Πρωτοχρονιά και Μπυραματισμοί στην Αγγλία

Παλιός γνώριμος ταξιδευτής, αλλά και μπυρο-περιηγητής το φιλαράκι μας ο Σταυράκης βρέθηκε στο Νησί τις μέρες της Πρωτοχρονιάς και μας στέλνει τις εντυπώσεις του!Ευχαριστούμε Σταύρο! Πολλά νέα ταξίδια και αυτό το έτος !!

Σε κάθε μου επίσκεψη σε κάποια χώρα της Ευρώπης, μου γεννάται η επιθυμία να βρω και να δοκιμάσω μερικές ιδιαίτερες μπύρες! Αλλά στην Αγγλία είναι διαφορετικά, ίσως επειδή εδώ ανακαλύφθηκε το αγαπημένο μου είδος, η India Pale Ale. 

Ήρθα λοιπόν στην Αγγλία να με βρει εδώ το 2014 και ξεκίνησα την αναζήτηση μου, αρχικά στα σούπερ μάρκετ του μικρού Norwich, όπου μένω ως φιλοξενούμενος. Τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα με Ciders και IPAs μαζικής παραγωγής και φυσικά με μπύρες των μεγάλων εταιριών, Heineken κλπ. Σε κάποια γωνία όμως πάντα βρίσκεις λίγες μπύρες μικρο-ζυθοποιείων και μερικές εισαγόμενες. Αυτό που μου κάνει αμέσως εντύπωση είναι η ύπαρξη ετικέτας ‘Punk IPA’ αλλά η μη ύπαρξη της μπύρας στο ράφι! Φαινόμενο που παρατηρείται σε 2 πολύ μεγάλα σούπερ μάρκετ της περιοχής. Παρατηρώντας και ρωτώντας μαθαίνω πως εξαντλείται πρώτη, με το που μπει στο ράφι! Πλέον η συγκεκριμένη μπύρα βρίσκεται και σε πολλές pub με τιμή κάτω από 3,5 λίρες! 

Ξεκίνησα λοιπόν τα ψώνια μου και φεύγω από το σούπερ μάρκετ με τέσσερις μπύρες, τρεις για δοκιμή, τις Shipyard IPA, Sierra Nevada Pale Ale και Dead Pony Club και μία αγαπημένη Punk IPA.

Μην απορήσετε με την απουσία της Shipyard IPA από τη φωτογραφία, αλλά για αμερικάνικη IPA ανερχόμενου ζυθοποιείου ήταν πολύ χαμηλότερη των προσδοκιών, μια απλή ale με ελάχιστο λυκίσκο στην επίγευση. Έτσι αποφάσισα να την αποκλείσω από τη φωτογραφία. Αντιθέτως, η Sierra Nevada Pale Ale και Dead Pony Club, ανταποκρίνονται άψογα στο είδος τους (American pale ale) με το άρωμα των λυκίσκων να σε συνεπαίρνει. Ειδικά η Dead Pony Club προσφέρει ένα hoppy punch (όπως γράφει και στην ετικέτα της) από Simcoe, Citra και HBC λυκίσκους. Η δε Sierra Nevada Pale Ale προσφέρει ένα μείγμα λυκίσκων Magnum και Perle που συμμετέχουν στο βρασμό και Cascade για τελείωμα, μάλλον με τη μέθοδο dry hopping! 

Επόμενη στάση το Λονδίνο και φυσικά η απαραίτητη βόλτα στο «Βρετανικό» Μουσείο, στο Big Ben και στο St. James Park.

Μετά από την ενδιαφέρουσα διαδρομή μας στα αξιοθέατα της πόλης, κάνουμε στάση στην pub Cask που βρήκαμε μέσω του site στο άρθρο Μπυροτουρισμός στη Λόνδρα.

