Κι εκεί που έχουμε μόλις γυρίσει από το Copenhagen Beer Celebration (περισσότερα, ελπίζουμε Πέτρο, σύντομα) και στο μυαλό μας είναι ακόμα νωπό το αποτύπωμα της Cycle Wednesday (σε κάποιους ίσως να έρεε ακόμα στις φλέβες τους με τόσο που είχαν πιει...), έρχεται ο Anton Fred να πάρει το αίμα του πίσω που δεν κατάφερε να ζήσει μαζί μας αυτή την εμπειρία. “Ρε κοπέλια, λέει, δεν κάνουμε εδώ στα Χανιά ένα καλοκαιρινό tasting αφιερωμένο στις μαυρίλες της craft ζυθοποιίας από την Φλόριντα να γουστάρουμε;” Μπορεί να χρειάζεται να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη για να καταφέρεις να βρεις έστω και ένα μπουκάλι της Cycle, ο Αντώνης όμως κατάφερε σε χρόνο dt να εξασφαλίσει 2 ολόκληρες σειρές της, ήτοι 10 + 2 διαφορετικά μπουκάλια και να μας κουζουλάνει όλους. Τέτοιο λαγωνικό που είναι, αν οι αμερικανικές μπύρες ήταν πόκεμον θα τα είχε ξετρυπώσει όλα.
Τις μπύρες της Cycle πλαισίωσαν και μερικά άλλα καλούδια και κάπως έτσι «καμένοι» εντός και εκτός συνόρων, φτάσαμε στα Χανιά την Παρασκευή που μας πέρασε για να ζήσουμε το δικό μας μίνι Cycle Beer Celebration (άλλοι πήγαιναν για Rotting Christ και Kreator…και άλλοι για μπύρες).
Το πρώτο βράδυ η μάζωξη έγινε στον όμορφο χώρο του Bosa Nova, στο Γεράνι Χανίων, και το line-up αποτελούνταν από τις τέσσερις βασικές ετικέτες της σειράς Cycle Rare Dos, δυο Cigar City, την Hunahpu’s του 2013 και την Grandmule, δυο «ξινίλες» της De Garde, δυο Bourbon County της Goose Island, μια Vanilla Rye του 2014 και την Proprietor’s του 2015, την Allagash Black και τέλος headliner την κορωνίδα της Cycle Rare, την very limited Scooop.
Η μόνη μπύρα της σειράς Cycle Rare Dos που άφησε καλές εντυπώσεις ήταν η Rare Dos Brunch. Αποτέλεσμα συνεργασίας με τη Mikkeller, προέκυψε μετά από blending της Beer Geek Brunch με τη Rare DOS, στη συνέχεια παλαίωση σε βαρέλια ουίσκι «Colorado» και τελείωμα με καφέ Mostra Kopi Luwak. Εδώ ο συνδυασμός φαίνεται να έχει δουλέψει καλά, δίνοντας μια γεμάτη imperial stout. Όλα τα λεφτά ήταν η κρεμώδης αίσθηση στο στόμα. Η παρουσία της εξαιρετικής ποιότητας καφέ ήταν ηγεμονική και μετρίαζε αρκετά την παρουσία του bourbon, η οποία γινόταν πιο εμφανής όσο ζεσταινόταν. Οι αλλές τρεις Rare Dos, δηλαδή η λευκή (Heaven Hill), η κόκκινη (Wild Turkey) και η μπλε (Woodford Reserve), άφησαν σε όλους μια αίσθηση μετριότητας. Να ‘ταν το αλκοόλ, μια περίεργη πικρίλα που έβγαινε στη γεύση προς επίγευση, το βαρέλι; Ή μήπως ότι μεσολάβησαν καλύτερες μπύρες και τις αδικήσαμε, αφού τα rating που παίρνουν είναι υψηλά;
Από τις υπόλοιπες ξεχώρισαν οι σταθερές αξίες, Bourbon County Vanilla Rye και Hunahpu’s. Η Vanilla φάνηκε να είχε χάσει λίγο την έντασή της, ενώ η Hunahpu’s χρειαζόταν παραπάνω χρόνο για να απελευθερώσει τις αρετές της. Αρκετά καλή ήταν και η Cigar City Grandmule. Μια imperial porter BA Burbon αφιερωμένη στις απανταχού γιαγιάδες. Bοurbon, βανίλια παντού, κολλώδης και μέτριο προς γεμάτο σώμα. Επίσης, θα προσθέσω και την «ξινίλα» της De Garde, την Melange #3 που άνοιξε την αυλαία. Πρόκειται για μια Blended Saison Farmhouse που έχει ωριμάσει σε βαρέλια τζιν και κρασιού, με άρωμα μαγιάς, κιτροειδών, και γεύση αντίστοιχη, ελαφρώς ξινή, με απαλή αίσθηση. Η Proprietor’s αδικήθηκε αφού βγήκε τελευταία και δεν ξέρω πόσοι κατάφεραν να δώσουν την πρέπουσα προσοχή (αναφέρθηκε ως αρκετά γλυκιά). Εγώ πάντως όχι...
