ΚοπροΣκυλιάζοντας στη Σαλονίκη, Numero Un

Δεν παίρνω και όρκο, αλλά έχω την εντύπωση ότι η τελευταία μου παρουσίαση είχε να κάνει με την De Molen Mistoμ. Από τότε μέχρι σήμερα, τα ποτήρια των φίλτατων μπυροσυνοδοιπόρων, Mixoμ και SkullSplitterμ, περιμένουν υπομονετικά (ντάξει, δε φημιζόμαστε και για την υπομονή μας) να μηδενίσει το ρολόι της αντίστροφης μέτρησης.
Με την ίδια ιώβεια (τςςςςςςςςςςςςςςςς) υπομονή περιμένουμε συνήθως και την παραπολυαγαπημένη μας Brewdog, να μας στείλει τα κιβωτιάκια μας, τα οποία συνήθως είναι γεμάτα από αυτοσχέδιες μπυρολιχουδιές!

Σήμερα λοιπόν, αν και θα σας δείξω τι περιείχε το τελευταίο κιβώτιο, θα σας μιλήσω για δυο άλλες εκλεκτές μπύρες που ήρθαν με την προηγούμενη παραγγελία (άντε, άμα είστε καλά παιδιά μέχρι να διαβάσετε το άρθρο θα σας πω και για την Brewdog Watt Dickie). Και τα ονόματα αυτών: Brewdog AB:13 και Mikkeller/Brewdog/Nogne Black Tokyo Horizon. Η δεύτερη το ξέραμε – αλλά και να μη το ξέραμε – ήμασταν σίγουροι ότι θα είναι απλά awesome, που έλεγε και ο φίλος μου ο Perryς εξ Αμερικής.
Η πρώτη όμως… οποία έκπληξις!

Ανοίγοντας τον κατάμαυρο φαλ… εεε, φελλό ήθελα να πω, ένα απίστευτο άρωμα απόκοσμης τυρίλας γέμισε την ατμόσφαιρα του ειδυλλιακού Plagiari City. Ενεχύσαμε τη μπύρα στα snifterακια μας και είδαμε έναν λεπτό αλλά ταυτόχρονα πυκνό καφετί αφρό να δημιουργείται. Η τυρίλα (λαδοτύρι Σκωτίας υποθέτω) έγινε ξαφνικά πιο έντονη. Ήρθε όμως σε πλήρη αντίθεση με τις γεύσεις! Butterscotch sauce, καραμέλα, βύσσινο/κεράσι βανίλια και ίσως κάτι από chocolate fudge. «Α, πες έτσι!», λέω στον Μίχομ, κοιτώντας το ποτήρι γεμάτος έκπληξη. Η ώρα περνούσε, το κονσέρτο των βατραχιών έφτανε στην κορύφωση του και το άρωμα της AB:13 θύμιζε περισσότερο καραμέλα πλέον. 

Η μέρα έφτασε στο τέλος της και ο δάσκαλος Μίχομ πήρε το δρόμο της επιστροφής. Ένας κατάμαυρος ορίζοντας απλωνόταν μπροστά του την επομένη μέρα…

Η μέρα ήταν δύσκολη και το τέλος της με βρήκε να στολίζω cupcakes, μερικά από τα οποία καταναλώθηκαν βιαίως με την είσοδο μου στο χώρο της σύ(ρρ)ναξης. Αφού λεπόν τα cupcakes εξαφανίστηκαν ένας μαύρος γιαπωνέζος εκ Τόκυου, με λίγο μπερδεμένη καταγωγή*, βγήκε αιφνιδιαστικά από το κουτί του. Τρομάξαμε λίγο από τη μαυρίλα και το πολύ μεγάλο… αλκοόλ του αλλά τον τιθασεύσαμε τελικά και τον ήπιαμε.

Ανοίγοντας το καπάκι, ο καφές (όχι ο Παντελής) κάνει αισθητή την παρουσία του. Η γνωστή σε όλους μπάρα του Μίχομ, γέμισε από το άρωμα καφέ και ο οικοδεσπότης δεν κρατήθηκε και την άδειασε – τη μπύρα – στα snifters μας. Αν μιλούσαμε για κανάλια, τηλεοράσεις και προβολείς θα λέγαμε για το απόλυτο μαύρο. Επειδή όμως μιλάμε για μπύρες, εδώ έχουμε να κάνουμε με το… απόλυτο μαύρο. Ευτυχώς δηλαδή που δημιουργήθηκε και ο γνωστός και μη εξαιρετέος λεπτός καφετί αφρός.

Αφήσαμε λοιπόν τα πουλάκια μας (δείτε τις φωτογραφίες, προστυχόμυαλοι) και δοκιμάσαμε αυτό το κατάμαυρο ζουμί. Ό,τι ακριβώς περιμέναμε! 

Καφές, σοκολάτα, βανίλια και καλοψημένη βύνη συμπλήρωσαν το γευστικό panel της Black Tokyo Horizon. Αυτό όμως που μας εντυπωσίασε ήταν η γεύση Aberdeenέζικης δρυός που έκανε παντού αισθητή τη διακριτική παρουσία της. Το ξύλο ήταν καταλυτικός παράγων σ’αυτή την υψηλής περιεκτικότητας σε αλκοόλ σκυλόμπυρας. «Μποοοο, μποοοο» αναφώνησα όταν ήπια την τελευταία γουλιά ενώ ένιωθα το αλκοόλ να με καίει, υπό τους ήχους των Lynyrd Skynyrd. Αποχαιρέτησα τον τίτσερ και πήγα να ξεραθώ στον ύπνο!

                Αφού τελικά φτάσατε μέχρι εδώ, σας είχα υποσχεθεί να σας δείξω και την Watt Dickie. Νάτηνε λοιπόν!

Πριν όμως την παρουσιάσω, θα ήθελα να σας προειδοποιήσω ότι χρειάζεστε συνταγή γιατρού για να αγοράσετε το συγκεκριμένο φιαλίδιο. Ένα θα πω: 35% C2H5OH, μηδέν ανθρακικό, φουλ λουλουδάτο άρωμα και γεύση αλκοόλ και πεύκο. Τούμπανο!

  Θα κλείσω το σημερινό άρθρο με ένα τραγούδι :

Α ... και κάτι σας υποσχέθηκα στην αρχή ...

*Το ανέκδοτο της μέρας: 
-Μαμά, μαμά, γιατί ο μπαμπάς είναι μαύρος, εσύ έχεις σχιστά μάτια κι εγώ είμαι ανοιχτόχρωμος? –Αγόρι μου, μετά από εκείνη την πα…..ζα, αφού δε γαβγίζεις κιόλας, πάλι καλά να λες!