Copenhagen, here we come!! (Part 1: Πριν το Copenhagen Beer Celebration)

Αρκετοί ξέρουν την αγάπη μου για τα μπυροφεστιβάλ του κόσμου!! Και μόνο η ιδέα να βρεθώ ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους μπυρόφιλους, να δοκιμάσω παγκόσμιας κλάσης μπύρες και πάνω από όλα να περάσω γνωρίζοντας άτομα που μοιράζονται το πάθος μου, πραγματικά με εξιτάρει. Γι' αυτό και η απόφαση να κλείσω τα εισιτήρια για το 5ο Copenhagen Beer Celebration δεν ήταν καθόλου δύσκολη (απόφαση μάλιστα που πάρθηκε ενώ βρισκόμουν σε ένα άλλο φεστιβάλ του εξωτερικού, στο ολλανδικό Borefts της De Molen τον Σεπτέμβρη του 2015). Τα καλύτερα ίσως ζυθοποιεία από όλο τον κόσμο μαζεμένα σε ένα μέρος, 4 σέσσιονς γεμάτα μπύρες που ίσως και να μην ξαναδούμε ποτέ μας, οι παράγοντες ήταν πολλοί.. Μαθαίνοντας επίσης ότι η ελληνική δύναμη θα είναι μεγάλη και η παρέα καλή, δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσω.. Και γιατί όχι να το συνδυάσω και με εβδομαδιαίο ταξίδι στην Κοπεγχάγη, την πόλη που όλοι μου λένε πόσο υπέροχη είναι?

Προσοχή, το άρθρο περιέχει πολλές, ΠΟΛΛΕΣ λέξεις! Είναι γνωστό ότι πλατιάζω κάποιες φορές μιλώντας για μπύρα... Διαβάστε λοιπόν με δική σας ευθύνη!.

Αεροπορικά εισιτήρια κλεισμένα, διαμονή πληρωμένη, εισιτήρια του φεστιβάλ αγορασμένα 7 μήνες πριν το φεστιβάλ, και μεσημεράκι της Δευτέρας 9 Μαΐου βρισκόμαστε με τον φίλο Μάνο από Ηράκλειο (Eviva για τους μπυραματιστές) στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η ανυπομονησία μεγάλη, τα όνειρα πολλά!!! Θα πάμε εκεί, θα πιούμε αυτό, θα μιλήσουμε με αυτόν, θα αγοράσουμε αυτό....

Fast forward λίγες ώρες και κατά τις 4 φτάνουμε στο αεροδρόμιο Copenhagen Airport. Το αεροδρόμιο τεράστιο, πολύ ωραίο αλλά πραγματικά μας στάθηκε πολύ δύσκολο να βγάλουμε άκρη που πρέπει να πάμε, με ποια γραμμή και με τι εισιτήριο.. Με τα πολλά βρίσκουμε την γραμμή και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι που έχουμε νοικιάσει όπου μας περιμένει ο Σταύρος  (sixtyneedles). Αφήνουμε πράγματα, κάνουμε ένα γρήγορο μπανάκι και φεύγουμε για την πρώτη μπυροστάση, μην χάσουμε και όλη μας την μέρα!

Warpigs λοιπόν!

To Warpigs είναι το δημιούργημα της μεγάλης φιλίας 2 εκ των γνωστότερων ζυθοποιείων του κόσμου, της Δανέζικης Mikkeller και την Αμερικάνικης 3 Floyds. Η ιδέα απλή: να φέρουν το Αμερικανό τρόπο BBQ στην Δανία! Κάτι που φαίνεται με το που πατήσεις μέσα το πόδι σου! Πλακάκια σφαγείου στους τοίχους, τεράστια ρολά χαρτί κουζίνας παντού, το μέρος σου φωνάζει "Πιες μπύρες, φάε κοψίδια, γίνε χάλια, απόλαυσε το!!!". Και αυτό ακριβώς κάναμε, παραγγείλαμε Pork Shoulder με πατατοσαλάτα και Grilled Chicken Wings, και αποφασίσαμε να τις συνοδέψουμε με μπυράκια που όταν τα είδαμε στο tap list (20 βαρέλια, όλα ζυθοποιημένα μέσα στην pub), ένα σαλάκι μας έτρεξε. Alpha King και Zombie Dust της 3 Floyds, ζυθοποιημένες ακριβώς εκεί, στο Warpigs, 20 μέτρα από το τραπέζι στο οποίο κάτσαμε.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τις μπύρες, και στην συνέχεια θα σας πω για το φαγητό (απίστευτο), για τις σάλτσες (πάνω από απίστευτο), για τον χώρο, και για τις γενικές μου εντυπώσεις. Δεν θα βαθμολογήσω καμία μπύρα, θα σας αναφέρω απλά πως μας/μου φάνηκαν.

Warpigs/3 Floyds Zombie Dust

Η Zombie Dust αποτελεί προσωπικό απωθημένο! Ακούγοντας τα καλύτερα για την "καλύτερη" Pale Ale στον κόσμο, ανέμενα πάρα πολλά, για αυτό και ίσως απογοητεύτηκα. Ωραίο πορτοκαλί χρώμα, αρκετά θολό, με έναν ωραίο λευκό αφρό. Το άρωμα δεν είναι πολύ έντονο, αρκετά εσπεριδοειδή, πορτοκάλι και λεμόνι κυρίως. Πικρή γεύση και ήπια, με μανταρίνι και πορτοκάλι στο προσκήνιο, και μία δόση καραμέλας να ακολουθεί. Το 6,4% αλκοόλ δεν φαίνεται πουθενά. Ελαφρύ σώμα με μέτρια ενανθράκωση. Αρκετά τίμια. Θα μου πείτε τώρα, γιατί απογοητεύτηκα. Είναι κάπως να περιμένεις μία βόμβα λυκίσκου και δη Citra, και τελικά να πίνεις μία αρκετά ωραία αλλά απλή Pale Ale, ε μου χάλασε λίγο την εικόνα που είχα στο μυαλό για την 3 Floyds (ευτυχώς λίγες μέρες μετά άλλαξα γνώμη).

Warpigs/3 Floyds Alpha King

Σειρά έχει η Alpha King, μία ακόμα American Pale Ale στα 6,6% αλκοόλ, ζυθοποιημένη στo Warpigs. Πιο σκούρο το χρώμα της, Σκούρο κεχριμπάρινο, θολό, με έναν αρκετά συνεκτικό λευκό αφρό. Το άρωμα όπως ανέμενα και από το χρώμα, είναι πιο βυνώδης, καραμελένιο με κάποιες νότες φρούτων. Στο στόμα πολύ ισορροπημένη, καραμέλα, βύνη και ψωμί παίζουνε ωραία με πορτοκάλι, πεύκο και γρασίδι. Ελαφρύ προς μέτριο σώμα με μέτρια ενανθράκωση. Τίμια μπύρα, αλλά και πάλι όχι κάτι το εξαιρετικό.

Και περνάμε στο φαγητό. Τέλεια ψημένα, μας έκανε να αφήσουμε τα μαχαιροπίρουνα και να πέσουμε με τα μούτρα στο φαγητό!! Και εδώ καταλαβαίνεις γιατί χρειάζονται τόσα ρολά σε κάθε μεριά του μαγαζιού. Είναι πραγματικά αδύνατο να μην πασαλειφτείς με λάδια και υπολείμματα φαγητού! Και οι σάλτσες δεν βοηθάνε καθόλου τη κατάσταση. Και τι σάλτσες!!! Προσωπική προτίμηση η Texas, με φίγγι (στα αγγλικά cranberries) και lambic ζυθοποιημένη στην pub. Πήγαινε τέλεια με την κάπνα του χοιρινού, και η ξινίλα έσβηνε τέλεια την όποια κάψα του φαγητού.

Σε γενικές γραμμές ένας ωραίος χώρος, αντικατοπτρίζει τέλεια το όνομά του. Ακριβώς δίπλα λειτουργεί και bottleshop το οποίο παρέχει διάφορα καλούδια, όπως τις σάλτσες και τις μπύρες της pub, όπως και μπύρες από άλλα ζυθοποιία (πήραμε και τις Dark Lord μας!!), και εννοείται τεράστια γκάμα από μπύρες του κατά τα άλλα συμπαθητικού Δανού. Το μόνο αρνητικό είναι οι ακριβές τιμές. Φαντάζομαι όμως πως θα υπάρχει νόμος υψηλής φορολογίας στις brewpubs, καθώς σε άλλο μαγαζί του ίδιου ιδιοκτήτη, οι ακριβώς ίδιες μπύρες ήταν αρκετές φθηνότερες!

Συνέχεια έχει το Fermentoren, το οποίο είναι μόλις λίγα τετράγωνα μακριά. Πολύ πιο μικρό μαγαζί, ένα σκοτεινό υπόγειο για την ακρίβεια, με υπαίθριο χώρο στον οποίο υπάρχουν τραπέζια, πάγκοι, ομπρέλες. Πιο ωραίο και άνετο για μένα από το Warpigs, πιο στέκι, με ωραίες τιμές και πάρα πολύ ωραίες μπύρες στα 22 taps του. Το προσωπικό ίσως να μην ήταν το κατάλληλο, καθώς 1-2 μπύρες που ρώτησα, δεν ήξεραν ούτε πως προφέρονται, ούτε τι είναι.

The Fermentoren Sign

Ήπιαμε διάφορα μπυράκια στο μαγαζί, δυστυχώς δεν κράτησα σημειώσεις για όλα καθώς είχα

Wicked Weed Medora

αρχίσει να κουράζομαι, αλλά θέλω να σταθώ σε 2 μπύρες που αξίζουν κάθε φιλοφρόνηση! Η πρώτη είναι η Medora της Wicked Weed, μία απίστευτη ξινόμπυρα, παλαιωμένη σε βαρέλια κόκκινου κρασιού (Cabernet), με βατόμουρα και σμέουρα. Το χρώμα παραπέμπει σε Βέλγικη Kriek, ενώ τα αρώματα και οι γεύσεις είναι απλά μεθυστικά. Βατόμουρο, σμέουρο, μύρτιλλο, κεράσι, η πολυπλοκότητα μας έχει αφήσει και τους τρεις άφωνους! Η Medora είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του νέου κύματος sour ale που έχει ξεκινήσει η Αμερικάνικη σκηνή!!

Η δεύτερη ήταν η Oude Geuze Mariage Parfait της Brouwerij F. Boon, μία από τα κλασικότερες Lambic Style Gueuze που υπάρχουν (και που ξέχασα να βγάλω φωτογραφία). Το χρώμα της είναι ξανθό με τον παχύ και κάτσπρο αφρό να την στεφανώνει. Η πολυπλοκότητα στην γεύση και στο άρωμα είναι πραγματικά αξιέπαινη. Ξύλο, λεμόνι, ώριμο μύλο και ξύδι είναι λίγες μόνο από τις γεύσεις. Μία υποδειγματική μπύρα, που κυνηγάει από κοντά, ίσως όμως χωρίς να φτάνει τα θηρία του είδους που ακούνε στο όνομα 3 Fonteinen και Cantillon.

 Και εδώ θέλω λίγο να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου και να σταθώ στην διαφορά ανάμεσα στις δύο μπύρες. Όχι απαραίτητα στα χαρακτηριστικά τους, αλλά κυρίως στην σπανιότητα και κατά συνέπεια την τιμή τους. Η μία είναι αρκετά μικρής παραγωγής και αρκετά ακριβή (25€ στο συγκεκριμένο μαγαζί), ακόμα και στην χώρα της. Η δεύτερη μπορεί να βρεθεί πάρα πολύ εύκολα, σε αρκετές γωνιές του πλανήτη, σε τιμή που φτάνει τα 5€, άντε 6€. Σαφώς και δεν περίμενα να ισχύει το αντίθετο, καθώς η μία έχει διανύσει έναν ολόκληρο ωκεανό και η άλλη ζυθοποιείται 2 χώρες μακριά, αλλά αρχίζω και διακρίνω μία μεγάλη αύξηση στις τιμές των Αμερικάνικων sour ales. Σίγουρα, είναι από τα πιο δύσκολα και χρονοβόρα είδη, κάποιες φορές θέλει πάνω από 2 χρόνια για να είναι έτοιμη η μπύρα για πώληση στο κοινό, μπορεί ακόμα και τα υλικά να είναι πολύ πιο φθηνά στο Βέλγιο από ότι στην Αμερική. Απλά έτσι, αυτόματα υποβαθμίζονται κάποια πολύ ωραία παραδείγματα του είδους αυτού, που στην τελική ξεκίνησε από το Βέλγιο, και καλώς ή κακώς, κανείς δεν μπορεί να το κάνει όπως οι Βέλγοι!

The Door to the Dungeon

Κουρασμένοι λοιπόν και με αρκετό αλκοόλ να ρέει στις φλέβες από την πρώτη μέρα κιόλας, πηγαίνουμε σπίτι για ξεκούραση γιατί η επομένη μέρα αναμένεται πολύ μάχιμη!

Η Τρίτη ήταν αρκετά γεμάτη μέρα, καθώς είχαμε αποφασίσει να εκμεταλλευτούμε την πόλη στο έπακρο. Και την βόλτα μας την κάναμε, και στο free tour πήγαμε, και το παλάτι και τους κήπους του βασιλιά είδαμε, και στην αγορά πήγαμε και τα τάκος μας τα φάγαμε, και μπύρες ήπιαμε... είχαμε πρόγραμμα!!! Σας αφήνω να πάρετε μία ιδέα από τις πολλές ομορφιές της πόλης, την οποία πραγματικά ερωτεύτηκα και θα έδινα τα πάντα να μπορώ μια μέρα να μετακομίσω εκεί... (αν δεν βλέπετε τις φώτος καλά, απλά πατήστε πάνω τους..)

Μετά λοιπόν από ένα ενενηντάλεπτο free tour από έναν πραγματικά τρελό και κουζουλό Καναδό (ο οποίος βρέθηκε στην Κοπεγχάγη από... τι άλλο... έρωτα!) και αφού έχουμε γυρίσει την μισή πόλη, κατευθυνόμαστε στην πρώτη στάση , η οποία δεν είναι άλλη από το νέο μαγαζί του Jeppe Borg Bjergsø, ιδιοκτήτη της Evil Twin και διαβολικού δίδυμου αδερφού του "κυβερνήτη" της Κοπεγχάγης, Mikkel Borg Bjergsø. Λίγο έξω από το κέντρο, αλλά σε πολύ καλό σημείο, είναι ένα πολύ μικρό μαγαζί με 6-8 τραπεζάκια, μικρό χώρο έξω για λίγους όρθιους αλλά πολύ ωραία ατμόσφαιρα και μουσική (επιτέλους μαγαζί που χώνει που και που μεταλλιές). Οι τοίχοι πάλι με πλακάκια (μάλλον το έχουν πολύ στην Κοπεγχάγη αυτό) αλλά που και που γραμμένοι έτσι ώστε να μην φαίνονται κενοί. Γενικά μου φάνηκε λίγο κενό με την παράξενη αλλά ενδιαφέρουσα διακόσμησή του, αλλά έχει προοπτικές να γίνει πολύ ωραίο!

