Αφήνοντας πίσω το πολύβουο ιστορικό κέντρο της Αμβέρσας, βάζουμε πλώρη για την πιο «σκληρή» πόρτα στον πλανήτη…της μπύρας.
Στο βάθος διακρίνεται η χαρακτηριστική κάθετη κίτρινη ταμπέλα, με το όνομα “KULMINATOR”. Το «Bierhuis Kulminator» οφείλει την ονομασία του στη γερμανική doppelbock μπύρα «EKU Kulminator Urtyp Hell 28» της ζυθοποιίας Kulmbacher, αγαπημένη μπύρα του Dirk Van Dyck, ο οποίος μαζί με τη γυναίκα του Leen Boudewijn άνοιξαν αυτό το μαγαζί πίσω στο μακρινό 1979. Αρχικά, το 1974, είχαν ανοίξει ένα μικρό wine bar με την ονομασία Bodega, σε άλλη γειτονιά της Αμβέρσας. Όμως, λόγω του μεγαλύτερου ενδιαφέροντος των ντόπιων για τη μπύρα αντί για το κρασί, αλλά και της αυξημένης πελατείας στη συνέχεια, μεταφέρθηκαν στη σημερινή τοποθεσία και αφιερώθηκαν αποκλειστικά στη μπύρα. |
| Leen & Dirk |
Δεν ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμασταν το Kulminator. Παρόλο που ουκ ολίγοι Μπυραματιστές το έχουν επισκεφτεί στο παρελθόν και έχουν γίνει αναφορές σε ταξιδιωτικά ραπόρτα, δεν είχε γραφτεί μέχρι σήμερα στους Μπυραματισμούς κάτι ξεχωριστό για το θρυλικό αυτό μπυροπόστο.
Φτάνοντας στην είσοδο του Kulminator, η πόρτα ήταν κλειδωμένη. Μια πινακίδα μας ενημερώνει με κεφαλαία γράμματα πως είναι ανοικτό και με μικρά από κάτω ότι πρέπει να χτυπήσουμε 1 φορά το κουδούνι που υπάρχει στα αριστερά, αν θέλουμε να δοκιμάσουμε κάποια μπύρα και μόνο αν έχουμε μετρητά! Αλλιώς, No cash no beer! Χτυπάμε το κουδούνι και περιμένουμε. Μετά από λίγο εμφανίζεται στο κατώφλι ένας ηλικιωμένος διοπτροφόρος με κατσουφιασμένο πρόσωπο (ο Dirk!), ο οποίος μας κοιτάει με απορία και μας ρωτάει τι θέλουμε. Και ο διάλογος συνεχίζεται κάπως έτσι:
- A beer…
- A beer? What beer? Why?
- We had come again a couple of years ago…We came back, cause we appreciate the history of Kulminator!
- (Παύση)…Do you have cash?
- Yes!
Και μετά από αυτή την ιδιαίτερη υποδοχή εισήλθαμε…στη χρονοκάψουλα. Το εσωτερικό παρέμενε αναλλοίωτο, όπως το θυμόμασταν. Βαριά «διακοσμημένο»; μπορείς να αφήσεις το βλέμμα σου να περιπλανιέται στον χώρο για αρκετή ώρα. Ανάμεσα σε παλιά έπιπλα, υπάρχουν εκατοντάδες διασκορπισμένα παλιά μπουκάλια και αποθηκευμένα ποτήρια, αλλά και χίλια-δυο άλλα διαφημιστικά παραφερνάλια που βρίσκονται σε κάθε γωνιά, κιβώτια, βιβλία, στοίβες με επιτραπέζια παιχνίδια, κάδρα. Στο βάθος δεσπόζει το κλασσικό γραφείο γεμάτο με στοιβαγμένα χαρτιά και έντυπα, όπου αράζει ο κύριος Dirk και διαβάζει την εφημερίδα του με μεγεθυντικό φακό. Από πάνω κρέμονται δυο ποδοσφαιρικές φανέλες στα χρώματα της Βραζιλίας, με το νούμερο 10 και τα ονόματα του Dirk και της Leen.
Αυτή η ασυνήθιστη μίνι
ανάκριση του δύστροπου ηλικιωμένου ιδιοκτήτη για να εισέλθει κάποιος στο μαγαζί
και η οποία αρκετές φορές καταλήγει σε άρνηση εισόδου, έχει επιφέρει σωρεία
αρνητικών κριτικών στο ίντερνετ, ειδικά από ανυποψίαστους τουρίστες που
επισκέπτονταν το Kulminator
γιατί διάβασαν σε κάποιον οδηγό ότι διαθέτει 100αδες βελγικές
μπύρες και είναι must-to-visit. Στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και των σόσιαλ
μίντια, μια τέτοια συμπεριφορά θεωρείται άξια επικού cancel. Για όσους, όμως, γνωρίζουν την ιστορία του Kulminator, το παραπάνω
«τελετουργικό», γίνεται κατανοητό στο πλαίσιο της προσπάθειας των ηλικιωμένων
ιδιοκτητών τους να κρατήσουν την ανιδιοτελή τους αγάπη για τη μπύρα μακριά από
τον ορυμαγδό των αδηφάγων σόσιαλ και την επέλαση ασεβών τουριστών. Γι
αυτό ακριβώς και το Kulminator παραμένει αυθεντικό μετά από 45 χρόνια, ένα ζωντανό μουσείο της
βελγικής παράδοσης, όπου οι απανταχού λάτρεις της μπύρας μπορούν να δοκιμάζουν δυσεύρετες
vintage
μπύρες προηγούμενων δεκαετιών, οι οποίες προέρχονται από το διάσημο «απύθμενο»
κελάρι του μαγαζιού.