Στόχος είναι όσες περισσότερες IPA μας επιτρέψει ο λίγος χρόνος μας. Όμως καθώς έδινα την παραγγελία βλέπω κάπου στο ψυγείο μια Oaked Arrogant Bastard Ale, μου λέει είναι το τελευταίο μπουκάλι, θεώρησα ότι μπορώ να αντικαταστήσω μια IPA και να ξεκινήσω με την εν λόγω μπύρα! Τα λόγια είναι περιττά καθώς και ανεπαρκή να περιγράψουν αυτήν την Strong Ale με το γεμάτο σώμα, την γλυκύτητα –όχι γλύκα, το κάπως έντονο αλκοόλ στη γεύση και την εξαιρετικής διάρκειας επίγευση με το λυκίσκο να κάνει εκέι την εμφάνισή του! Δυστυχώς δεν είμαι αρκούντως εκπαιδευμένος στη γευσιγνωσία και αδυνατώ να προσδιορίσω την γευστική επίδραση της βελανιδιάς. Ίσως κι επειδή δεν έχω δοκιμάσει την απλή Arrogant Bastard. Η παρέα λέει κατηγορηματικά όχι σε IPA και ξεκινάει με μία εξαιρετική Lampic, με ένα από τα 10000 μπουκάλια των 375 ml που παράχθηκαν το 2013, την Oude Quetsche Tilquin à l’Ancienne με ημερομηνία λήξης το 2025(!) – μάλλον είναι επιδεκτική σε παλαίωση… Ένα μπουκάλι με πώμα φελλού, μπύρα θολή με έντονα τα αρώματα της μαγιάς καθώς βέβαια προσφέρεται αφιλτράριστη και απαστερίωτη.

Έπεται συνέχεια με μία Green Flash Hop Head Red, μια single hop (Amarillo) κόκκινη IPA, όχι ιδιαίτερα πικρή στη γεύση στην οποία δεν διακρίνονταν οι 70 ibu, κυρίως γιατί η βύνη παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στη ζυθοποίηση όσο και στο τελικό αποτέλεσμα. Παρούσες και οι αναμενόμενες, λόγω χρώματος, νότες καραμέλας στη γεύση. Η δε επίγευση κανονικής διάρκειας και «συνεπής» στο είδος της με τον λυκίσκο να μένει για να υπενθυμίζει ότι μόλις ήπιες μια γουλιά μιας πολύ ωραίας IPA.

Η παρέα συνεχίζει με μια αυστραλιανή IPA ‘with all Australian hops’ και μια βρετανική κόκκινη ale. Ζητώ συγγνώμη που δεν συγκράτησα τα ονόματα των συγκεκριμένων μπυρών αλλά η παρέα (Άρτεμις, Ελεάννα και Στράτος) ήταν πολύ καλή, τόσο καλή ώστε να ξεχάσω ότι ένας από τους λόγους που πήγα στο συγκεκριμένο μέρος ήταν να δοκιμάσω και να καταγράψω μπύρες! 

Για το τέλος, ως φανατικός των ιδιαίτερα πικρών IPA, ζητάω από τον μπάρμαν να μου προσφέρει την πιο πικρή IPA του μαγαζιού. Μου προσφέρει την μπύρα που βλέπουμε στην παρακάτω φωτογραφία, μια Imperial IPA από τη Σουηδία, Omnipollo Rathaljus (ή Nathalius κατά το ratebeer), μια IPA πικρή, πολύ πικρή, σαν διαδήλωση εξαγριωμένων αναρχικών λυκίσκων. Η εμπειρία ξεκινά από τη μύτη που με το άρωμά της καταλαβαίνεις αμέσως περί τίνος πρόκειται. Δε χρειάζεται περισσότερο από μισή γουλιά για να καταλάβει κανείς πως έχει να κάνει με μια ιδιαίτερη μπύρα που δεν περιγράφεται από τους ‘συνηθισμένους κανόνες’ των ειδικών γευσιγνωσίας αλλά απαιτεί εξεζητημένα γευστικά γούστα. Πικρή και ξηρή από την αρχή ως το τέλος. Και η επίγευση; Σαν ανάμνηση, για να μην ξεχάσεις τι μόλις ήπιες.

Επιστρέφοντας στο Norwich, σειρά έχει η επόμενη στάση, μια τοπική pub με αρκετές ενδιαφέρουσες μπύρες, η Norwich Tap House. Παρακάτω παραθέτω και τον κατάλογο ο οποίος αλλάζει συχνά αλλά δεν φαίνονται τα 20 βαρέλια του μαγαζιού.

