Οι stout του Kees Bubberman

Ο Kees Bubberman αρχικά εκπαιδεύτηκε ως μάγειρας. Άρχισε όμως να ασχολείται και με την οικιακή ζυθοποίηση πριν από 17 χρόνια, η οποία τελικά και τον κέρδισε. Το 2007 έγινε ο master brewer της γνωστής Ολλανδικής ζυθοποιίας Emelisse Kamperland και μετά από 7 χρόνια αποφάσισε να αποχωρήσει για να φτιάξει τη δική του ζυθοποιία δίνοντας το όνομά του; Brouwerij Kees (προφέρεται Κέις).

Η πρώτη επαφή με τα “ζυθοποιήματα” του Kees ήταν στο τελευταίο Eurhop Beer Festival στη Ρώμη, όπου οι stout του μας άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Έτσι παραγγέλθηκαν και τα πρώτα μπουκάλια. Παρά τη συμμετοχή της Kees στο CBC Boston, τις πολλές εγκομιαστικές κριτικές στο ratebeer και ότι, δικαίως, θεωρείται πια μια από τις καλύτερες νέες craft ζυθοποιίες στην Ευρώπη, ευτυχώς για μας, οι μπύρες της παραμένουν ακόμα εξαιρετικά προσιτές, μακρία από το hype και τη μανία του trading που διογκώνουν την εικόνα τους και τις κάνουν δυσεύρετες και πανάκριβες.

Το πρώτο μπουκάλι που άνοιξε ήταν της Project #7. Ο Kees έχει ονομάσει Project μια σειρά από μπύρες που παλαιώνουν σε διάφορους τύπους βαρελιών. Η 7η της σειράς είναι μια Russian Imperial Stout (πρόκειται για την «απλή» Export Porter 1750) στα 11,2% αλκοόλ, παλαιωμένη σε βαρέλια Isle of Arran. Στο ποτήρι το κατάμαυρο σώμα της καλύπτει ένα λεπτό στρώμα σκούρου καφέ αφρού που χάνεται γρήγορα. Στο άρωμα κυριαρχεί η μαύρη σοκολάτα και η καβουρντισμένη βύνη, ενώ είναι αισθητή και η ζεστασιά του ουίσκι και του βαρελιού. Διακρίνεται και η καραμέλα. Η γεύση της Project #7 είναι πλούσια με τον καφέ και τη σοκολάτα να έχουν τον πρώτο λόγο και τη βανίλια και βεβαίως το ουίσκι να ακολουθούν. Το σώμα είναι γεμάτο, με ωραία υφή και καλή ανθράκωση. Η επίγευση είναι dry και ελαφρώς πικρή. Όσο περισσότερο παραμένει στο ποτήρι, τόσο η παρουσία του ουίσκι γίνεται πιο έντονη.

Επόμενη μπύρα στο ποτήρι ήταν η Peated Imperial Stout. Όπως φανερώνει και το όνομά της, έχει χρησιμοποιηθεί καπνισμένη βύνη σε τύρφη. Εδώ ο Kees έχει δείξει τη μαεστρία του, αφού κατάφερε να συγκρατήσει την παρουσία του καπνιστού και να φτιάξει μια πραγματικά πολύ ωραία και πολύπλοκη IS. Ο σκούρος καφέ αφρός αφήνει μόνο ένα δαχτυλίδι στο ποτήρι και χρειάζεται ελαφριές αναδεύσεις για να επανέλθει. Αρωματικά, όπως αναμενόταν, η τύρφη κυριαρχεί. Δεν είναι όμως τόσο έντονη και αφήνει να φανεί μια χαρά η σοκολάτα, οι σκούρες βύνες και η καραμέλα κάπου πιο πίσω. Γευστικά η Peated Imperial Stout είναι απόλαυση. Γλυκόπικρη, με μαύρη σοκολάτα και γλυκάδα bourbon παράλληλα, δένει ιδανικά με το απαλό γεμάτο σώμα. Η αίσθηση του καπνιστού είναι διαρκής μέχρι την επίσης γλυκόπικρη επίγευση.

