα που δοκιμάσαμε, η IV Saison, είναι μια παλιομοδίτικη farmhouse ale – saison, που περιέχει μόνο τα βασικά 4 συστατικά - νερό, βύνη, μαγιά και λυκίσκο – και μάλιστα 4 είδη λυκίσκου και 6% αλκοόλ.



Το χρώμα της κιτρινωπό ανοικτό, φυσικά θολό, ενώ o λευκός αφρός της υποχωρεί γρήγορα, αφήνοντας πίσω μικρά νησάκια φυσαλίδων. Το άρωμα είναι το δυνατότερό της χαρτί, με το λεμόνι – γκρέιπφρουτ να υπερισχύει, αλλά και μια αλκοολική αύρα να το «ανεβάζει». Το σώμα της αραιό, αλλά μέσα στα πλαίσια του στυλ saison.
Η γεύση ιδιαίτερη, με το γκρέιπφρουτ να την περιγράφει γενικά, αλλά με μια «πικάντικη» δόση «φάρμας», ενώ σε δεύτερο χρόνο ανεβαίνει η πικράδα του λυκίσκου. Την βαθμολόγησα με 8 στα 10… και ταίριαζε τόσο με την pizza

Η επόμενη μπυρίτσα που ανοίξαμε ήταν η Cigar City Maduro Brown Ale. Στην εν λόγω ζυθοποιία της Tampa Florida, έχουμε αναφερθεί εδώ, όταν ο Monk μας παρουσίασε την “EITHER” Black Ale (και ακόμα μας χρωστά την παρουσίαση της “OR” :P ) , οπότε ας περάσουμε κατευθείαν στην Maduro.



Εμπνευσμένη από το κλασσικό English Brown Ale στυλ, αλλά κάπως δυνατότερη σε αλκοόλ (5.5%), η Maduro έχει χρώμα καστανό, φυσικά θολό, με πλούσιο μπεζ-καφέ αφρό, που στην αρχή φτιάχνει ένα πλούσιο κεφάλι που όμως θα υποχωρήσει σ’ ένα επιδερμικό πέπλο στη συνέχεια. Μαύρα φρούτα στο άρωμα, σταφίδα, βανίλια, καπνός, σοκολάτα στο τέλος.
Σύντομο τσίμπημα στο στόμα, μέτριο σώμα και απαλή αίσθηση, κυρίως χάρη στις νιφάδες βρώμης που περιλαμβάνονται στη συνταγή. Η γεύση της σχετικά πικρή, με το λυκίσκο να συμβάλει τα μέγιστα. Ψημένη βύνη, καπνός, καφές, σοκολάτα, στην παλέτα. Θα τη βαθμολογήσω με 8.25 στα 10.

Στο μεταξύ, στην τηλεόραση που ‘ταν ανοικτή, ολόκληρη σειρά από ξινισμένες φάτσες έπαιρναν διαδοχικά το λόγο, σε μια μαραθώνια ανάλυση των πολιτικών εξελίξεων, μια και αναμενόταν η παραίτηση ΓΑΠ και τα σενάρια της επόμενης μέρας, μαζί με τα πρώτα ονόματα υποψηφίων πρωθυπουργών, έδιναν κι έπαιρναν.



Που να φανταστώ πως πέντε μέρες μετά, που γράφω αυτές τις γραμμές, το θρίλερ να το πω, δράμα να το πω, φαρσοκομωδία να το πω, παγκόσμια ξεφτίλα να το πω; θα μαινόταν ακόμα…

Lambic συνέχεια και στα ποτήρια μας μια πολυσυζητημένη συνεργασία οκτώ απ’ τις καλύτερες Geuzeries του Βελγίου, η HORAL’s Oude Geuze Mega Blend. Πάνω στην ετικέτα της Mega Blend διαβάζουμε τα ονόματα των 3 Fonteinen, Boon, Timmermans, Oud Beersel, Lindemans, De Troch, De Cam και Hanssens, των 8 απ’ τις 9 geuzeries που συμμετείχαν στον όγδοο “Toer de Geuze” την πρωτομαγιά του 2011 και οι οποίες διέθεσαν φρέσκιες και νέες lambik για τη δημιουργία αυτής της Mega Blend.



Το χρώμα της Mega Blend σκούρο κίτρινο προς πορτοκαλί, με ένα κρεμώδες στρώμα λευκού αφρού που θα υποχωρήσει γρήγορα. Το άρωμά της πολύ καλό, ξινό, προς το νεράτζι και το grapefruit, ενώ δε λείπει η απαραίτητη funky αίσθηση του βρετανομύκητα.