Κατά τη διαδικασία επιλογής μπύρας, η κοπέλα στο μπαρ μου έδωσε να δοκιμάσω τρία από τα βαρέλια του μαγαζιού αλλά όσο ενδιαφέρουσες κι αν ήταν οι προτάσεις της, ήταν όλες ζεστές κι όταν λέω ζεστές εννοώ σε θερμοκρασία δωματίου… Παλιότερα είχα ακούσει κάτι σχετικό για τις Αγγλικές pub αλλά το θεώρησα υπερβολή. Σημαντικό εδώ είναι να τονίσω πως δεν πιστεύω ότι η μπύρα πρέπει να πίνεται παγωμένη αλλά στη σωστή θερμοκρασία και οπωσδήποτε αυτή δεν είναι η θερμοκρασία δωματίου. 

Ξεκινάμε λοιπόν την μπυροποσία με μπουκάλια από το ψυγείο! Πρώτος γύρος με Mikkeller Hoppy Lovin’ Christmas για μένα και Delirium Tremens για την παρέα μου! Αν και οι συστάσεις είναι περιττές, νομίζω ότι αξίζει μια αναφορά στην ήπια πικράδα της Hoppy Lovin’ Christmas και στα πολύ ωραία αρώματα εσπεριδοειδών που τη διακρίνουν καθώς και στις νότες πεύκου. Αργότερα μαθαίνω πως στη ζυθοποίηση χρησιμοποιήθηκε ginger και πευκοβελόνες. Αρκετά ενδιαφέρον γεγονός από μόνο του. Οπωσδήποτε μια πολύ σοβαρή πρόταση απέναντι στις «συνηθισμένες» χριστουγεννιάτικες μπύρες. Επόμενη προσέγγιση γίνεται με Bear Republic Racer 5 αλλά δυστυχώς είναι sold out! Ζητάω μια Redwillow Shameless IPA η οποία είναι επίσης sold out και ευτυχώς στέκομαι τυχερός στην τρίτη απόπειρα και βρίσκομαι να απολαμβάνω μια Kernel IPA (Citra – Centennial – Amarillo). Μία εξαιρετική IPA, με πολύ έντονο το λυκίσκο και φυσικά τη φρεσκάδα στο άρωμα, αρκετά φρουτώδη, μετρίως πικρή και με κάποιες γλυκιές νότες γεύση, με μέτριο σώμα και πολύ καλή και ξηρή - πικρή επίγευση, αρκετά πικρή ώστε να καλύψει τις ιδιαίτερες απαιτήσεις μου σε πίκρα. Δυστυχώς η παρέα δεν ακολουθεί στον δεύτερο γύρο και μετά το τέλος της Kernel απομακρυνόμαστε από την pub.

Κάπου εκεί τελείωσε κι εν γένει το ταξίδι μου σε αυτό το περίεργο νησί… 

Κάνοντας μια ανασκόπηση, θα ήθελα να μεταφέρω την έκπληξη μου γιατί όταν σχεδίασα αυτό το ταξίδι δεν είχα την παραμικρή ιδέα ότι θα μου δινόταν η ευκαιρία να δοκιμάσω αυτές τις υπέροχες μπύρες και πόσο μάλλον με αυτήν την υπέροχη παρέα. Θα έπρεπε να είχα οργανωθεί καλύτερα, ίσως να μελετούσα, ίσως να έψαχνα λίγο περισσότερο. Αλλά δε νομίζω πως το νησί θα βουλιάξει σύντομα. Μέχρι το επόμενο ταξίδι λοιπόν… Ελπίζω σύντομα. 

Και για να μην ξεχνιόμαστε, ευχαριστώ πολύ το Μίχο που με περιμάζεψε κατά την επιστροφή μου και περάσαμε ένα ωραίο κυριακάτικο μεσημέρι στη Θεσσαλονίκη με τη συντροφιά καλών φίλων (Νίκος, Ματίνα, Έφη, Γιάννης) και φυσικά μιας εξαιρετικής μπύρας, της De Molen IPA (Single hop: Citra). Εννοείται κατευθείαν από του βαρέλι του πάγκου του!