Το δυνατό χαρτί του μαγαζιού είναι ο τεράστιος και συνέχεια ανανεωμένος κατάλογος του. 10 taps και 200+ μπουκάλια,  τα οποίο όμως είναι όλα ένα και ένα! Και τι δεν είχε: Dark Lord variations, Marshal Zhukov's, Blåbær Lambik, Even More Jesus variations, Mexican Cake variations, Black Tuesday..... Και εκείνη την ημέρα ήρθαν και πόσες κούτες Fonta Flora, Sante Adairius, Almanac, The Casey και αρκετά άλλα Αμερικάνικα διαμάντια!! Στα συν τα αρκετά και πολύ ωραία και σπάνια spirits (Pappie anybody?). Δοκιμάσαμε αρκετές μπύρες εκεί αλλά θα σταθώ σε 3 μπυράκια που μου έκαναν εντύπωση.

Evil Twin Imperial Doughnut Break

Αρχή λοιπόν με κάτι on tap καθώς όπως μας πληροφόρησε ο barman, δύο κουμπωμένες stout τελειώνουν, άρα έπρεπε να τα στραγγίξουμε γιατί ακολουθεί Morning Wood της Funky Buddha!! Αρχή λοιπόν με Imperial Doughnut Break της Evil Twin, μία Imperial Stout στα 11,5% με κόκκους καφέ και βανίλιας και πραγματικά ντόνατς στις δεξαμενές (ο Σταύρος πρέπει να πήρε Alesmith Hawaiian Speedway η οποία ήταν καλή αλλά μπροστά στην Doughnut...). Κατάμαυρο σώμα με πυκνό καφέ αφρό. Άρωμα απλά μεθυστικό. Καφές, σοκολάτα, φρεσκοζυμωμένο ζυμάρι. Η γεύση, πολύ γλυκιά, ακολουθεί πιστά, εισάγοντας νότες μαύρων φρούτων και καραμέλας! Γεμάτη επίγευση και ένα σώμα που κυριολεκτικά μπορούσες να το μασήσεις!!! Απλά απίστευτη!

Cantillon Blåbær Lambik

Συνέχεια είχε ένα μπουκαλάκι που δεν θα μπορούσαμε να μην το πάρουμε! Και φυσικά μιλάμε για την Blåbær Lambik! Όποιος δεν ξέρει τι παίζει με την μπύρα αυτή, να περιμένει λίγες μέρες καθώς ετοιμάζω ξεχωριστό άρθρο για την ιστορία της μπύρας, άρθρο που μόλις ανακάλυψα πως δεν υπάρχει στο blog αυτό και ντροπή!! Στα της μπύρας όμως. Bilberry Lambic της Cantillon στο 5%. Κατακόκκινο χρώμα, θολό, με ροζ αφρό! Το άρωμα είναι απλά απίστευτο. "Berries of every kind" γράφω στις σημειώσεις και πραγματικά δεν μπορώ καλύτερο τρόπο την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές! Μύρτιλλα, σμέουρα, κεράσια, κοκκινόμαυρα φρούτα παντού και κάπου μέσα εγώ να τρέχω!!! Κάπου σκάει και το δέρμα και το βαρέλι και δίνει άλλη μια διάσταση! Η γεύση, αν και λίγο πιο ήπια, συνεχίζει σταθερά προσθέτοντας λίγο χώμα και μία νότα ελιάς. Ελαφριά στο στόμα, με μέτρια ενανθράκωση και πολύ ωραία ξινίλα, είναι όντως αντάξια του ονόματός της! Όσο για την ήπια γεύση, φταίει η χρονιά (2015) καθώς τις επόμενες μέρες δοκιμάσαμε την 2014 και ήταν πολύ ανώτερη!!

Τελευταίο μπουκάλι που ήπιαμε στο μαγαζί (καθώς φεύγοντας πήραμε και ένα can για τον δρόμο) ήταν η Marshal Zhukov's της Cigar City, μία Russian Imperial Stout στα 11% abv (της οποίας η φώτο κάπου χάθηκε). Κατάμαρη με παχύ καφέ αφρό! Το άρωμα προϊδεάζει για σιρόπι και νιώθω τα σάλι μου ήδη να τρέχουν! Σοκολάτα, μόκα, βανίλια, καμένη καραμέλα! Η γεύση γλυκιά, είναι αυτό ακριβώς που περιμένουμε. Πολύ γλυκιά, με σοκολάτα, φρεσκοκαβουρδισμένο κακάο, βανίλια, και μία ωραία αίσθηση ξηρών καρπών, κάτι σαν λικέρ φουντούκι. Η επίγευση θυμίζει γάλα milko. Γεμάτο σώμα με χαμηλή προς μέτρια ενανθράκωση. Απλά έπος!!!!

Σιγά σιγά όμως την κάνουμε καθώς στο Fermentoren έχει Buxton tap Takeover και πρέπει να προλάβουμε την μία και μοναδική Yellow Belly Sundae, μαζί με πολλά άλλα καλούδια! Και εδώ ήπιαμε πολλά, αλλά θα σταθώ σε 3 πάλι μπύρες.

Πρώτα λοιπόν Yellow Belly Sundae, μία "Peanut Butter Biscuit Imperial Stout with no peanut butter or biscuits" όπως λέει και η ετικέτα, συνεργασία της Buxton με την Omnipollo, στο 12% παλαιωμένη σε βαρέλια Bourbon με κόκους κακάο και βανίλιας, και καθόμαστε να την κοιτάμε σαν χάνοι!!! Κατάμαυρο χρώμα με έναν πανέμορφο ανοικτό καφέ αφρό. Το άρωμα είναι απίστευτο! Φυστικοβούτυρο, σοκολάτα, ψωμί, λίγο το βαρέλι. Η γεύση δυστυχώς με απογοήτευσε λίγο, καθώς η σοκολάτα και το βαρέλι βγαίνουν και κάπως επισκιάζουν τις γεύσεις για τις οποίες έγινε γνωστή αρχικά αυτή η μπύρα. Υπάρχει το φιστίκι, υπάρχει το βούτυρο, υπάρχει το μπισκότο, δεν σε χτυπάει όμως στην μούρη όπως έκανε η απλή! Το σώμα γεμάτο, με χαμηλή ενανθράκωση. Πάρα πολύ ωραία αλλά προτιμώ την μη παλαιωμένη έκδοσή της.

Buxton Far Skyline μαζί με την Yellow Belly Sundae

Συνέχεια έχει η Far Skyline, μία Berliner Weisse στο 4,9%, η οποία ήταν ήταν ένα ωραίο διάλειμμα από όλα τα θυρία των 10+ αλκοόλ. Κίτρινο χρώμα με λευκό αφρό. Άρωμα παράξενο, λεμόνι, γιαούρτι, λίγα τροπικά φρούτα. Στην γεύση υπερισχύουν τα φρούτα, με λεμόνι και πορτοκάλι να δένουν πολύ καλά με την ξινίλα. Κάπου υπήρχε και μία αίσθηση βύνης. Ελαφρύ σώμα με μέτρια ενανθράκωση. Ενδιαφέρουσα μπύρα, ξεδιψαστική και πολύπλοκη, που όμως δεν κράτησε πολύ καθώς πραγματικά κατέβαινε πολύ εύκολα.

Buxton Gooseberry Cove

Μία από τις τελευταίες μπύρες της βραδιάς ήταν η Gooseberry Cove, μία Sour Ale στο 4,7% με φραγκοστάφυλλο! Και κάπως έτσι ξύπνησε πάλι η αγάπη μου για τα ξυνοζούμια! Σκούρo κίτρινο χρώμα, προς χρυσό, θολό, με ωραίο λευκό αφρό. Αρκετά φρούτα στην μύτη, εσπεριδοειδή, τροπικά, κάποιες νότες βύνης. Στην γεύση υπάρχουν όλα εναρμονισμένα και αρκετά έντονα. Ανανάς, γκρέιπφρουτ, μάνγκο, γλυκό πορτοκάλι. Δυνατό χαρτί η επίγευση η οποία μένει για πολύ ώρα και έχεις συνέχως την αίσθηση ότι μόλις έχεις φάει μία σαλάτα φρούτων. Απαλό και ελαφρύ σώμα με μέτρια ενανθράκωση. Πάρα πολύ ωραία και απολαυστική μπύρα!! Πραγματικά συγχαρητήρια στην Buxton, η οποία έχει αναδειχθεί σε μία από τις καλύτερες ζυθοποιίες της Γηραιάς Αλβιώνας, και επάξια έχει κερδίσει μία θέση στις καρδιές μας!

 Κάπως έτσι λοιπόν τελείωσε το πρώτο διήμερο μας στην πόλη των παραμυθιών. Πολλές μπύρες, πολύ περπάτημα, ωραίοι και χαλαροί άνθρωποι, και πολύ όρεξη για την συνέχεια, η οποία έρχεται σε λίγες μέρες, και μόνο καλύτερη μπορούσε να γίνει!!

CBC όπως λέμε Chania Beer Celebration...

Κι εκεί που έχουμε μόλις γυρίσει από το Copenhagen Beer Celebration (περισσότερα, ελπίζουμε Πέτρο, σύντομα) και στο μυαλό μας είναι ακόμα νωπό το αποτύπωμα της Cycle Wednesday (σε κάποιους ίσως να έρεε ακόμα στις φλέβες τους με τόσο που είχαν πιει...), έρχεται ο Anton Fred να πάρει το αίμα του πίσω που δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μας αυτή την εμπειρία.  “Ρε κοπέλια, λέει, δεν κάνουμε εδώ στα Χανιά ένα καλοκαιρινό tasting αφιερωμένο στις μαυρίλες της craft ζυθοποιίας από την Φλόριντα να γουστάρουμε;” Μπορεί να χρειάζεται να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να καταφέρεις να βρεις έστω και ένα μπουκάλι της Cycle, ο Αντώνης όμως κατάφερε σε χρόνο dt να εξασφαλίσει 2 ολόκληρες σειρές της, ήτοι 10 + 2 διαφορετικά μπουκάλια και να μας κουζουλάνει όλους.  Τέτοιο λαγωνικό που είναι, αν οι αμερικανικές μπύρες ήταν πόκεμον θα τα είχε ξετρυπώσει όλα.

Τις μπύρες της Cycle πλαισίωσαν και μερικά άλλα καλούδια και κάπως έτσι «καμένοι» εντός και εκτός συνόρων, φτάσαμε στα Χανιά την Παρασκευή που μας πέρασε για να ζήσουμε το δικό μας μίνι Cycle Beer Celebration (άλλοι πήγαιναν για Rotting Christ και Kreator…και άλλοι για μπύρες).

Σόλο .... Εποχιακές 1ο Μερος

Όπως γράψαμε και στα τελευταία άρθρα μας κινούμαστε σε ρυθμούς Σολο καθώς ο Κρητικός ζύθος έκανε τεράστιο μπαμ. Εδώ βέβαια να αναφέρω οτι κι άλλες Ελληνικές προσπάθειες έχουν γίνει και φυσικά δεν τις ξεχνάμε και θα τις δούμε κι αυτές στα επόμενα άρθρα(πρώτα ο Θεός).

Σήμερα θα μπούμε στο μαγικό κόσμο των seasonal ετικετών της εταιρίας, καθώς όπως μας είχαν ενημερώσει εκτός της πρώτης γραμμής μπύρες θα παρήγαγαν και μια σειρά εποχιακών οι οποίες έχουν ανακοινωθεί ΕΔΩ.

Όλοι μαζί, όλοι.. Σόλο!! (Part 2)

Στο προηγούμενο άρθρο που θα βρείτε εδώ, ο φίλος και αδερφός Μπυροκάς (beerocker για τον κόσμο) παρουσίασε τις 3 από τις 6 πρώτες μπύρες που μας προσέφερε η Grapes And Gratification. Οι ετικέτες αυτές μάλλον θα αποτελέσουν την βασική σειρά ετικετών της εταιρείας προσφέροντας μας κατά καιρούς κάποιες επετειακές και σπέσιαλ ετικέτες, πολλές από τις οποίες μάλιστα έχουν ήδη ανακοινωθεί ήδη στο site της.

Δεχόμενος λοιπόν την πρόσκληση, σειρά μου να σας παρουσιάσω τις υπόλοιπες από την πρώτη σειρά μπυρών της ΣΟΛΟ. Να σας υπενθυμίσω ότι όλες είναι αφιλτράριστες και απαστερίωτες και η ζυθοποίηση τους έγινε στο ζυθοποιείο της Arendal Bryggeri στην Νορβηγία όσο αναμένουμε να ολοκληρωθούν οι εργασίες του ζυθοποιείου της ΣΟΛΟ στο Ηράκλειο Κρήτης. Και όλες έχουν πάρει το όνομά τους από λέξεις της κρητικής διαλέκτου. Μην σας κουράζω άλλο, βουρ στην... μπύρα!


