Stone Ruination IPA. Μπορώ να καταστρέφομαι έτσι κάθε μέρα;

“A liquid poem to the glory of hop!” Έτσι ξεκίναγε την παρουσίαση της Ruination IPA πέρυσι εδώ ο Δόκιμος, έτσι γράφει και στην ετικέτα της αυτή η εξαιρετική ετικέτα της Stone. Τόσο αυτές οι λέξεις, όσο και η τόσο extreme περιγραφή του φίλου μας του Δόκιμου, μου είχαν αφήσει μεγάλο απωθημένο




Είχε γράψει τότε ο Δόκιμος: “Γευστικά ομολογώ ότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα! Μου αρέσουν οι IPA αλλά τέτοιο πράγμα δεν έχω ξανασυναντήσει! Η ετικέτα τούτη είναι με άνεση ό,τι πιο πικρό έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα από τον κόσμο της μπύρας, για αυτό το λόγο και μόνο έχει κερδίσει το θαυμασμό μου! Για να γίνω λίγο πιο συγκεκριμένος, το αρχικό σοκ δεν με άφησε να ξεχωρίσω άλλα στοιχεία πέραν του λυκίσκου! Πιστή στην υπόσχεση του ονόματός της, η Ruination IPA λες και είχε καταστρέψει όλα τα υπόλοιπα γευστικά χαρακτηριστικά και είχε αφήσει μόνο το λυκίσκο στο στόμα μου! Μετά το πέρας δεκαπέντε λεπτών και μιας κάποιας εξοικείωσης, μπόρεσα να βρω λίγα φρούτα (γκρειπφρουτ) στο πλάι της ταλαίπωρης γλώσσας μου... H πικρίλα είναι τόσο έντονη που είναι σαν να μασάς λουλούδια και μπαχαρικά, πρόκειται για μία φοβερή αίσθηση!”


Περιττό να σας πω πως αυτή η περιγραφή, μαζί με τη φήμη της μπύρας με είχε στοιχειώσει και έψαχνα σαν τρελός να τη βρω εδώ και πολύ καιρό. Μέχρι και το απίστευτο το ποτηράκι της είχα αποκτήσει (κατευθείαν παραγγελία απ’ το μαγαζί της Stone) αλλά τη μπυρίτσα… πουθενά. Ξαφνικά, κάποια στιγμή τη βλέπω να φιγουράρει στο “MyBreweryTap” – μαζί με κάτι ξαδέλφες της , οπότε και οι τελευταίες μου αναστολές να ξεκινήσω παραγγελία εν μέσω καιρών χαλεπών, διαλύθηκαν ως δια μαγείας…




Φυσικά, η πρώτη απ’ τις καινούργιες μπύρες που άνοιξα ήταν η Ruination  
Το όνομά της, ο δράκος (το ιπτάμενο gargoyle) που φιγουράρει στο μπουκάλι έτοιμο να επιτεθεί και που φαίνεται ακόμα πιο τρομακτικό στο ποτήρι, σε προϊδεάζουν για το τι έρχεται… Η καταστροφή




Το ασορτί ποτηράκι βγήκε επιτέλους απ’ τη βιτρίνα και ετοιμάστηκε να εκτελέσει το καθήκον του… Σερβίρω την εντυπωσιακή ξανθιά ΙΡΑ κι ενώ ακόμα απολαμβάνω με τη μύτη μου το εντυπωσιακό της άρωμα λυκίσκου και ρετσινιού και με τα μάτια μου χαζεύω την εκπληκτική της εμφάνιση, για κάποιο λόγο βιάζομαι να τη φέρω στο στόμα μου. 




Η πρώτη γουλιά κατεβαίνει δροσιστική κι ευχάριστη. Μπα… νωρίς είναι ακόμα, σκέφτομαι. Η δεύτερη το ίδιο. Ναι μεν ο λυκίσκος είναι πρωταγωνιστής και η ξηρή και πικρή της επίγευση λες πως δεν θα τελειώσει, από την άλλη η ισορροπία με τα malts είναι ιδανική και γρήγορα ξεκινάς και την επόμενη γουλιά.




Απολαμβάνεις αυτή την αίσθηση κάθαρσης στη γλώσσα και τη στοματική κοιλότητα (μήπως βρήκα το ιδανικό στοματικό διάλυμα; ) αλλά θέλεις όλο και περισσότερο!
Έχουν δίκιο τελικά στη Stone… Καταστράφηκα!!! Αλλά όχι όπως περίμενα… Απλά συνειδητοποίησα πως είμαι πλέον εξαρτημένος. Ένα ακόμη hop junky  




Για μένα η Ruination δεν είχε την καταστροφική επίδραση που μαζωχιστικά περίμενα πως θα έχει. Δεν ξέρω αν ήταν κάπως περασμένης εσοδειάς (δεν βρήκα πουθενά στο μπουκάλι ημερομηνία) ώστε να συγχωρήσω το λυκίσκο που δεν ήταν αρκετά ντούρος… Για μένα πρόκειται για μια εξαιρετική Imperial ΙΡΑ που θα την ξανάπινα σε κάθε ευκαιρία. Ένα μεγάλο μπράβο στη Stone και ελπίζω… να μην αρχίσω να τους βρίζω την επόμενη φορά που θα πιω ΙΡΑ με φυσιολογικά IBUs




Βαθμολογώ με 8.5 την εμφάνιση, 8.75 δίνω στο άρωμα, 9.25 στη γεύση και 9.5 στη γενικότερη αίσθηση.
Συνολική βαθμολογία: 9 στα 10  


Υ.Σ. Για τελειότερη "καταστροφή" ταιριάξτε τη με τυρί ροκφόρ...