Για το τέλος άφησα το υγρό παγωτό, δηλαδή την περιβόητη Cycle Scooop, με τρία «ο», όσες και οι μπάλες ναπολιτάνικου παγωτού πάνω στο χωνάκι. Σκόρπισε χαμόγελα και σχόλια θαυμασμού όταν το ποτήρι πλησίασε στη μύτη. Τα έντονα αρώματα φράουλας, σοκολάτας, βανίλιας, αλλά και brownies, και η αντίστοιχα εντυπωσιακή γεύση της Scooop, έφεραν σε κάποιους αυτόματα στο μυαλό την αθάνατη γεύση της Lila Pause. Το bourbon δούλεψε αρκετά στη γλυκάδα του μείγματος, κάνοντάς την πιο δυνατή όσο η μπύρα ζεσταινόταν και τις διακριτές γεύσεις να εξασθενούν και να γίνονται ένα. H περιγραφή της που κάνει λόγω για “Imperial stout with Neapolitan ice cream treatment” δίνει διπλωματική απάντηση στο μυστήριο του πως στα κομμάτια οι brewer της Cycle και της 3 Sons (δημιουργοί της Double Scoop) πέτυχαν αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό το “treatment” συζητιέται πως εφαρμόζει και η Omnipollo για να πετύχει π.χ. τη γεύση cheesecake στην απίστευτη Anagram. Αυτά για τους ρομαντικούς.
 |
| 2ο Session line-up |
 |
| Χαλλλαρά μωρέ, αρχή είναι ακόμα... |
Το επόμενο βράδυ κύλησε πιο χαλαρά, με το αεράκι να μας χτυπά στο μπαλκόνι του Αντώνη. Το ξεκίνημα έγινε με τις «ξινίλες» της Wicked Weed. Και οι τρεις αρκετά ήπιες και ευκολόπιοτες, να κινούνται μεταξύ αγρού και αχυρώνα, όλες όμως πολύ μακριά από την κορυφαία Medora. H Rodenbach Vintage 2013 που ακολούθησε ήταν μια πολύ γευστική, απαλή Belgian red sour ale με στοιχεία "παλαιοξυδίλας". Η Mikkeller Crooked Moon Tattoo Black Ink And Blood, μια μπύρα για τους τατουατζήδες δηλαδή, ήταν πολύ περίεργη. Έμοιαζε σαν να είχε μέσα πράγματι μαύρο μελάνι και έβγαζε πολύ έντονα στο άρωμα πάστα ελιάς και μια άσχημη πικράδα, παρά τα raspberries. Όσο ζεσταινόταν, τόσο ομαλοποιούνταν η κατάσταση.
 |
| Η απόλυτη ξινή απόλαυση. |
 |
| Cycle Weekdays & Pallet...και μια Άμστελ για το ξεκάρφωμα. |
Οι Μέρες της Cycle άνοιξαν με τη σειρά. Πρώτα η Δευτέρα (Maple, Cinnamon, Coffee), η οποία νομίζω ήταν εύκολα η δεύτερη καλύτερη της σειράς. Ωραίο άρωμα σοκολάτας, καφέ, κανέλας, βανίλιας και υποψία καρύδας. Το βαρέλι επίσης έκανε την εμφάνισή του. Γεμάτο σώμα και απαλή γεύση αντίστοιχη του αρώματος. Πολύ ισορροπημένη. Η Τρίτη έκανε κλικ μάλλον μόνο στον Πέτρο. Garbage Stout περιγράφεται από την Cycle, γιατί, λέει, έχουν χρησιμοποιηθεί ότι δημητριακά τους περίσσευαν (κριθάρι, σιτάρι, σίκαλη).
Η ώρα της Τετάρτης είχε φτάσει. Όσοι την είχαμε πιει στο CBC απλά επιβεβαιώσαμε πως πρόκειται για την απόλυτη μπυράκλα της Cycle και μια από τις καλύτερες imperial stout ever. Οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να συνέλθουν από το αρχικό σοκ… Μερέντα, νουτέλα, τρούφακια, ferrero rocher είναι οι λέξεις που περιγράφουν καλύτερα αυτό το ντελίριο σοκολατένιας απόλαυσης.
Μετά τη Wednesday ...το χάος. Καμία από τις υπόλοιπες Cycle δεν είχε να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο στην γευστική μας παλέτα. Ούτε οι δυο μέρες που απέμεναν, ούτε οι Pallet #3 (μπλε, Tequila Barrel) και #5 (κόκκινη, Cognac Barrel), οι οποίες δεν ήταν ισορροπημένες, με το βαρέλι να μην έχει δουλέψει καλά στο σύνολο και να βγάζουν αρκετή "βοτανίλα". Η Παρασκευή (Stranahans Whiskey DOS, Vanilla, Cacao) έβγαζε παραπάνω το bourbon και τη βανίλια απ’ ότι θα θέλαμε. Καλύτερη ήταν η Πέμπτη (Maple DOS), στην οποία το βαρέλι είχε κάνει καλά τη δουλειά του δίνοντας μια ισορροπημένη γλυκόπικρη stout.
Τέλος, αξίζει να γίνει αναφορά και στην εξαιρετική Hill Farmstead Damon. Μια russian imperial stout φτιαγμένη εις μνήμην ενός πιστού σκύλου. Πολύπλοκη και γεμάτη. Μαύρη σοκολάτα, βανίλια, αίσθηση του βαρελιού, καφές εσπρέσο. Το bourbon ήταν αρκετά ισορροπημένο, κάνοντας την Damon να κατεβαίνει εύκολα.
Όσοι από την παρέα έμειναν και την Κυριακή, είχαν τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσουν φρέσκα και μερικά εξαιρετικά home brew από τα χέρια ενός κουζουλού επιστήμονα… Αναμένουμε τις νέες βρασιές μπας και δοκιμάσουμε και οι υπόλοιποι τίποτα, πριν τον τσιμπήσει καμία craft στο εξωτερικό και μας τον καταπιεί το hype…:)
Εις το επόμενο beer celebration!
Υ.Γ. Ήρωας η Μαρία!
 |
| ...και για το τέλος μερικές Heady Topper για το ξεκάρφωμα. |
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου