Πούρο στον κόσμο της μπύρας... ή το αντίστροφο;

Ένα πούρο, ακριβώς όπως και μια μπύρα, μπορεί να συνοδεύσει άριστα μερικά από εκείνα τα βράδια που όλοι μας χρειαζόμαστε που και που. Μοναχικά βράδια, βράδια χαλάρωσης, βράδια απολογισμού και αναμνήσεων, αλλά και ήρεμα βράδια με καλή παρέα. Μπορεί να είναι μια απλή και χαμηλών τόνων corona. Μπορεί να είναι ένα πικάντικο robusto. Μπορεί να είναι ένα γήινο toro. Μπορεί όμως να είναι και ένα επιβλητικό presidente. Ίσως κατάγεται από τη Νικαράγουα. Ίσως κατάγεται από την Κούβα. Πολύ πιθανό όμως να κατάγεται και από τον Άγιο Δομίνικο ή ακόμα και την Ονδούρα.

Μεγάλο ή μικρό, κουβανέζικο ή όχι, γήινο ή γλυκό, ανοιχτόχρωμο η σκουρόχρωμο, δεν έχει σημασία. Όταν ξεφυσάς και κοιτάς τον πηχτό καπνό να απλώνεται και να δημιουργεί γραμμές, καμπύλες και σχήματα, το μόνο που έχει σημασία είναι να το απολαμβάνεις. Όπως δηλαδή και με τη μπύρα, όταν σηκώνεις το ποτήρι και κατακλύζεται ο ουρανίσκος σου από γεύσεις και το μυαλό σου από αναμνήσεις, παλιές και νέες.

Τι θα γινόταν όμως αν συνδυάζονταν αυτοί οι δύο, τελείως διαφορετικοί κόσμοι; Από τη μια ο κόσμος της βύνης και του λυκίσκου, και από την άλλη ο κόσμος του καπνού. Περίεργος συνδυασμός, δε νομίζετε; Η μήπως όχι; Θα έλεγα απλά ότι δεν έχουμε συνηθίσει τη μπύρα σαν το ποτό εκείνο που θα μπορέσει να δαμάσει τον δύστροπο χαρακτήρα ενός πούρου. Εν μέρει είναι αλήθεια. Δε μπορούν όλες οι μπύρες να το κάνουν. Όταν όμως το πετυχαίνουν το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από απολαυστικό και ιντριγκαδόρικο. Απολαυστικό γιατί το πούρο συμπληρώνει τη μπύρα και το αντίστροφο, και ιντριγκαδόρικο γιατί σου φυτεύεται εκείνος ο μικρός σπόρος που συνέχεια σε προκαλεί να κάνεις νέες δοκιμές.

Από τη μία λοιπόν έχουμε τη μαγιά, τη βύνη, το νερό και τον λυκίσκο. Τέσσερα βασικά υλικά που αν αναμειχθούν με μερικά από τα χιλιάδες άλλα διαθέσιμα υλικά, μπορούν να δημιουργήσουν διαμάντια. Σοκολάτα, καφές, καραμέλα, toffee, αμύγδαλο, κίτρο, πορτοκάλι, πιπερόριζα είναι μόλις λίγα παραδείγματα των δυνατοτήτων των προαναφερθέντων υλικών.

Από την άλλη πλευρά  έχουμε ένα υλικό. Τον καπνό. Ένα πούρο αποτελείται από τρία βασικά κομμάτια καπνού. To wrapper, το filler και το binder. Το πρώτο, είναι και αυτό που δίνει το τελικό χρώμα στο πούρο και σε αυτό οφείλεται παραπάνω απο το 60% της γεύσης του. Αυτό που δίνει όμως την βασική πινελιά είναι το filler. Είναι αυτό για το οποίο πολλοί κατασκευαστές πούρων υπερηφανεύονται, όταν καταφέρνουν και βρίσκουν το σωστό συνδυασμό (blend) φύλλων που θα δώσει και τον χαρακτήρα στο δημιούργημα τους. Ακούγεται εύκολο, δεν είναι όμως. Όπως ακριβώς και στην παρασκευή μπύρας (και στο blending των υλικών της), έτσι ακριβώς και στο πούρο είναι πολλές οι τεχνικές λεπτομέρειες που επιβάλλεται να ληφθούν υπόψιν. Γι’ αυτό και δε θα τις αναλύσουμε τώρα.

Είναι δύσκολο να παντρέψεις δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους, που έχουν δημιουργηθεί κάτω από διαφορετικές συνθήκες, έχουν δημιουργήσει διαφορετικά στερεότυπα και εν τέλει αποτελούνται από πληθώρα επιλογών. Με τι πούρο, ας πούμε, θα συνοδεύσεις μια IPA και με τι πούρο μια imperial stout η μια barley wine; Για εμένα δεν παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο η πολυπλοκότητα, όσο η ένταση. Καλό είναι, μια μπύρα με σχετικά μικρή ένταση όπως είναι μια IPA να συνδυάζεται με ένα αντίστοιχης έντασης πούρο, ήπιο και “λουλουδάτο”. Όσο όμως δυναμώνει η γεύση και το άρωμα της μπύρας, τόσο να δυναμώνει και το πούρο, σα να υπάρχει μια ατέρμονη μάχη για το ποίος θα επικρατήσει στο τέλος.