Αν και υπάρχουν λίγες μπύρες και σε βαρέλι, η επιλογή από τον ατελείωτο κατάλογο, διαστάσεων τόμου, είναι από μόνη της μια εμπειρία. Αφού τον διατρέξετε και καταφέρετε να καταλήξετε στο τι θέλετε να δοκιμάσετε από τα εναπομείναντα μπουκάλια, ξεκινάει η διαδικασία εντοπισμού τους στο κελάρι, η οποία μπορεί να διαρκέσει αρκετή ώρα ανάλογα με τις επιλογές. Ο Dirk και η Leen θα κάνουν ότι μπορούν, παρά τα κινητικά τους προβλήματα. Εξάλλου, εδώ που ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει, σημασία δεν έχει η ταχύτητα, αλλά η απόλαυση της εμπειρίας. Όταν τις βρουν, τις σερβίρουν πάντα στο δικό τους ποτήρι, το οποίο μπορεί επίσης να είναι κι αυτό ανάλογης ηλικίας!
Μιας και τα περισσότερα μπουκάλια στο κελάρι είναι πολλών ετών, η ποιότητα του περιεχομένου τους ποικίλει. Κι αυτό αποτελεί μέρος της όλης εμπειρίας, να γευτείς πως μια συγκεκριμένη μπύρα εξελίσσεται με τα χρόνια, διατηρημένη στις σωστές συνθήκες ενός κελαριού. Ευτυχώς, αυτά που επιλέξαμε να ανοίξουμε μας εξέπληξαν όλα ευχάριστα. Ξεκινήσαμε με μια Orval του 2012, η οποία ήταν στην κυριολεξία μέλι! Εξίσου καλά κράταγε και η επόμενη, μια De Struise Pannepot του 2007. Η καλύτερη όλων απεδείχθη μια Oude Kriek Vieille του 2008. Ο χρόνος είχε δουλέψει απόλυτα υπέρ της. Μια Kriek lambic στα καλύτερα της!
Η μεγαλύτερη έκπληξη, όμως, ήταν η ιστορική ορίτζιναλ Mikkeller Beer Geek Breakfast stout του 2007 (Η μπύρα που έβαλε τον Mikkel Bjergsø στον παγκόσμιο χάρτη της craft σκηνής)! Όχι μόνο γιατί καταφέραμε να εντοπίσουμε ένα ξέμπαρκο μπουκάλι το οποίο δεν φαινόταν διαθέσιμο στον κατάλογο, αλλά και γιατί όταν μας τη σέρβιρε η κυρία Leen στα πολύ όμορφα Mikkeller ποτήρια της αντίστοιχης εποχής, έδειχνε πως η μπύρα παρέμενε ζωντανή, με αφρό και βυνώδες σώμα! Στη μύτη ήταν εμφανής η οξείδωση με μια εσάνς χαρτονίλας, η οποία με την ώρα υποχωρούσε. Παρόλα αυτά, όλα τα στοιχεία αυτής της old-school oatmeal stout ήταν εκεί, ακόμα και ο καφές, για να μας θυμίσουν πόσο διαφορετική ήταν μια πρωτοποριακή stout της εποχής! Πέρα από καφέ, εβγαζε καβουρδισμένη βύνη, μαύρη σοκολάτα, μελάσα, μαύρα φρούτα και γλυκόριζα, με μια γήινη αίσθηση και με σωστή πικράδα στο τέλος.
Για το τελείωμα είπαμε να ταξιδέψουμε αρκετά πίσω στον χρόνο, επιλέγοντας μια Framboise Lambic του 1987! της Brouwerij Eylenbosch. Έμοιαζε πλέον περισσότερο με λικέρ, με αρκετό φρούτο, πιο γλυκιά, με ελάχιστη οξύτητα. Κάπου εκεί εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένας φίλος από Ελλάδα, που ζούσε στο Βέλγιο και έτσι ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο ο κύκλος των εκπλήξεων και το αυτό το βιωματικό ταξίδι στο παρελθόν. Είχε έρθει, όμως, και η στιγμή που έπρεπε να επανέλθουμε στο σήμερα. Σε λίγη ώρα έβγαιναν στη σκηνή του Lotto Arena οι προβοκάτορες Idles και έπρεπε να κατευθυνθούμε προς τα εκεί. Χαιρετίσαμε τους φίλους, ευχαριστήσαμε τους οικοδεσπότες και αποχωρήσαμε. A bientôt!
 |
| Και ...ο λογαριασμός |
Γ-Μ-Φ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου