Αυτοκρατορικός τροχονόμος απ’ το Μιλάνο

Μετά από πολυήμερη απουσία – δυο απανωτές ιώσεις μ’ έχουν αφήσει “άμπυρο” σχεδόν δέκα μέρες – επιστρέφω στο χώρο με δυο διαμαντάκια που έχω από καιρό στο νου να σας παρουσιάσω. Δυο διαμαντάκια από δυο διαφορετικές μικροζυθοποιίες της ιταλικής σκηνής.

Ξεκινάμε απ’ το Μιλάνο και απ’ την Birrificio Lambrate. Η μικροζυθοποιία που δημιουργήθηκε στην ομώνυμη συνοικία της ιταλικής μεγαλούπολης, ξεκίνησε σαν brewpub το 1996 και μάλιστα σαν το πρώτο brewpub στο Μιλάνο, το οποίο σήμερα έχει να παρουσιάσει αρκετές επιλογές, στους λάτρεις της craft beer σκηνής.

Όταν ξεκίνησαν το 96, ο Fabio Brocca και οι αδελφοί Davide και Gianpaolo Sangiorgio, το brewpub είχε δυναμικότητα μόλις 50λιτρων batches. Την επόμενη χρονιά επεκτάθηκαν στα 150 λίτρα και άρχισαν να τροφοδοτούν με kegs και άλλα pubs στην περιοχή. Τα επόμενα χρόνια μια και η ζήτηση συνεχώς ανέβαινε, συνέχισαν να επεκτείνονται, καταλαμβάνοντας το χώρο πίσω από το brewpub, μέχρι το 2008 που έφτασαν τα 2000 λίτρα, ενώ προχώρησαν και σε εμφιάλωση.

Η Lambrate έχει σε μόνιμη παραγωγή 8 μπύρες, 4 εποχιακές αλλά και και 4 special. Μια από αυτές είναι και η μπύρα που θα σας παρουσιάσω σήμερα, η Imperial Ghisa. H “μεγαλύτερη” αδελφή της, η Ghisa, μια ιδιαίτερη smoked style ale της κλασσικής σειράς της Lambrate είναι η πιο γνωστή, η νεότερη αλλά σαφώς πιο ενισχυμένη αδελφή της, η Iperial Ghisa παίζει σε πιο δυνατά τεραίν. Με 8.5% αλκοόλ, είναι μια lager που κατηγοριοποιείται στην κλάση των Smoked Baltic Porters.

Το όνομά της “Ghisa” είναι το παρατσούκλι των Τροχονόμων του Μιλάνου, εξ ου και ο comic πρωταγωνιστής της ετικέτας μας που ποζάρει έξω από την Lambrate

Το χρώμα της μαύρο και ο αφρός της σκούρος καφετής, έχει μέτριο όγκο και κρεμώδη υφή, κολλά στα τοιχώματα του Τeku ποτηριού, αφήνοντας περίτεχνα τα σημάδια του.

Το άρωμά της αισθησιακό και εξαιρετικά πολύπλοκο, με τη ψημένη βύνη, τον καφέ, τον καπνό, το αλκοόλ, την καραμέλα βουτύρου να δημιουργούν μια αριστοτεχνική σύνθεση πάνω στην οποία θα έρθει να “ζωγραφίσει” κι ο λυκίσκος. Η μαγιά διανθίζει κι αυτή με το τρόπο της την παλέτα, μεταφέροντάς μας σε πιο “farmhouse” καταστάσεις.

Το τσίμπημα στη γλώσσα ενδιαφέρον, ενώ το σώμα της στιβαρό, γεμάτο, κολλώδες με παχιά υφή.

Στη γεύση συνεχίζουμε με τη ψημένη βύνη και τον καφέ, ο οποίος όμως ανεβαίνει πολύ περισσότερο, ενώ διακρίνουμε και τη σοκολάτα.

Αρώματα και γεύσεις ανοίγουν και μεγεθύνονται όσο η μπύρα μας ζεσταίνεται και στους 14-15 βαθμούς θα πιάσουν οροφή.

Παρά την αισθητή παρουσία του καπνού στην αίσθησή της, δεν πλησιάζει άλλες κλασσικές smoked εκπροσώπους. Αντίθετα, θυμίζει πολύ την smokey αίσθηση μια παλαιωμένης σε ξύλινα βαρέλια imperial stout.

Μια πάρα πολύ καλή μπύρα, που δεν θα διστάσω να βαθμολογήσω με 9 στα 10, αν και στο άρωμα για μένα πλησίασε το άριστα  

Στη συνέχεια: Opperbacco TriplIPA