Ετικέτα: Ψακί
Είδος: India Pale Ale
Αλκοόλ: 7,5%
IBU: 50
Το ψακί είναι μία άγνωστη σε πολλούς λέξη. Κρητική λέξη που σημαίνει κάτι πικρό και επιθετικό, και χρησιμοποιείται και σε ιδιωματισμούς για να προσδιορίσει κάτι τόσο πικρό όπως ένα δηλητήριο. Σε αρκετά χωριά μπορείτε ακόμα να ακούσετε την φράση "στάζουν ψακή τα χείλη της". Αρκετά ταιριαστό λοιπόν όνομα για μία India Pale Ale. Από εμφάνιση σκίζει! Αρκετά θολό πορτοκαλί σώμα, με έναν υπόλευκο παχύ αφρό, ο οποίος θα πέσει αφήνοντας ένα στρώμα στην επιφάνεια. Το άρωμα της είναι όπως το περιμένουμε, λυκίσκοι και φρουτάκια, και λυκίσκοι και πορτοκάλια, και μανταρίνια, και λυκίσκοι και πεύκα, και κάπου εκεί και λίγοι λυκίσκοι.. Ίσως με λιγότερη ένταση από ότι θα ήθελα, αλλά κάτι που πολύ εύκολα διορθώνεται. Η γεύση είναι ευχάριστα παράξενη. Αρχίζει πικρή με νότες λυκίσκου, πορτοκαλιού, μανταρινιού, πεύκου και λεμονιού, για να τελειώσει με μία αίσθηση καραμέλας και ψωμιού. Το αλκοόλ ίσως να φαίνεται λίγο και αυτό με ξενίζει, καθώς δεν είναι και τόσο υψηλό. Το σώμα της είναι ελαφρύ προς μέτριο με χαμηλή ενανθράκωση. Σε γενικές γραμμές μία αρκετά ωραία India Pale Ale, παντρεύει με ωραίο τρόπο την γλύκα των βυνών με την πίκρα και τις γεύσεις του λυκίσκου. Προσωπικά, όμως, θα την ήθελα λίγο πιο πικρή, όχι αρκετά, και λίγο πιο έντονο το άρωμα, το οποίο φαίνεται να χάνεται σχετικά γρήγορα. Αυτό βέβαια είναι και η προσωπική μου άποψη, η οποία δεν αναιρεί το γεγονός πως είναι μία πολύ ωραία India Pale Ale, Πολύ πιο ωραία και ακόμα πιο πολύ IPA από πολλές "IPA" που βγαίνουν κατά καιρούς στην ελληνική αγορά..


Ετικέτα: Ο ασκιανός
Είδος: Porter
Αλκοόλ: 7%
Φτάνουμε και στην Porter, την μικρή μαύρη της σειράς, για την οποία και έχω ακούσει πολλά θετικά σχόλια και, έχοντας πολύ καιρό να δοκιμάσω ένα καλό παράδειγμα του είδους, την αναμένω με λίγο ανυπομονησία. Ο ασκιανός σημαίνει, όπως φαντάζεστε, ο ίσκιος. Ανοίγω το μπουκάλι και σερβίρω, ενώ ήδη μου έρχονται τα πρώτα αρώματα. Η εμφάνισή της είναι πραγματικά υποδειγματική! Κατάμαυρο χρώμα, με καφέ σκούρο αφρό, αρκετά πηχτό και συνεκτικό, ο οποίος θα πέσει και να αφήσει μόνιμα ένα στρώμα. Άρωμα έντονο με τον καφέ και τις καβουρδισμένες βύνες στο προσκήνιο. Η γεύση, αρκετά ισορροπημένη ανάμεσα σε γλύκα και πίκρα, ακολουθεί πιστά με τον καφέ και την μαύρη σοκολάτα να γεμίζουν τους γευστικούς κάλυκες, και την καβουρδισμένη βύνη να ακολουθεί. Ίσως και να υπάρχουν κάποιες νότες μαύρων φρούτων, ή καμένης καραμέλας, που απλά δίνουν μία ενδιαφέρουσα πολυπλοκότητα. Η επίγευση είναι προς την πικρή μεριά με τον καφέ να μένει αρκετά. Το σώμα της μέτριο και κολλώδες, με την μέτρια ενανθράκωση να ανεβάζει το όλο σύνολο! Μία πραγματικά εξαιρετική μπύρα, και για μένα η καλύτερη της σειράς! Εύγε!! Κάποιοι θα έλεγαν πως θυμίζει πιο πολύ Stout και όχι Porter, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει θέμα, όταν μιλάμε για δύο είδη τόσο συγγενικά, και για μία τόσο καλή μπύρα. Και πάλι εύγε!


Ετικέτα: Το Σκοτίδι
Είδος: Imperial Stout
Αλκοόλ: 9%
IBU: 75
Όλοι λίγο πολύ μπορείτε να καταλάβετε την έννοια αυτής της λέξης, με την οποία επέλεξαν οι δημιουργοί να ονομάσουν την Imperial Stout τους. Η ακριβή της έννοια, η ετυμολογία της αν θέλετε, είναι η παντελής έλλειψη φωτός, το απόλυτο σκοτάδι. Όπως δηλαδή περιμένουμε να είναι κάθε Imperial Stout που σέβεται το όνομά της. Ανοίγοντας την φιάλη, το δωμάτιο γεμίζει με νότες καφέ και πικρής σοκολάτας! Πολύ καλή αρχή, η οποία συνεχίζεται με την εμφάνιση της. Το ποτήρι λοιπόν γεμίζει με ένα κατάμαυρο υγρό, το οποίο στεφανώνει ένας πυκνός καφετής αφρός, μέτριας διάρκειας, ο οποίος όταν πέσει θα αφήσει ένα δαχτυλίδι και ένα (γυμνό μάλλον) νησάκι στην μέση. Το άρωμα είναι πολύ ωραίο και έντονο. Καφές και μαύρη σοκολάτα έχουν τον πρώτο λόγο, και ίσως να φαίνεται και μία υποψία καβουρδίσματος. Η γεύση γλυκόπικρη, ακολουθεί πιστά το άρωμα. Καφές και μαύρη σοκολάτα στο προσκήνιο, με μαύρες βύνες και ίσως κάποιες νότες μαύρων φρούτων, που όμως τις καλύπτει ο καφές, δίνοντας έτσι μια ενδιαφέρουσα και διακριτική πολυπλοκότητα. Η επίγευση είναι πικρή και μακρά, αντίστοιχη ενός σκέτου εσπρέσο. Γεμάτο σώμα, αρκετά πηχτό, χαμηλή ενανθράκωση, μία κλασσική Imperial Stout, η οποία όταν ζεσταίνεται εμφανίζει αρκετά μαύρα φρούτα. Κάποιος θα έλεγε ότι είναι μία κάπως μονοδιάστατη μαυρίλα, με τον καφέ να καλύπτει τα άλλα χαρακτηριστικά, και ίσως να συμφωνούσα. Με τίποτα, όμως, δεν είναι αρνητικό αυτό, καθώς η μπύρα πραγματικά είναι απολαυστικότατη! Άποψή μου, είναι, πως θα ωφεληθεί σίγουρα από κάποιους μήνες ακόμα στο μπουκάλι, με σκοπό να υποχωρήσει ο καφές, και να ανέβουν πιο γλυκά χαρακτηριστικά στην επιφάνεια..

Και κάπου εδώ, λίγο πριν τελειώσω το άρθρο, θα ήθελα να εξηγήσω τον τίτλο αυτού! Με το ντεμπούτο των μπυρών Σόλο, ο Kjetil Jikiun και ο Νικόλας Λουκάκης, το δυναμικό δηλαδή της Grapes And Gratification, έκαναν και κάποιες παρουσιάσεις των μπυρών σε κάποιες μεγάλες πόλεις την Ελλάδας. Είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μία από αυτές και να συνομιλήσω με τους δημιουργούς αλλά και να ακούσω τις ομιλίες τους. Και αυτό που μου έμεινε κυρίως ήταν η αγάπη τους για τις δημιουργίες τους, αλλά και η συνεχής αναζήτηση και συγκέντρωση απόψεων από το παρευρισκόμενο κοινό. Ήξεραν ότι είχαν κάνει κάποιες αξιοπρεπέστατες μπύρες, και δεν έψαχναν μόνο την δικαίωση και την αναγνώριση, αλλά και την ανταλλαγή απόψεων. Και αυτό γιατί, αν και ξέρουν ότι μπορούν να αλλάξουν δραστικά αυτήν την μικρή και στενόμυαλη αγορά, δεν θέλουν να το κάνουν αποκλειστικά μόνοι τους και κοιτώντας μας όλους από ψηλά. Θέλουν να το κάνουν μαζί μας. Μαζί με όλους αυτούς που μπορούν να εκτιμήσουν την προσπάθειά τους. Όλους αυτούς που τόσα χρόνια προσπαθούν να αφυπνίσουν τους συναδέλφους τους, τους γείτονές τους, τους κοντινούς τους ανθρώπους, φίλους και γνωστούς.. Μπορεί να μην είπαν πολλά, όποιος όμως ήθελε να ακούσει τα κατάλαβε. Και αυτό, φίλοι μου, είναι αυτό που θα μας βοηθήσει και θα μας επιτρέψει να ξεφύγουμε από τις παρωπίδες που μας περιορίζουν τόσο χρόνια. Η αρχή έγινε, όχι μόνο από την ΣΟΛΟ αλλά και από άλλα ελληνικά μικρά ανεξάρτητα ζυθοποιεία, που επιζητούν την ποιότητα και όχι την ατελείωτη κερδοφορία. Όλοι μαζί λοιπόν, στηρίζοντας την καινούρια ελληνική craft σκηνή, θα κάνουμε την αλλαγή!

Όλοι μαζί, όλοι.. Σόλο!! (part1)

Ξανά εδώ μετά από καιρό, επιστρέψαμε για κάτι νέο που τάραξε τα νερά της Ελληνικής Craft σκηνής. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την Κρητική μικροζυθοποιϊα ΣΟΛΟ. Η πρώτη επαφή με την ΣΟΛΟ έγινε στην 2ή Έκθεση Ζυθογνωσίας τον Οκτώβρη του 2015 που σίγουρα ήταν η ευχάριστη έκπληξη της έκθεσης.

Πίσω από την κάνουλα βρισκόταν ο Kjetil Jikun γνωστός από την δημιουργία της Νορβηγικής ζυθοποιίας Nøgne Ø. Πολλά έχουν ειπωθεί από δω μέσα και για τον ίδιο και για την Nøgne Ø στο παρελθόν και ΕΔΩ θα βρειτε το άρθρο του φίλου Chalice για την δημιουργία της Nøgne Ø και ΕΔΩ θα βρείτε το άρθρο  του φίλου Eviva για την αποχώρηση από την πρώην και την δημιουργία της νέας περιπέτειας ΣΟΛΟ.