Η γεύση στυφή, ξινή, αρκετά καλή για μένα, αν και θα την προτιμούσα ολίγον παλαιωμένη (να ‘χει «μαλακώσει» λιγουλάκι … )  Της έδωσα 7.5 στα 10, αν και ο Ροκάς με λοξοκοίταξε, θεωρώντας την καλύτερη. Μιας και ο Ροκάς μας έχει εξελιχθεί σε ειδικό στις «ξινόμπυρες», δεν θα επιμείνω…
Η επόμενη ξινόμπυρα που εμφανίστηκε στο τραπέζι ήταν απ’ την «βασίλισσα» της κατηγορίας.



H Saint Lamvinous είναι μια ιδιαίτερη μπύρα για την Cantillon μια και είναι ένα blend lambic με σταφύλια. Σταφύλια των ποικιλιών merlot και cabernet-franc από τα γειτονικά οινοποιία Saint Emillion και Pomerol, αφήνονται να «σαπίσουν» μέσα σε βαρέλια Bordeaux που περιέχουν δύο και τριών χρόνων lambic. Για να δημιουργηθεί ο υπέροχος ροζ αφρός (που αν και στο δικό μου ποτήρι εξαφανίστηκε σχεδόν αμέσως, στου Φώτη επέμενε να στέκεται εκνευριστικά συμπαγής μέχρι τέλους) προστίθεται ένα ειδικό λικέρ που ξεκινά τη ζύμωση.

Το χρώμα της φωτεινό, κόκκινο-ροδί, της χαρίζει ακόμα περισσότερους βαθμούς στην εμφάνιση. Άρωμα και γεύση ιδιαίτερα απολαυστική, ξινή στην αρχή, έρχεται να ισορροπήσει λίγο αργότερα. Ευκολόπιοτη και απολαυστική, αποτελεί για μένα ακόμα μια κορυφαία δημιουργία από την «βασίλισσα» Cantillon. Τη βαθμολογώ με 8.75 στα 10.

Παρά τις προτροπές μας να δοκιμάσει ο Θανάσης συνέχισε να μας κοιτά σαν παλαβούς και προτίμησε να ανοίξει γι αυτόν μια Imperial IPA της Viven (πάλι κατάφερα να μη τη δοκίμασω τη Viven… όχι τίποτα άλλο, θα νομίζει ο Λούπουλος πως το κάνω επίτηδες




Επόμενη ετικέτα που έφτασε στο τραπέζι μας, η Automnal της Stillwater Artisanal Ales. Για αυτήν όπως και για ακόμα περισσότερες δημιουργίες του Brian Strumke, μας έχει μιλήσει ο ΜΟΝΚ στην εκτενή του αναφορά του στην Stillwater.




“Mια belgian dark ale για την οποια εχει χρησιμοποιηθει wheat & roasted γερμανικη βυνη, γενναιες δοσεις απο Perle, Spalt & Hallertau Mittelfrüh  λυκισκο ενω η μαγια ειναι βελγικη farmhouse. Κεχριμπαρενιο χρωμα, αρωμα καραμελας, φρουτα του δασους ,μαγια και βοτανων. Παρομοια και η γευση με μεσαιο σωμα και με dry τελειωμα. Βαθμος 8”. Την ίδια βαθμολογία θα δώσω κι εγώ.

Στη συνέχεια περάσαμε σε Mikkeller Beer Hop Breakfast, μια απ’ τις παραλλαγές της κλασσικής Beer Geek Breakfast, με όπως εύκολα καταλαβαίνουμε «πλούσιες δόσεις λυκίσκου»
Κλείνοντας τα μάτια δεν πιστεύεις πως δοκιμάζεις μια μαύρη μπύρα. Ο λυκίσκος βασιλεύει αδιαμαρτύρητα και καθορίζει την παλέτα. Ανοίγοντας όμως τα μάτια, στο ποτήρι σου βλέπεις μια κατάμαυρη stout με πλούσιο καφετή αφρό.



Στη γεύση ο καφές αναδύεται σε πρώτο χρόνο, υποστηρίζοντας το oatmeal stout στυλ και τον προορισμό της Hop Breakfast ως… «πρωϊνό». Σε δεύτερο χρόνο μπάινει φορτσάτος ο λυκίσκος, ενώ στο τελείωμα αντιλαμβανόμαστε και τη σοκολάτα, εν μέσω μιας γενικότερα απαλής στο στόμα αίσθησης. Μια ακόμα περίεργη μπύρα από τον Mikkeller, που κατηγοριοποιείται στο σχετικά καινούργιο στυλ Black IPA, την οποία θα βαθμολογήσω με 8.25 στα 10.


Μια ακόμα Δανέζικη stout για τη συνέχεια, η Beer Here Høst Stout, μια νέα και πολύ ελπιδοφόρα ζυθοποιία στην οποία κακώς δεν έχουμε αναφερθεί ως τώρα.
H Høst Stout, μια sweet/milk stout με 6.5% αλκοόλ, κυκλοφορεί και ως Ammestout, αλλά απόκτησε νέο όνομα και ετικέτα για να γίνει δεκτή στο σουηδικό Systembolaget, ίσως γιατί οι προκλητικές ετικέτες της Beer Here είχαν δημιουργήσει μια αρνητική προδιάθεση στους κάπως συντηρητικούς Σουηδούς.

Θα μου πείτε ναι, ίσως κακώς η ωραία θηλάζουσα μητέρα στην ετικέτα της ammestout, διάλεξε την μπύρα αντί της καράφας με το γάλα, αλλά και στη νέα ετικέτα, τι ακριβώς κάνει ο μπάρμπας με τον καφέ στους θάμνους πίσω απ’ τον αγελαδο-τάρανδο;


Αφήνουμε την ετικέτα και πάμε στο περιεχόμενο… Σκούρο καστανό το χρώμα της, με κόκκινες ανταύγειες στο φως, ενώ ο μπεζ-καφέ αφρός της φτιάχνει ένα καλό καπάκι, που όμως υποχωρεί γρήγορα.

Καφές και bourbon χαρακτηρίζουν το άρωμα, ενώ στη γεύση ο καφές επικαλύπτει σχεδόν τα πάντα. Μια ενδιαφέρουσα stout που όμως χάνει κάπως στην ισορροπία. Θα της δώσω ένα 7.75


Παραμένουμε στα μαυροζούμια και ανεβαίνουμε κατηγορία… Mikkeller Beer Geek Brunch Weasel – Highlands Edition


      

Το γνωστό μας κουνάβι που τρώει τους κόκκους καφέ για να μας τους δώσει μετά “φιλτραρισμένους” για τη μπύρα μας

This imperial Oatmeal stout is brewed with one of the world’s most expensive coffees, made from droppings of weasel-like civetcats. The fussy Southeast Asian animals only eat the best and ripest coffee berries.Enzymes in their digestive system help to break down the bean. Workers collect the bean-containing droppings for Civet or Weasel Coffee. The exceedingly rare Civet Coffee has a strong taste and an even stronger aroma.
Ο καφές που φτιάχνεται από τους συγκεκριμένα coffee berries είναι όπως καταλαβαίνετε ακριβός. Πολύ ακριβός! Μιλάμε για τον πιο ακριβό καφέ στον κόσμο – 3000$ το κιλό!!! Και ο Mikkeller το χρησιμοποιεί στη μπύρα;

Η κλασσική Brunch Weasel είχε τόσο επιτυχία που μπήκε να ωριμάσει για τρεισήμισι μήνες και σε τριών ειδών βαρέλια ουίσκι (bourbon, highland και islay) Το highland edition που δοκιμάσαμε (blue wax) είχε έντονο το ξύλο απ’ το βαρέλι, αλλά και το ουίσκι είχε αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του. Ο Φώτης μάλιστα περιέγραψε το συναίσθημα “σαν να παίρνεις ένα κομμάτι ξύλο οξυάς, να το βουτάς στο ουίσκι και να το βάζεις στο στόμα σου…”

Μαύρο χρώμα και σκούρος καφετής αφρός, που στέκεται αρκετά και κάθε φορά που αναδεύουμε το ποτήρι ξαναζωντανεύει. Τα κλασσικά αρώματα και γεύσεις μιας imperial stout επισκιάζονται από μια έντονη αίσθηση καφέ, και του χαρακτηριστικού καπνού απ’ το ξύλινο βαρέλι. Τη βαθμολογώ με 8.5 στα 10, αν και οι φίλοι του ουίσκι μάλλον θα τη λατρέψουν.


Κάπου εδώ αποφάσισα να εγκαταλείψω τη μάζωξη. Αν και οι ποσότητες που ήπιαμε ήταν στην ουσία μικρές, μια και μοιραζόμασταν τα μπουκάλια των 500 και 750ml στα έξι, οι αισθήσεις μου είχαν πλέον κορεστεί.

Ούτε η Tsarina Esra της De Molen που πήρε τη σειρά της στο τραπέζι δεν ήταν ικανή να με κρατήσει περισσότερο…
Άλλη μια εξαιρετική μπυροσυνάντηση έλαβε τέλος, με καλές μπύρες και ακόμα πιο καλή παρέα. Στο αυτοκίνητο οι σχολιαστές έκραζαν ακόμα τους πολιτικούς και αναθεμάτιζαν την κατάντια που έχει έρθει η κοινωνία μας. Τι καλά που για τρεις ώρες, καταφέραμε να ξεφύγουμε απ’ τη μιζέρια και ν’ αποδράσουμε στο κόσμο των saison, των geuze, των black IPA και των imperial stout…



Άντε και στην επόμενη συνάντηση… ελπίζω σε μια σοφότερη Ελλάδα.