Ωραία ιδέα η αναγραφή στις ετικέτες της Kees στοιχείων της μπύρα όπως οι βύνες και οι λυκίσκοι που χρησιμοποιήθηκαν ή το EBU.

 

Την καπνιστή IS διαδέχτηκε μια πιο γλυκιά δημιουργία, αλλά το ίδιο εξαιρετική, η Caramel Fudge Stout. Φουλ fudge, καραμέλα toffee, σοκολάτα και έντονο άρωμα. Γεύση μια από τα ίδια και γλυκόπικρη. Η αίσθηση στο στόμα είναι όπως θα έπρεπε; απαλή και κρεμώδης, ενώ το αλκοόλ κρύβεται καλά. Η μπύρα θυμίζει σε αρκετά σημεία Omnipollo Yellow Belly, NOA και Lorelei, αλλά θα τολμούσα να πω πως είναι πιο πολύπλοκη και ολοκληρωμένη.

Μετά τις απανωτές κορυφώσεις ήρθε η Top of the Morning να μετριάσει λίγο την εμπειρία. Πρόκειται για μια τίμια oatmeal breakfast stout. Μπορεί να μην έχει τα έντονα χαρακτηριστικά των προηγούμενων, αλλά ικανοποιεί και σε άρωμα και σε γεύση. Καφές, μαύρη σοκολάτα, βρώμη, βανίλια περιπλέκονται σε ένα μέτριο λιπαρό σώμα.

Straberry fields forever τραγουδούσαν κάποτε τα Σκαθάρια και πιθανόν ο Kees Boubberman ακούγοντάς το να είπε δεν φτιάχνω μια stout με φράουλες; είτε έτσι, είτε αλλιώς, προέκυψε η Strawberry Fields, μια “chocolate oatmeal stout with a peace of mind!”, όπως λέει και η ετικέτα. Σκούρο καφέ χρώμα με μπεζ αφρό στο ποτήρι. Το άρωμα, όπως επισήμανε χαρακτηριστικά και ο Μιχάλης, ξυπνάει αναμνήσεις Lila Pause, με τη φράουλα να δίνει δυναμικά το παρόν. Στη γεύση γλυκίζει και στη συνέχεια πικρίζει με τη σοκολάτα να μπλέκει όμορφα με τη φράουλα, βγάζοντας και λίγο τη στυφίλα του φρούτου. Το σώμα είναι μέτριο με πολύ καλή αίσθηση στο στώμα. Ιδιαίτερη στάουτ, η οποία πίνεται ευχάριστα.

Τελευταία άφησα σκοπίμως την Export Porter 1750. Φτιάχτηκε βάσει μιας παλιάς αγγλικής συνταγής του 1750. Παρότι αναφέρεται ως Export Porter ή στο ratebeer ως Imperial Porter, ο Kees την περιγράφει ως Russian Imperial Stout. Όπως και να χει, είναι μια stout όπως θα έπρεπε να είναι; γεμάτη σε όλα της, χωρίς φιοριτούρες και εντυπωσιασμούς που τελικά πετυχαίνουν μόνο να καλύπτουν εγγενής αδυναμίες. Το μαύρο κατράμι σώμα καλύπτει ένα λεπτό στρώμα μπεζ αφρού. Το άρωμα μας προϊδεάζει ακριβώς για το τι θα επακολουθήσει. Χωρίς να είναι πολύ έντονο, είναι γεμάτο σοκολάτα μπίτερ, μπισκότο, βανίλια. Malty και Roasty με πιο «τεχνικούς» όρους. Η γεύση είναι πιο τούμπανο από το άρωμα. Το γεμάτο, κολλώδες και βελούδινο σώμα απογειώνουν τη μπύρα.

Ακριβώς επειδή η Export Porter 1750 αγγίζει, για μένα, τον ορισμό μιας Imperial Stout τη θεωρώ την καλύτερη δημιουργία του Kees με τις Caramel Fudge Stout και Peated Imperial Stout να ακολουθούν από κοντά. Αναμένουμε τις επόμενες δημιουργίες του!