Κατά τον παραπάνω κανόνα, μια wheat beer μπορεί άνετα να συνδυαστεί με ένα Arturo Fuente Spanish Light Candela, ένα Arturo Fuente Hemingway Between The Lines, ένα Macanudo Cafe Diplomat, ή ακόμα και ένα Vegueros Especial No. 2. Μια lager ή pils όμως, απαιτεί ακόμα πιο ελαφριά πούρα. Punch Petit Punch, Vegafina Robusto, H. Upmann Coronas Junior και Avo Classic Corona είναι κάποιες από τις επιλογές που θα συνόδευαν άνετα τους δύο πιο γνωστούς και ευρύτερης κατανάλωσης τύπους μπύρας.

Ανεβαίνοντας όμως σε ένταση και επιλέγοντας μια IPA, πρέπει να αλλάξουμε και πούρο και να πάμε σε ένα medium flavored. Μια Great Divide Titan IPA θα ήταν εξαιρετική ντάμα σε ένα Ramon Allones Specially Selected ή σε ένα Montecristo Petit Edmundo, ενώ μία Stone IPA σε ένα Arturo Fuente Anejo Reserva No. 77 ή ένα Hoyo De Monterrey Epicure No. 2. Είναι αναμενόμενο λοιπόν ότι μια ακόμα πιο έντονη IPA, μια Double IPA απαιτεί και ένα full flavored πούρο. H. Upmann Sir Winston και Trinidad Robusto Extra τις θεωρώ ταιριαστές επιλογές.

Ταιριαστή επιλογή όμως είναι και ένα Trinidad Robusto Extra ή ένα Saint Luis Ray Serie A με μία Schneider Aventinus Eisbock. Η γη, το ξύλο και η καραμέλα που “βγάζουν” αυτά τα δύο πούρα, δένουν αρμονικά με το υψηλό αλκοόλ και τα φρούτα της Aventinus Eisbock. Από την άλλη, λέγεται ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Ή μήπως τελικά ισχύει και το ίδιο και με τα ομώνυμα; Με βεβαιότητα γράφω ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, ισχύουν και τα δύο. Όπως δηλαδή και στην περίπτωση της Left Hand Fade To Black, Vol. 3 Pepper Porter η οποία ζητάει απεγνωσμένα για συνοδεία ένα πικάντικο πούρο. Είναι σε δίλημμα όμως. Cuaba Divinos ή Fuente Fuente Opus Belicoso XXX; Δυο κοντά πούρα, αλλά συνάμα τόσο πικάντικα.

Αν όμως έχουμε διάθεση για μια tripel ή μια quadrupel τότε αυτό που θα στεκόταν επάξια απέναντι της θα ήταν σίγουρα το Romeo y Julieta Reserve Maduro, χωρίς όμως να αποκλείουμε και μία barley wine από αυτό το πούρο. Αν και τώρα που το σκέφτομαι και ανασύρω τις εντυπώσεις εκείνης της δοκιμής, η Dark Island Reserve είναι πιο απολαυστική με ένα Padron Family Reserve No. 45, το οποίο παραδόξως με συντρόφεψε λίγες βραδιές πριν, και με τη δικιά μας, την Septem Porter. Δε θυμάμαι πως “έκατσε” αυτός ο συνδυασμός, πάντως θυμάμαι ότι ακόμα και με την σχετικά ελαφριά (σε σχέση με την Dark Island Reserve) Septem, ήταν αρκετά επιτυχημένος.

Για το τέλος θα κρατήσω τις μεγάλες μου αγάπες. Vegas Robaina Unicos και Padron 1926 Series No. 6 Naturale. Συνοδεύουν άριστα οποιαδήποτε από τις Mokah, Oat, Creme Brulee και Choklat της Southern Tier Blackwater Series. Πραγματικά δε ξέρεις από που πρωτοέρχονται τα χτυπήματα. Από τη σοκολάτα και τον καφέ της μπύρας, η από τη σοκολάτα, την καραμέλα, το ξύλο και το πικάντικο τελείωμα του πούρου; Δυνατός συνδυασμός και ντελικάτος. Όχι πιο ντελικάτος όμως από το συνδυασμό μιας Mikkeller Black Hole με ένα Montecristo No. 1, παλαιωμένο από το 1999.

Δεν είναι εύκολο ποτό η μπύρα. Τουλάχιστον όχι στη μορφή που παρουσιάζεται σε αυτό το blog. Ούτε όμως και το πούρο είναι εύκολο. Δεν είναι τσιγάρο, γρήγορο και άγευστο. Θέλει το χρόνο του, όπως και η μπύρα. Αλλά θέλει και μια καλή παρέα. Θα κλείσω με δύο φράσεις του Zino Davidoff, από το βιβλίο του The Connoisseur’s Book of the Cigar, που πιστεύω ότι ταιριάζουν και στη φιλοσοφία της μπύρας.

        “Αν ο καπνός είναι μια χαμένη λατρεία, αν το πούρο περιβάλλεται από ένα μυστήριο που αναφέρεται σε εμάς, τότε είναι απαραίτητο να υποκλιθούμε μπροστά σε αυτό το μυστήριο. Ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς γιατί καπνίζουμε.

        “Σεβαστείτε τη στάχτη - όπως κάνετε και με το υπόλοιπο πούρο - αλλά μη την κάνετε αντικείμενο λατρείας δίνοντας της αξία που δε της χρειάζεται. Είναι ωραίο να το αναλογιστείτε. Είναι η αρχή της αναχώρησης σε μια δίνη, δημιουργό ονείρων και λήθης. Αντιπροσωπεύει όμως και την ευχαρίστηση που πέρασε.”

Zino Davidoff