Brewdog & Stone Bashah: substance over the scriptures of style

Ακόμη μία μπυρο-συνεργασία φιλοξενούμε σήμερα στους Μπυραματισμούς, την Bashah! Η αγαπημένη πολλών εδώ μέσα Stone ζύμωσε παρέα με την... επίσης αγαπημένη πολλών εδώ μέσα Brewdog, μία Black Belgian Style Double IPA (αθάνατο marketing, πόσους επιθετικούς προσδιορισμούς χωράς μαζεμένους σε μία ετικέτα μπύρας)! Με περιεκτικότητα σε αλκοόλ 8.6% α.φ., η μπύρα κυκλοφόρησε το 2010 και ήταν περιορισμένης παραγωγής αφού ζυμώθηκε μόλις μία φορά. Η παραγωγή και εμφιάλωσή της έγινε στα σκωτσέζικα λημέρια της Brewdog – όπως και η Devine Rebel που παρουσιάσαμε πρίν από λίγες μέρες.

Κυκλοφόρησαν επίσης δύο διαφορετικές versions της ίδιας μπύρας: μία παλαιωμένη σε βαρέλι ουίσκι Imperial με tayberries (είδος σκωτσέζικου μούρου), και μία δεύτερη παλαιωμένη σε βαρέλι από ουίσκι Highland με βατόμουρα! Δυστυχώς δεν βρήκαμε κάποια από αυτές τις παράξενες versions, και έτσι αρκεστήκαμε στην απλή.

Η ετικέτα της μαύρης φιάλης γράφει τα εξής, σε μία προσπάθεια να εξηγήσει (?) την ονομασία:

What does it mean? Yes, what indeed does it all mean. Meaning of course is elusive and illusive. It can’t or shouldn’t be found on this bottle. Should it? Yet what if it was? Would you begin to look for pearls of wisdom or life direction on a beer label? Perhaps it’s been there all along. Since meaning is a mere illusion, perhaps we shouldn’t let it have any influence on our destiny. This particular beer refused to succumb to the illusion of meaning or allow capricious parameters to have any influence on its own fermented fate. Are we even asking the right question? Are you feeling frustrated in the emptiness? If so, that could be because someone got to this beer before you, and thus there’s a reason for that emptiness. It’s empty. And if so, perhaps there indeed is not any meaning for you here after all. Style over Substance, or Substance over the scriptures of Style? The latter, thank you very much. Twice.

H Bashah έχει ένα μαύρο χρώμα, με ελάχιστες κόκκινες ανταύγειες όταν κρατήσετε το ποτήρι στο φως. Ο αφρός της είναι χρώματος εκρού, πλούσιος, κρεμώδης, συνεκτικός. Το άρωμά της συνδυάζει άνθη και λυκίσκο μίας αμερικάνικης IPA με την καβουρδισμένη βύνη μίας stout. Νομίζω ότι τα hoppy στοιχεία ιπερισχύουν σε αυτό τον τομέα. Η γεύση είναι παράξενη, με την καλή έννοια, και πολύπλοκη. Δεν έχω δοκιμάσει πολλές Black IPA (για Belgian Style ούτε λόγος!) οπότε η πείρα μου στο είδος είναι μικρή. H μπύρα ξεκινάει γλυκά, με στοιχεία που περιμένεις να βρεις σε ένα stout ή μία porter, όπως σοκολάτα και καφέ. Έχει μία αρκετά κρεμώδη αίσθηση, που ενισχύει το γεμάτο σώμα της – ίσως περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Και εκεί που νομίζεις ότι πίνεις μία πολύ καλή μαυρόμπυρα, ξεπετάγονται το γκρέιπφρουτ και ο λυκίσκος στο τελείωμα και μπερδεύουν τα πράγματα!

Το πάντρεμα στοιχείων μίας IPA με το malt χαρακτήρα μίας stout είναι πετυχημένο θα έλεγα, αν και η ισορροπία χάνεται λίγο – κάτι που φαίνεται ειδικά αφού η μπύρα αρχίσει να ζεσταίνεται. Το αλκοόλ δεν γίνεται ιδιαίτερα αντιληπτό. Η ενανθράκωση είναι μέτρια προς υψηλή. Μία ετικέτα που σε μπερδεύει μεν αλλά σου αφήνει καλές εντυπώσεις. Δεν θα την χαρακτήριζα όμως ευκολόπιοτη. Θα ήθελα σίγουρα να την ξαναδοκιμάσω, αν και μάλλον θα μείνω με την επιθυμία...

Εις υγειάν όλων των μπυραματιστών,

Δόκιμος